Vasilis Thanopoulos
Με τις σκηνές κοινωνικής βίας να διαδέχονται η μία την άλλη, ο Συγγραφέας του Τιμ Κράουτς, που παρουσιάζεται στη σκηνή του Πολυχώρου Vault, φαντάζει πιο επίκαιρος από ποτέ. Σε μια προσπάθεια, λοιπόν, να αποδομήσουμε το δύσκολο αυτό έργο για να καταλήξουμε στα συμπεράσματα που μας συμφέρουν, μιλήσαμε με τον πολυσχιδή Γιώργο Στριφτάρη (πρωταγωνιστεί στην παράσταση).
Ο Γιώργος Στριφτάρης γίνεται… Τιμ Κράουτς στον τολμηρό «Συγγραφέα»! Πώς φτάσαμε εδώ;
Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι η φύση σου δεν αφήνει περιθώρια, παρά μόνο να αντέχεις τον κόσμο μέσω της Τέχνης, αφήνεις το ένστικτο σου, το αίσθημα και το μυαλό σου να σε οδηγεί σε αυτά που σε γοητεύουν. Με τον καιρό ανακαλύπτεις αυτά που ήθελες και θες να πεις μέσω αυτής, αλλά και σε αυτά που σε οδηγεί. Σε όλη αυτή την περιπέτεια έρχονται ή ελκύεις κάποια δώρα, τα οποία είναι αδύνατον να αγνοήσεις. Ένα απ αυτά τα δώρα μου το έκανε ο καλός μου φίλος ο Βαγγέλης ο Λάσκαρης κι ήταν ο “Συγγραφέας”. Ήρθε σε μία φάση της ζωής μου, που η ανάγκη να εκφράσω πολλές απ τις ανησυχίες μου, ήταν επιτακτική.
“Ο Συγγραφέας” μιλάει για τη βία και για την ενδοοικογενειακή κακοποίηση αλλά και για τις σκληρές εικόνες που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Πόσο δύσκολη και σκληρή είναι η πραγματικότητα που διαχειρίζεται;
Είναι ακριβώς η πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι μας καθημερινά. Η βία ούτως ή άλλως την κάνει σκληρή και δύσκολη. “Ο Συγγραφέας” λοιπόν έρχεται και σου χτυπάει το καμπανάκι που έχεις ξεχάσει να ακούς. Κι όταν σφυρίζεις από πάνω για να το καλύψεις, το χτυπάει ακόμα πιο δυνατά. Με τον ήχο του και μόνο, σε οδηγεί να επιλέξεις το φως ή το σκοτάδι σου, μέχρι να δεις αυτή την πραγματικότητα. Ο Συγγραφέας εν τέλει ή θα σε ταρακουνήσει ή θα αυτοκαταστραφεί.
Θεωρείς ότι ως κοινό είμαστε εθισμένοι στη βία; Αν, ναι μπορείς να μας δώσεις κάποια παραδείγματα μέσα από την ελληνική κοινωνία;
Το ότι είμαστε εθισμένοι στη βία είναι πια αναμφισβήτητο. Το ανατριχιαστικό όμως είναι, ότι πολλοί γοητεύονται απ’ τη βία. Άλλοι τρέφονται απ αυτή. Αυτός, κατά τη γνώμη μου, είναι ο ορισμός της απελπισίας κι όχι η απελπισία άλλοθι για να οδηγείσαι προς τα εκεί. Τα παραδείγματα είναι άπειρα από την Αρχαιότητα ως τις μέρες μας. Ναι αυτή ίσως θα ήταν μία καλή ευκαιρία να μιλήσω για τον Ζακ. Αλλά επίτρεψε μου να είμαι ακόμη είμαι σοκαρισμένος και άφωνος. Του αφιερώνω μία σκηνή κάθε βράδυ στην παράσταση. Είναι η δική μου αναφορά, ο δικός μου τρόπος.
Πώς αυτοπροσδιορίζεσαι καλλιτεχνικά; Αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ως έναν queer καλλιτέχνη;
Αναγνωρίζω τον εαυτό μου ως καλλιτεχνική ύπαρξη. Αν κάποιους τους βοηθά να με χαρακτηρίζουν και έτσι, μεγάλη μου τιμή, αρκεί να γνωρίζουν τα βασικά για τον όρο, την σημασία και την ιστορία του. Το queer είναι μια ζεστή αγκαλιά που όσο περισσότερος κόσμος την έχει ανάγκη τόσο μεγαλύτερη οφείλει να είναι. Όταν τείνει να γίνει μόδα ή δόγμα, τότε απλώς καταντάει ανούσια ή ασφυκτική.
Με ποιον τρόπο η σεξουαλική σου ταυτότητα έχει επηρεάσει την καλλιτεχνική σου υπόσταση;
Προς το παρόν η μόνη ταυτότητα που έχω, είναι η αστυνομική. Για τις υπόλοιπες έχω ακόμα χρόνο.
Αναγνωρίζεις ως πολιτική κίνηση το coming out ενός καλλιτέχνη ή ενός δημόσιου προσώπου;
Πιστεύω καταρχάς ότι θέλει μεγάλη δύναμη ως κίνηση κι είναι άξια σεβασμού, ιδιαιτέρως όταν δεν είναι προϊόν εκβιασμού ή δεν έχει επαγγελματικό-οικονομικό όφελος. Σαφώς είναι και πολιτική κίνηση, άκρως βοηθητική για κάθε γενιά που έρχεται. Είναι μεγάλη ανακούφιση για κάθε άνθρωπο με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, ώστε να μην αισθάνεται μόνος και παράταιρος, αναγκασμένος να ζει στα σκοτάδια, πίσω από κλειστές πόρτες. Είναι μια αφορμή να αντιληφθεί η κοινωνία πως ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ονειρεύεται. Έτσι ο θρήνος κάθε τέτοιας οικογένειας θα παραμείνει και μόνο στις απώλειές της και όχι στο “κακό” που την βρήκε.
Χαριτολογώντας θα σου πω, πως όποιος αποφασίζει να κάνει coming out θα ήταν κομψό να κρατήσει και το μέτρο. Να μη ξεπεράσει το όρια ας πούμε, χάριν μιμήσεως ετεροφυλόφιλων συμπεριφορών, μιλώντας με λίστες για τα γκομενικά τους σε μεσημεριανονυχτερινές εκπομπές. Η αισθητική μου είναι ήδη τραυματισμένη απ όλο αυτό.
Εσύ αισθάνεσαι άνετα να μιλάς δημόσια για τη σεξουαλικότητά σου.
Πραγματικά τώρα πιστεύεις ότι κάποιος θα ξυπνήσει το πρωί και θα τον νοιάξει η δική μου σεξουαλικότητα; Άλλωστε εγώ δεν είμαι δημόσιο πρόσωπο, ότι έχω να πω, το λέω με το έργο μου.
Κάνε μου ένα σχόλιο για τα “LGBT περιοδικά” στην Ελλάδα;
Όσα πιο πολλά τόσο πιο καλά. Δυστυχώς, τα περισσότερα απ αυτά που έχω υπόψη μου, δεν υπάρχουν πια, συνεπώς και οι διαφορετικές φωνές είναι περιορισμένες. Η δουλειά που έκανε η Πάολα με το Κράξιμο ήταν τομή και προπομπός γι αυτά που ακολούθησαν και της το αναγνωρίζω. Επίσης το Screw και Fagazine στα οποία οφείλω πολλά. Αλλά από εκεί και πέρα το 10% έγινε μόνο ηλεκτρονικό, το Positive δεν υπάρχει πια νομίζω, όπως και το Πουστιά και Όλεθρος. Παραμένει η Νταλίκα που βγάζει κάποια τεύχη απ’ όσο ξέρω και το δικό σας που συνεχίζει δυνατά και με συνέπεια. Έχει αντέξει με πολλή δουλειά και με αξιοθαύμαστα αποτελέσματα. Μπράβο σας!
Σας ευχαριστώ για την υπέροχη φιλοξενία.
