Σε μια χώρα (και σε μια βουλή) που σφίζει από ομοφοβία και τρανσφοβία, κυρίως όταν η LGBT+ κοινότητα διεκδικεί κάποιο από τα δικαιώματά της, το να ακούς έναν πολιτικό να τάσσεται υπέρ των gay γάμων είναι μία ευχάριστη έκπληξη. Όταν, μάλιστα, υποστηρίζει και το δικαίωμα της παιδοθεσίας, είσαι έτοιμος να πεταχτείς στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς για να του στείλεις τρουφάκια. Έτσι δεν είναι; Μάλλον όχι.
Το να δηλώνεις στην Ελλάδα του 2018 ότι δεν είσαι ομοφοβικός είναι κάτι ξεπερεσμένο. Όλοι και όλες πια δηλώνουν μη ομοφοβικοί. Μέχρι και οι πέτρες το ξέρουν αυτό. Σε τέτοιο μάλιστα σημείο, που άμα κάτσεις και μετρήσεις όλες τις σχετικές δηλώσεις, θα καταλήξεις στο συμπέρασμα, ότι μάλλον είμαστε η πιο ομοφοβική χώρα της Ευρώπης με τους λιγότερους ομοφοβικούς. Ίσως, πάλι, να φταίνε και οι πολλοί gay φίλοι που όλοι έχουμε (άλλη αγαπημένη δήλωση αυτή).
Η νέα τάση – κυρίως για έναν πολιτικό – είναι να κάνει τη θρησκευτική του υπέρβαση και να ταχθεί υπέρ της ισότητας του γάμου μέχρι και της παιδοθεσίας. Προχωρημένη δηλωση, που χτίζει κοινωνικό προφίλ και ψηφοθηρικό στάτους, κυρίως σε μια εποχή που τα LGBT+ δικαιώματα βρίσκονται στην πολιτική ατζέντα. Είναι όμως και ειλικρινής η δήλωση αυτή, πέρα από “επικοινωνιακή”;
Κατα την άποψή μου, η ελάχιστη ενασχόληση με τα ανθρώπινα δικαιώματα, μοιραία, σε οδηγεί στο συμπέρασμα της “ισότιμης ατομικής ύπαρξης”. Όποιο δηλαδή δικαιώμα και να πάρεις, πάντα καταλήγεις στο ότι ένας άνθρωπος (ατομικότητα) ανεξάρτητα από τα όποια χαρακτηριστικά του, οφείλει να έχει τα ίδια/ίσα δικαιώματα με έναν άλλο. Οπότε, αν “συμφωνείς” με την ισότητα στον γάμο, το κάνεις γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό είναι το σωστό για κάθε ατομικότητα (straight, gay ή ό,τι), όπως και σωστό είναι η κάθε ατομικότητα να υπερασπίζεται την ταυτότητα φύλου που θέλει και όχι αυτή που ορίζει η κοινωνία. Πώς γίνεται, λοιπόν, να συμφωνείς με το ένα (δικαίωμα) και να διαφωνείς με το άλλο;
Πάρτε για παράδειγμα την πρόσφατη συνέντευξη (Vice) του Κώστα Μπακογιάννη, όταν ερωτήθηκε για την ταυτότητα φύλου.
Για το νομοσχέδιο ταυτότητας φύλου:
«Δεν είμαι σίγουρος αν θα το ψήφιζα. Είμαι φανατικά της άποψης πως ο μόνος νόμος είναι η αγάπη. Είμαι υπέρ και του γάμου των ομοφυλόφιλων ζευγαριών και της υιοθεσίας παιδιών. Αυτό που με προβληματίζει με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο είναι η ηλικία, τα 15 χρόνια. Θυμάμαι τι μυαλά κουβαλούσα στα 15 μου και έχω αμφιβολία αν ένα παιδί 15 ετών μπορεί να πάρει μια τέτοια απόφαση».
Για την κουβέντα του Κυριάκου Μητσοτάκη για τους εξωγήινους:
«Την τρόλαραν χωρίς να υπάρχει αύριο. Αυτό που προσπάθησε ήταν να μεταφέρει μια πραγματική ιστορία για κάτι που του είπε ένας ειδικός, για κάτι που αντιμετώπισε. Θέλετε να ξεφτιλίσουμε κάθε απάντηση με χαβαλέ και πλάκα;»
Στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν υπάρχουν μέτρα και σταθμά. Είναι περισσότερο “όλα ή τίποτα”. Θεωρώ, λοιπόν, πως ένας πολιτικός είναι ειλικρινής σ΄αυτά που λέει, μόνο όταν είναι υπέρ του “όλα”. Γιατί έτσι δείχνει ότι αντιλαμβάνεται την έννοια “ισότιμης ατομικής ύπαρξης”. Όχι γιατί είναι προχωρημένος, αλλά -ανθρωπιστικά- καταρτισμένος. Όχι γιατί θέλει να το παίξει προοδευτικός – μιας και το επιτάσσει η εποχή, αλλά γιατί πραγματικά είναι.
Αυτά και τα τρουφάκια δικά σας…
