Χωρίς αμφιβολία δεν μπορεί να υπάρξει “αρκετή” ορατότητα για την LGBT+ κοινότητα της χώρας μας, αν – μεταξύ άλλων – δεν αρχίσουμε να μιλάμε ανοιχτά και χωρίς φόβο. Γι΄αυτό τον λόγο, σε κάθε μας τεύχος ζητάμε και από ένα άτομο να μοιραστεί μαζί μας την υπέροχη out & proud ιστορία του. Αυτή τη φορά είναι η σειρά του Γιώργου Μακρή!
Περίγραψε τον εαυτό σου με 3 λέξεις.
Γιώργος, ετών εικοσιοκτώ.
Πώς αυτοπροσδιορίζεσαι σε σχέση με τη σεξουαλικότητά σου;
Ως ελεύθερος άνθρωπος! Μπορεί μέσα σε μια μέρα, μέσα σε έναν περίπατο να ερωτευτώ 100 φορές, 100 διαφορετικούς ανθρώπους. Διαφορετικών φύλων, διαφορετικών ηλικιών, διαφορετικών εθνικοτήτων. Μπορεί να ερωτευτώ μέχρι και ένα λουλούδι ή μια μυρωδιά. Αυτό με γεμίζει και αυτό είναι που με κάνει να νιώθω πλήρης και ευτυχισμένος.
Τι σημαίνει να ζεις περήφανα ως LGBT στην Ελλάδα;
Να ζω, όπως ζει ο κάθε άνθρωπος, Ξυπνάω, πίνω καφέ με τον σύντροφο μου, σχεδιάζουμε την μέρα μας και ονειρευόμαστε το μέλλον μας. Το περιβάλλον που χτίστηκε γύρω μου, εδώ και αρκετά χρόνια, δεν με έκανε ποτέ να νιώσω διαφορετικός. Αλλά εδώ που τα λέμε, “διαφορετικός από ποιον”; Από ένα κοινωνικό σύνολο που στον μεσαίωνα έκαιγε τις κοκκινομάλλες ή από μια σύγχρονη εποχή που θεωρεί τους ανθρώπους από άλλους λαούς κατώτερους; Ναι, από αυτούς, είμαι διαφορετικός.
Γιατί άλλο είσαι περήφανος;
Για το ότι κατάφερα να μείνω όρθιος 28 χρόνια. Για το ότι κάνω την δουλειά που αγαπώ. Για το ότι έμαθα να λέω συγνώμη. Για το ότι ξεκίνησα κιθάρα. Α και για το ότι προσπαθώ να βελτιώσω την ψυχική μου ισορροπία
Έχεις αντιμετωπίσει ποτέ κάποιο φοβικό περιστατικό; Πώς το αντιμετώπισες;
Ναι στο γυμνάσιο. Άλλα έτσι και αλλιώς στο γυμνάσιο ήμασταν όλοι αδελφές και πουτάνες. Υπήρχαν, πάντως, στιγμές που δεν είχα πάντα το σθένος να αντιμετωπίσω με χιούμορ τις προσβολές και τις καφρίλες. Θυμάμαι κάποιες φορές που περπατούσα στο προαύλιο του σχολείου και άκουγα να με σχολιάζουν, πάγωναν τα ποδιά μου και δεν μπορούσα να τα κουνήσω. Τα ένιωθα να τρέμουν, να μένουν κολλημένα στο πάτωμα. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Αισθάνομαι την ανάγκη να πω και κάτι άλλο εδώ. Θυμάμαι τότε που είχα προσβάλει και εγώ ένα παιδί. Καθόταν στο μπροστινό θρανίο και εγώ είχα γράψει κάποια πολύ άσχημα πράγματα στο μπουφάν του. Θυμάμαι πόσο πολύ έκλαιγε . Δεν άντεξα τις τύψεις και πήγα στον διευθυντή και του είπα να με αποβάλει. Την επόμενη μέρα με σήκωσε στην προσευχή, μπροστά σε όλους και μου έδωσε το χέρι του. Είπες σε όλους για το τι είχα κάνει και πώς το είχα χειριστεί. Με απέβαλε για μια εβδομάδα. Ήταν η πιο περήφανη αποβολή που πήρα ποτέ!
Τι θες να πεις στα άτομα που φοβούνται να βγουν από τη ντουλάπα;
Να μην φοβούνται. Δεν χρειάζεται να βγουν και να φωνάξουν τίποτα. Χρειάζεται όμως, να ζήσουν όπως αισθάνονται. Το να θάβεις τα θέλω σου σε οδηγεί σε καταστροφικές συνέπειες. Πληγώνομαι πολύ να ακούω ανθρώπους να λένε “ήθελα να κάνω αυτό”, “ήθελα να είμαι αυτό”. Και πολύ εύκολα τους κρίνουμε, “αφού ήθελαν, γιατί δεν το έκαναν”. Δεν είναι έτσι ακριβώς όμως. Συνήθως για αυτές τις συνέπειες ευθύνονται οι μπαμπούλες της ζωής μας. Οπότε, ας βγούμε απ την ντουλάπα εμείς και ας βάλουμε μέσα τους μπαμπούλες.
Πώς είδες όλη την ιστορία με τη δίκη του Αμβρόσιου;
Δεν με ξάφνιασε η απόφαση! Γιατί όπως μας μάθανε από το σχολείο: “Πατρίς- θρησκεία- οικογένεια”.
Μίλα μας λίγο για τα καλλιτεχνικά σου σχέδια; Τι άλλο να περιμένουμε από εσένα;
Αυτή την περίοδο ήμαστε στην Κρήτη με την παράσταση “Ο μικρός εγώ”, βασισμένη στα ΡΕΣΤΑ του Κ. Ταχτσή, για μια σειρά παραστάσεων με την ομάδα Αίολος. Και επιθυμία μας είναι να ταξιδέψει όσο το δυνατόν περισσότερο.
