Το επόμενο θύμα

Την έπιανε το μάτι μου με την άκρη του, συνήθως στην ίδια γωνία. Ένα ψιλόλιγνο πλάσμα
με ελαφρώς λυγισμένα γόνατα.

Ένας Άτλαντας καρικατούρα, λες και προσπαθούσε με πολύ κόπο να κρατήσει τον κόσμο του, όρθιο. Ένα κόσμο ρημαγμένο. Από έξω τον έβλεπες- αν ήθελες. Κάποια άμορφα «σκουριασμένα» στρογγυλά σημάδια στα χέρια από τσιγάρα που έσβησαν σ’ αυτό το μελαψό δέρμα, κάποιοι άλλοι.  Μια ελαφριά κύρτωση της αδύναμης πλάτης, έκαναν σιγόντο στα γόνατα, στα πόδια, στριμωγμένα σε γόβες που η θέση τους δεν ήταν να είναι φορεμένες.

Φέρνω τις λέξεις μία μία στο μυαλό μου και ψάχνω ταυτόχρονα λόγια, αγγίγματα-που ίσως μου επέτρεπε να της κάνω. Να χαϊδέψω τον πόνο, να απαλύνει. Έστω να θαμπώσει.
Πακιστάν. Τραβεστί. Χρήση ψυχοτρόπων ουσιών.Πόρνη.

Ξένη σε ένα σώμα, ξένη σε μια χώρα αφιλόξενη για τέτοια-ειδικά-πλάσματα, ξένη, αποκομμένη από τον ίδιο της τον εαυτό.Οι αυτοτραυματισμοί δημιουργούν έναν άσχημο καμβά, παρέα με τα ημιστρόγγυλα σημάδια να μπερδεύονται.

Χορευτής στη χώρα της, προσπαθούσε να εξηγήσει με τα ανύπαρκτα ελληνικά και τα καθόλου Αγγλικά, πως έφτασε εδώ, γιατί είναι «εδώ».

Η γλώσσα του σώματος λαλίστατη, αλλά όχι επαρκής. Αν μιλούσε έστω κάποια λίγα Ελληνικά, θα μου έλεγε ίσως. «Μα δεν ξέρεις; Στη χώρα μου εμάς μας σκοτώνουν. Μας λιθοβολούν. Μας πετάνε από ταράτσες και τραβούν βίντεο, καμαρώνοντας. Πάει κι αυτός.»

Λες να μην ήξερα; Πολλές μαρτυρίες. Και γκέι να είσαι, σου επιβάλλουν να κάνεις επέμβαση. Και σε τέτοια καθεστώτα η λέξη επέμβαση, ισούται με ευνουχισμό. Ή «άντρας ή «γυναίκα». Έπρεπε να φύγει.

Διασχίζοντας πολλούς δρόμους σ’ ένα ταξίδι, που δεν είχε συγκεκριμένο προορισμό. Αρκεί να έφευγε.

Μόνο που η κόλαση εδώ, είναι ύπουλη. Δεν είναι ξεκάθαρη, όπως εκεί. Τώρα από που να πρωτοφυλαχθεί και τι έμεινε για να φυλάξει;

Νέα, με μακριά σγουρά μαλλιά, υπό άλλες συνθήκες ,θα μιλούσαμε για άλλες «συνθήκες».
Τώρα είναι στο βάθος, κάπου σε σκοτάδια αλλά ψάχνει για λίγο φως. Βλέπει κάτι λαμπάκια. Κάποια δομή να φιλοξενηθεί…μα δεν δέχονται χρήστες.

Πριν πέσει σ’ αυτή την άβυσσο των ναρκωτικών, δεν γινόταν να φιλοξενηθεί –πάλι- κάπου.
Είναι τρανς. Οι γυναίκες της δικής της κουλτούρας, αρνούνται να μείνουν με «άντρα» στο ίδιο σπίτι. Την έβαλαν με συγκάτοικο άντρα, μάλλον πατριώτη της την πρώτη φορά.
Την ξεφτίλιζε καθημερινά, την παρενοχλούσε ανελλιπώς, την καταριόταν με πρόσχημα το θεό τους!

Ένας θεός δεν βρέθηκε ρε γαμώτο να είναι πιο διαλλακτικός σε ένα αδύναμο, μόνο, απελπισμένο άνθρωπο, που κουβαλά τόσα στίγματα πάνω του, να δώσει λίγη πνοή; Λίγο αέρα που να μη βρωμάει. Ένα ελαφρύ σπρώξιμο να ισιώσουν τα γόνατα, να ορθωθεί το αποδυναμωμένο σώμα και να κάνει τα πρώτα βήματα, προς ένα φωτεινότερο δρόμο. Και όχι να σπρώχνει σαδιστικά στο πιο κάτω.

Η πιο καθαρή ανάγκη: δεν αντέχει αυτή τη δουλειά.Γνωστός της είπε, αν πας σαν αγόρι, θα βρεις δουλειά. Και φόρεσε αυτά που δυσφορούσε η ψυχή. Δούλεψε. Για λίγο. Τα πέταξε. Και πάλι ένα λεοπάρ stretch φουστάκι πήρε τη θέση του και έπαιξε το ρόλο του. Στο ίδιο σώμα, το σημαδεμένο. Το μαρκαρισμένο με το αίμα του συντρόφου της πάνω της, όταν τον έσφαξαν τ αδέρφια της, δίπλα της στο ίδιο κρεββάτι.

Η δική της, η μπεζ ουλή η κακόμορφη, απ το ίδιο μαχαίρι, πιέζει τη μνήμη και οι παλάμες με τα λεπτά δάχτυλα τρίβουν ασυναίσθητα, μανιακά σχεδόν, να φύγει το αίμα που «κουβαλούσε» σαν κατάρα πάνω της από τις ενοχές.

Εκεί που αγάπησε και αγαπήθηκε. Κι αν το ζήσεις αυτό, ποια φούστα, ποια ουσία, ποιο 10ρικο, ποια μάτια θα αντέξουν το απόλυτο τίποτα ν’ αντικρίσουν σε δυο σχισμές με βαριές βλεφαρίδες, που αρνούνται ν ανοίξουν περισσότερο.

Αυτός ο «αριθμός» δεν καταγράφεται στα θύματα, που μνημονεύονται κάθε χρόνο στις 20 Νοέμβρη.

Αυτοί οι αριθμοί, είναι μελλοντικά νούμερα να συμπληρώσουν ένα κατάλογο θανάτου, που αυξάνει με το χρόνο, αλλά ήδη «δολοφονούνται» κάθε μέρα.

Λίγο πριν το αλισβερίσι, το άνισο με τον πελάτη, λίγο πριν τραβήξει ή τρυπώσει την ουσία μέσα της, λίγο πριν κλείσει τα μάτια να ξεκουραστεί σε κάποιο ερειπωμένο «σπίτι», λίγο πριν θυμηθεί εκείνο το δίδυμο, που την κρατάει κάπως άτσαλα και ανισόρροπα στη ζωή.Τον έρωτα αγκαλιά με το θάνατο. Κάπου μακριά αλλά για πάντα μέσα της. Για όσο…

Υ.γ. Στη μνήμη του Ζαχαρία μου, που όσο «καθαρίζει» ,τόσο πιο έντονη είναι η βρωμιά μας.

Άννα Κουρουπού