Βρωμάει σαπίλα και ρατσισμό για οτιδήποτε διαφορετικό και έξω από τα νερά μας. Μέχρι πότε όμως;
Μια απίστευτη κτηνωδία εξελίχθηκε την παραμονή πρωτοχρονιάς στην Πάτρα. Ένας Ρομά άνδρας με νοητική αναπηρία, προκειμένου να εξασφαλίσει μερικά χρήματα τραγουδούσε τα κάλαντα όπως ακριβώς προστάζει το έθιμο. Κάπου εκεί μια παρέα ανδρών τον εξανάγκασε να γονατίσει για τραγουδήσει και στη συνέχεια, όπως αναφέρει η εφημερίδα «Πελοπόννησος» τον περιέλουσαν με εύφλεκτο υλικό και του έβαλαν φωτιά με τον ίδιο να προσπαθεί μόνος του να σβήσει τις φλόγες.
Ευτυχώς, κατάφερε να σβήσει τις φλόγες χωρίς να υποστεί σοβαρά εγκαύματα και από τύχη δε θρηνήσαμε θύμα. Αξίζει να σημειωθεί ότι καθ’ όλη την προσπάθεια του να σβήσει τις φλόγες οι δράστες απλά κάθονταν αμέτοχοι και βιντεοσκοπούσαν.
Αναρωτιέμαι καθώς διαβάζω τα δημοσιεύματα που αφορούν το εν λόγω περιστατικό, πού βαδίζουμε ως κοινωνία και ως άνθρωποι. Και καθώς αναρωτιέμαι αυτό νιώθω ντροπή, αηδία και αποτροπιασμό για το που έχουμε φτάσει, η κοινωνία που ζούμε χωλαίνει και δεν εξελίσσεται. Βρωμάει σαπίλα και ρατσισμό για οτιδήποτε διαφορετικό και έξω από τα νερά μας. Μέχρι πότε όμως;
Μέχρι πότε θα καθόμαστε άπραγοι και θα δεχόμαστε αφιλτράριστα τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου πως έχουμε φτάσει σε ένα τέλμα και πως έχουμε βαλτώσει στις ίδιες απόψεις και αντιλήψεις. Στις ίδιες επικίνδυνες απόψεις και αντιλήψεις, κυριολεκτικά επικίνδυνες τη στιγμή που πυρπολείτε ένας συνάνθρωπος μας επειδή πολύ απλά δεν ταιριάζει με το πρότυπο των νοικοκυραίων.
Κανένα περιστατικό βίας και ρατσισμού δεν πρέπει να είναι αποδεκτό, κανένα τέτοιο περιστατικό δεν πρέπει να μένει στην αφάνεια. Είθε η δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της και να υπάρξει η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, ούτως ώστε να αποφευχθούν παρόμοια περιστατικά και να μην βρεθεί ποτέ ξανά κανείς άνθρωπος σε τέτοια θέση.
Και κλείνοντας θα παραθέσω κάποιους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη που θα έπρεπε να είναι προμετωπίδα όλων μας:
«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες — μα ούτε βήμα πίσω.»
Χριστίνα Φαίδωνος
