Η Ιωάννα Μπέλλα είναι ένα κορίτσι που έγινε γνωστό στο τηλεοπτικό κοινό, πριν λίγους
μήνες, λόγω της συμμετοχής της στο GNTM. Πρόσφατα, βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου να περιγράφει, μεταξύ άλλων, ένα χαστούκι που δέχτηκε
κάποια στιγμή από τον σύντροφό της σε έναν καβγά. Μια δήλωση, η οποία
ξεσήκωσε θύελλα αρνητικών αντιδράσεων σχετικά με το πόσο φυσιολογική θεωρεί
τη βία που ασκείται στις γυναίκες μέσα στη σχέση ή στην οικογένειά τους.
Προσωπικά, δεν με θυμώνει η δήλωσή της. Η δήλωσή της αυτή καθαυτή
φέρνει στην επιφάνεια ένα φαινόμενο, του οποίου την ορατότητα παλεύουμε με
νύχια και με δόντια να αποδείξουμε. Η ενδοοικογενειακή βία δεν είναι ένα θέμα
που αναδεικνύεται εύκολα, ειδικά στην Ελλάδα, όπου τα «εν οίκω μη εν δήμω»
θεωρείται απαράβατος κανόνας.
Ούτε κι ο τρόπος που το εκφράζει με θυμώνει απαραίτητα. Μα, δεν μπορώ να
θυμώσω με μια γυναίκα, η οποία θεωρεί λογική τη βία που δέχεται από τον
σύντροφό της.
Λυπάμαι. Όχι μόνο την Ιωάννα. Λυπάμαι όποια γυναίκα δεν το βλέπει. Γιατί στην
πραγματικότητα φοβάται ότι αν καταλάβει τι υφίσταται, θα αντιδράσει. Φοβάται
πως αν ακούσει το σώμα της να πονάει, θα χρειαστεί να το προστατέψει. Και
φοβάται, γιατί μάλλον -υποθέτω εγώ τώρα- δεν ένιωσε ποτέ ότι δεν αξίζει να τη
χτυπούν. Ίσα ίσα το θεωρεί δεδομένο.
Και έτσι καταλήγω να σκέφτομαι πόσο τρομακτικό μπορεί να είναι γι΄αυτήν να
θεωρεί τη βία αναπόσπαστο κομμάτι μιας σχέσης. Όταν φτάνει στο σημείο να
δηλώνει με στόμφο και τόσο -μα τόσο- αβίαστα ότι “όποια γυναίκα λέει πως δεν
έχει φάει ξύλο, λέει ψέματα“.
Κι όμως. Δεν έχει ασκηθεί σε όλες τις γυναίκες βία. Ούτε ένα μικρό χαστούκι, ακόμα
και στον πιο ασήμαντο τσακωμό. Γιατί στη βία δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις, ούτε
αποδεκτές δικαιολογίες και εξηγήσεις. Η βία δεν είναι τρόπος επίλυσης των
διαφορών. Δεν είναι κι ούτε θα είναι αποδεκτή –ευτυχώς πλέον- από τεράστια
τμήματα του γυναικείου αλλά και του αντρικού πληθυσμού.
Και κάπου εδώ θα δηλώσω με θράσος πως είναι δεδομένο ότι ένα τεράστιο τμήμα
των γυναικών έχει πεισθεί κάποια στιγμή στη ζωή του πως το να κακοποιείται είναι
φυσιολογικό. Όμως ζούμε στο 2018 και αισίως μπαίνουμε στο 2019. Δεν μπορώ να
συγχωρήσω ότι δεν έτυχε να ακούσει ποτέ πως δεν χρειάζεται να “τρώει ξύλο” για
να είναι γυναίκα. Δεν μπορώ να συγχωρήσω ότι η ποινικοποίηση της
ενδοοικογενειακής βίας τής έχει περάσει απαρατήρητη.
Και στην τελική δεν μπορώ να συγχωρήσω ότι έχει συγχωρήσει κάποιον που της
έχει δώσει ένα “απλό χαστούκι σε έναν έντονο τσακωμό“.
Γιατί αυτό δεν πληγώνει μόνο εμένα.
Πληγώνει κάθε γυναίκα που έχει δώσει τον αγώνα της σε αυτή τη μάχη που κάποτε θεωρούταν άνιση.
