Σε αυτό το τεύχος μιλάμε για αποδοχή και συμπερίληψη.
Και το κάνουμε μέσα από τη φετινή καμπάνια του Ι’Μ POSITIVE, η οποία θέλει να μας δείξει πως βασικό συστατικό κάθε οικογένειας είναι η αγάπη.
Το κάνουμε, όμως, και μέσα από τις ιστορίες πέντε ανοιχτά ΛΟΑΤΚΙ+ εκπαιδευτικών που κάθε μέρα δίνουν τον δικό τους αγώνα για συμπερίληψη στις σχολικές αίθουσες.
Στις σελίδες μας θα βρείτε, επίσης, ένα αφιέρωμα για την γκέι συντροφικότητα στις ελληνικές σειρές, αλλά και μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη με την ηθοποιό Ράνια Σχίζα.
Καλωσορίζουμε, τέλος, τον Βασίλη Νανούρη ως guest editor του τεύχους.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις γνωστές μας στήλες μόδας, πολιτισμού, υγείας κλπ.
Παράλαβε το νέο τεύχος στον χώρο σου. Για να εγγραφείς στη δωρεάν συνδρομητική υπηρεσία πάτα εδώ
Editorial 105
Ορατότητα; «Φυσικά!» Δικαιώματα; «Ίσως … και μόνο στον καιρό τους!» Κριτική; «Σκεφτείτε το καλύτερα». Όλα μπορεί να τα δεχθεί ο μέσος (προνομιούχος) ελληνικός νους, πλην του δικαιώματος μιας κοινωνικής ομάδας να διαφωνεί (εσωτερικά και εξωτερικά) και να ασκεί – άκουσον άκουσον – κριτική. Πάρτε για παράδειγμα το περιστατικό με τη Λυρική. Με το που τόλμησε ένα τρανς άτομο να θίξει το ζήτημα της τρανς αντιπροσώπευσης σε ένα έργο, οι φωνές υψώθηκαν και μέσα σε μια νύχτα μεταμορφωθήκαμε από θύματα προκαταλήψεων σε θιασώτες της πολιτικής κορεκτίλας. Λες και η απαίτηση να έχουμε τον χώρο και την ευκαιρία (όχι την αποκλειστικότητα) να λέμε-παίζουμε τις δικές μας ιστορίες προσβάλλει τα καλλιτεχνικά ιδεώδη αυτής της χώρας. Και μετά το άλλο: «Εντάξει, και εγώ γκέι είμαι αλλά δεν με νοιάζει ένας straight να παίζει έναν γκέι χαρακτήρα» ή «καλά δεν είναι τρανς αλλά είναι μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας». Λες και όλες οι ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες είναι οι ίδιες και το ίδιο ορατές; Δεν είναι, λυπάμαι. Πιο πολύ όμως λυπάμαι που ακόμα και στη διαφωνία μας και στην αντίδρασή μας, πρέπει να υπακούμε σε στερεότυπα προκειμένου κάποιοι να μας αποδεχθούν. Διαφορετικότητα με το τσουκάλι και πάντα υπό προϋποθέσεις. Ευχαριστώ δεν θα πάρω!
Βασίλης Θανόπουλος
