Το δικό μου κορίτσι

Ο πρωταγωνιστής είναι ένας ταλαντούχος ζωγράφος στη Δανία. Παντρεμένος με μία ανοιχτόμυαλη, για την εποχή, γυναίκα. Αν δεν ήξερα την ιστορία – μιας και είναι πραγματική – θα έβλεπα ένα ευτυχισμένο, δημιουργικό ζευγάρι, καθότι και η σύζυγος ζωγράφος και μάλιστα με πολύ καλή σεξουαλική ζωή με το ταίρι της.

της Άννας Κουρουπού

Κάποια μέρα το μοντέλο της ζωγράφου – κάποια χορεύτρια – δεν μπόρεσε να ποζάρει, αλλά ο πίνακας έπρεπε να παραδοθεί. Σχεδόν αστειευόμενη πρότεινε το αδύνατο κορμί του άντρα της να αντικαταστήσει, έστω λεπτομερειακά το τελείωμα ενός ποδιού με πουέντ. Εκεί που ανασηκώνεται λίγο το μακρύ φουρό και φαίνονται οι αστράγαλοι καλυμμένοι απο μεταξωτές, σχεδόν λευκές κάλτσες, με τεντωμένο το κουτουπιέ, έτσι ώστε να αναδεικνύεται η χάρη και η κομψότητα.

Δεν φόρεσε το φόρεμα. Δεν ήθελε. Βασικά… φοβήθηκε. Το ακούμπησε πάνω του και η καλλιτέχνιδα επικεντρώθηκε στο σημείο που ήθελε. Αυτός άρχισε να το χαϊδεύει σχεδόν ηδονικά. Οι ίνες του μεταξιού έγιναν ένα με τα ακροδάχτυλα του. Είχε ήδη φύγει σε λίγα λεπτά για έναν άλλο κόσμο. Άγνωστο. Το βλέμμα του.

Η ανακάλυψη. Η αλήθεια. Ο φόβος. Η επιθυμία. Η λαχτάρα. Η μαρτυρία της αποδοχής και ταυτόχρονα η πάλη της μη υιοθέτησης, σε κάτι που αποκαλύφθηκε μπροστά του – μέσα του καλύτερα- και τρόμαξε όπως είναι λογικό. Μα εκείνο το βλέμμα, ούρλιαζε. Μια κραυγή με δεκάδες συναισθήματα. Δεν μπορείς να την φανταστείς πάρα μόνο αν τη βιώσεις.
Και αρχίζει ο Γολγοθάς. Η Λίλυ τον ανέβαινε βήμα βήμα, σπαρμένος λουλούδια. Πότε ακροβατώντας και κάποιες άλλες φορές, ένα με τη γη.

Έτσι είναι αυτός ο Γολγοθάς. Μόσχος αναδύεται απο παντού. Μυρωδιές και αισθήσεις πρωτόγνωρες σαν έτοιμες απο καιρό.Σαν να γεννήθηκες μ’ αυτές και απλά δεν το ήξερες. Άγνοια για όλα. Και μια γυναίκα συμπαραστάτης. Συμπορευτής. Αλλά πόσο να βάλει τον εαυτό της στην άκρη για την ευτυχία του ανθρώπου, που αγάπησε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο; Για πολύ. Για όσο…
Για όσο η Λίλυ Ελμπα πάλευε με τους δαίμονες της αλλά κυρίως με τους δαίμονες των άλλων, σε μια εποχή που δεν υπήρχε το διαφορετικό. Χαζό που ακούγεται ε;

Από την αρχή της ιστορίας υπάρχει αυτό που διαφέρει. Ψυχικά ασθενής οι «γνωματεύσεις» των γιατρών. Και τότε η ομοφυλοφιλία, γιατί αυτό νόμιζαν ότι συμβαίνει και εδώ, είχε ψυχιατρείο. Πνευματικό θάνατο. Λοβοτομή. Για να γίνεις άντρας, επειδή είσαι άρρωστος.

Μικρό το ταξίδι της, μα τόσο μεγάλο. Δέκα ζωές ενός «απλού», «φυσιολογικού» ανθρώπου. Η χορεύτρια στην ιστορία, σταθμός στη ζωή της Λίλυ. Άλλωστε αυτή τη βάφτισε έτσι εναποθέτοντας στα γόνατα του-της, εκείνο το μοιραίο απόγευμα με τον πίνακα, ένα υπέροχο μπουκέτο από λευκά Λίλιουμ.

Η ίδια κοπέλα, μετά απο τα μαρτυρικά μονοπάτια της Λίλυ, τα ανυπόφορα βράδια που έπρεπε να φορέσει ένα κουστούμι ανδρικό για να παίξει τον ρόλο που «όφειλε» στην κοινωνία, μετά απο ενοχικά μυστικά φιλιά σε χαμένα δρομάκια και απόμερα σπίτια, έπειτα απο ξυλοδαρμούς …γιατί απλά είναι κακός ο άνθρωπος, μπροστά σε αυτό που δεν μπορεί να κατανοήσει, μετά απο μικρές ζωτικές αποδράσεις παρακολουθώντας απλά μια πόρνη να της παραδίνει με μυστικούς κώδικες, κινήσεις θηλυκές που ήθελε να ενστερνιστεί για να είναι τέλεια σε αυτό που ονειρευόταν. Η ίδια η κοπέλα της βρήκε τον κατάλληλο γιατρό.

Η σκηνή που αυτός ο άνθρωπος περιγράφει με λίγες λέξεις, απλές, οτι αυτό το όνειρο έχει μια μικρή πιθανότητα να γίνει πραγματικότητα, είναι η ωραιότερη στιγμή της ταινίας, άρα και της ζωής της Λίλυ.

Οι προβολείς που βγήκαν απο εκείνο το πρόσωπο θα μου θυμίζουν μια ζωή τη λάμψη που εξέπεμπε το πρόσωπο μου, πριν μπω στο χειρουργείο και πάω στον άλλο κόσμο για να γυρίσω μεταμορφωμένη σε πεταλούδα.

Η Λίλυ Έλμπε ήταν η πρώτη τρανς γυναίκα που τόλμησε αυτό που θα τολμούσε η καθεμία αν βρισκόταν στη θέση της. Έμεινε στον παράδεισο μόνο 15 μήνες. Στο δεύτερο χειρουργείο-έτσι γινόταν μέχρι περίπου τη δεκαετία του 60 – δεν άντεξε ο οργανισμός της κι ας ήταν γνώστης πως υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μην «επιστέψει». Τη στιγμή του θανάτου, ζητάει να βγει στον ήλιο, στον αέρα, στη ζωή, κρατώντας το χέρι αυτής της υπέροχης γυναίκας που δείλιασε μόνο για δυο στιγμές, όταν τα θέλω της μπήκαν σε τελευταία μοίρα.

Η Λίλυ ήταν απ’ τους πιο τυχερούς ανθρώπους στον κόσμο, γιατί ανακάλυψε πόση ομορφιά μπορεί να κρύβει μέσα του. Ήταν απο τους πιο άτυχους ανθρώπους, γιατί το έζησε τόσο λίγο. Είμαστε ευγνώμονες στη Λίλυ. ΟΛΟΙ.

Μας έδειξε, πως αν θέλεις να ζήσεις, υπάρχει μεγάλη περίπτωση να πεθάνεις γι’ αυτό. Αυτή ήταν και παραμένει η δύναμή της.
Την ευχαριστώ!