Σε αυτό το τεύχος υποδεχόμαστε την Ελένη Τσαλιγοπούλου.
Η γνήσια λαϊκή τραγουδίστρια, σπάει τις «χίλιες σιωπές» της και μας μιλά για τα πάντα. Για τα κοινωνικά στερεότυπα, τη σεξουαλικότητά της, τον δρόμο προς την επιτυχία αλλά και για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα και να κυνηγάς τα όνειρά σου.
Μέσα από το κεντρικό μας αφιέρωμα, κουήρ άτομα από την Ουκρανία παίρνουν τον λόγο και μας περιγράφουν την σκληρή πραγματικότητα μιας (κουήρ) κοινότητας σε πόλεμο.
Στις σελίδες μας θα βρείτε, επίσης, μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τον Χάρη Κούντουρο, υπεύθυνο Δημοσίων Σχέσεων του Γραφείου Συνδέσμου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα, ενώ θα ενημερωθείτε για όλα εκείνα τα βιβλία (και τους/τις συγγραφείς τους) που θα μας απασχολήσουν τους επόμενους μήνες.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις γνωστές μας στήλες μόδας, πολιτισμού, υγείας κλπ.
Καλωσορίζουμε, τέλος, τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο ως guest editor του τεύχους.
Παράλαβε το νέο τεύχος στον χώρο σου, χωρίς χρέωση (αρκεί να μένεις στην Ελλάδα και να είσαι άνω των 18 ετών). Για να εγγραφείς στη δωρεάν συνδρομητική υπηρεσία πάτα εδώ
Editorial 102
Πριν λίγες μέρες βρέθηκα να ξεθάβω παλιές φωτογραφίες. Από εκείνες του Λυκείου, που μοιραζόμαστε μόνο με πολύ συγκεκριμένα άτομα. Καμία υποχώρηση στη θέαση της εφηβικής μου/μας νιότης, βλέπετε. Μακριά μαλλιά, στενά ρούχα, έντονα χρώματα και χαρακτηριστικά προσώπου μιας άλλης εποχής πιο αθώας, λιγότερης έμφυλης ίσως. Η εικόνα της «αδερφής», όπως θα έλεγαν κάποιοι αρρενωποί συμμαθητές μου. Την αγαπούσαν αυτή τη λέξη οι συμμαθητές μου. Η εικόνα μίας γκέι καρικατούρας, αν θέλουμε να μιλήσουμε με όρους ελληνικής μυθοπλασίας. Γιατί εγώ βλέπετε είχα όλο το πακέτο. Μιλούσα με «λεπτή φωνή», «κουνιόμουν», έκανα «παρέα μόνο με κορίτσια». Αυτά τουλάχιστον θυμάμαι να ακούω συχνά πυκνά από κάποιον καλοθελητή. Και όσο κι αν με πείσμωνε αυτή η εμμονική παρατήρηση επάνω μου, καθόλου καρικατούρα δεν ένιωθα. Ήμουν απλά ο εαυτός μου. Ίσως και γι΄αυτό να εξοργίζομαι κάθε φορά που κάποιος «σπουδαίος κωμικός που γεμίζει θέατρα» δημιουργεί εμμονικά χαρακτήρες σαν τον εφηβικό εαυτό μου, με στόχο την κωμική παραμόρφωσή τους. Γιατί με κάνει καρικατούρα. Το πρόβλημα βλέπετε δεν είναι με τους χαρακτήρες -αρκεί να καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει ένας και μόνος τρόπος να είσαι γκέι ή ό,τι- αλλά ο σκοπός που εξυπηρετούν. Αυτός ο σκοπός είναι που μας κάνει καρικατούρες. Ούτε τα ρούχα μας, ούτε ο τρόπος ομιλίας μας ούτε τίποτα. Αποφάσισα να τυπώσω μία από τις εφηβικές μου φωτογραφίες και να τη βάλω δίπλα στο σαλόνι για να φαίνεται. Αυτό ήταν, άλλωστε, που ήθελα πάντα: Να φαίνομαι. Να τις τυπώσετε και εσείς. Οι καρικατούρες πρέπει να μένουν κρυμμένες, όχι ο εαυτός μας.
Βασίλης Θανόπουλος
Άκουσε τα podcast τουVoice Up Greeceμε τον Βασίλη Θανόπουλο στα:
