Θα ήταν ένας μεγάλος αγώνας. Τον Μάρτιο του 1962, οι πυγμάχοι Emile Griffith και Benny Paret ήρθαν αντιμέτωποι στο Madison Square Garden διεκδικώντας τον τίτλο του πρωταθλητή στην κατηγορία ημιμεσαίων βαρών. Μέχρι τον 12ο γύρο όλα κυλούσαν ομαλά. Έως τη στιγμή που ο Griffith στρίμωξε τον Paret στη γωνία εξαπολύοντας ένα μπαράζ χτυπημάτων -18 γροθιές σε 5 δευτερόλεπτα- στο κεφάλι και στο στομάχι του αντιπάλου του…. Αυτή είναι η ιστορία του αμφιφυλόφιλου πυγμάχου Emile Griffith στις ΗΠΑ του 1960, όταν οι γιατροί χαρακτήριζαν την ομοφυλοφιλία «ασθένεια».
… Ο Norman Mailer, ο οποίος ήταν κοντά στο ριγκ, έγραψε ότι ο Griffith «έκανε έναν περίεργο ήχο την ώρα που γρονθοκοπούσε τον αντίπαλο του, το δεξί χέρι του έμοιαζε με ρόπαλο του μπέιζμπολ την ώρα που διαλύει κολοκύθα». Ο διαιτητής πετάχτηκε και τράβηξε τον Griffith μακριά, σταματώντας τον αγώνα, ήταν όμως αργά. Ο Κουβανός Paret είχε πέσει κάτω, το σώμα του ακουμπούσε ξέπνοο στα σχοινιά και το λευκό σορτσάκι του ήταν ραντισμένο με σταγόνες αίματος. «Τη στιγμή που δεχόταν εκείνες τις 18 γροθιές κάτι συνέβη σε όλους όσοι παρακολουθούσαν τον αγώνα» έγραφε ο Jonathan Coleman στο New Yorker.
Νικητής ανακηρύχθηκε ο Griffith, όμως ο Paret κείτονταν χωρίς αισθήσεις, βαριά χτυπημένος. Τον έβγαλαν από το ρινγκ. Όπως είχε πει ο Coleman «έμοιαζε με νεκρική πομπή χωρίς φέρετρο». Εισήχθη αμέσως στο χειρουργείο προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι δύο θρόμβοι που είχαν δημιουργηθεί στον εγκέφαλο και για λίγο έδειξε σημάδια ανάκαμψης. Αλλά δέκα ημέρες μετά, πέθανε. Η έγκυος γυναίκα του φώναζε κλαίγοντας στο πλευρό του «πάρε με μαζί σου…»
Η ιστορία του Paret και του Griffith, σύμφωνα με το timeline.com, αρχικά έμοιαζε με μία τραγωδία του ρινγκ -άλλη μια ζωή που χάθηκε σε ένα «βάναυσο άθλημα». Αλλά πριν από τον αγώνα συνέβη κάτι, που θα περιέπλεκε για πάντα τα γεγονότα εκείνης της νύχτας στο Madison Square Garden και θα στοίχειωνε τον Griffith για το υπόλοιπο της ζωής του.
Οι φήμες για τη σεξουαλικότητα του Griffith κυκλοφορούσαν καιρό στον γεμάτο τεστοστερόνη κόσμο του μποξ. Σύμφωνα μάλιστα, με μαρτυρίες, λίγες ώρες πριν από τον αγώνα, ο Paret φέρεται να είχε πει «Μισώ κάτι τέτοιους τύπους. Ένας πυγμάχος πρέπει να φαίνεται, να μιλάει και να συμπεριφέρεται σαν άνδρας».
Σύμφωνα με το βιβλίο του ιστορικού Troy Rondinone με τίτλο «Friday Night Fighter», την ώρα που ο Griffith ήταν στη ζυγαριά -κατά τη διάρκεια της ζύγισης που προηγείται κάθε αγώνα-, φορώντας μόνο τα εσώρουχα και τις κάλτσες του, ο Paret ήρθε πίσω του, τον άρπαξε με ανάρμοστο τρόπο και χρησιμοποιώντας μία λέξη της ισπανικής αργκό που μέσες άκρες σημαίνει «αδελφή» του είπε: «Hey maricón, θα πάρω εσένα και τον άντρα σου».
Όπως εξηγούσε ο Rondinone, «ο Griffith είχε σχέση με έναν άνδρα, αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε ‘φίλο’. Αλλά εκείνη την εποχή, δεν θεωρούσε τον εαυτό του ομοφυλόφιλο, ετεροφυλόφιλο ή ο,τιδήποτε άλλο. Ήταν απλώς ο Emile».
Το σχόλιο του Paret ήταν καθαρή επίθεση στην ταυτότητα του αντιπάλου του, μια προσπάθεια να υπονομεύσει την εμπιστοσύνη του όσον αφορά τη θέση του σε ένα άθλημα που είναι [ιδίως, την εποχή εκείνη] ο ορισμός του «μάτσο». Ο Griffith όρμησε στον Paret, αλλά ο προπονητής του τον συγκράτησε, λέγοντάς του να κρατήσει τον θυμό του για τον αγώνα.
Άραγε, η οργή του Griffith για την ομοφοβική επίθεση του Paret πυροδότησε την ένταση με την οποία πυγμάχησε στον αγώνα;
Ή, απλά έκανε αυτό που κάνει κάθε μποξέρ, όταν διαισθανόμενος ότι ο αγώνας έχει κριθεί, αποφασίζει να κάνει την κίνηση που θα του εξασφαλίσει τη νίκη;
Ο Griffith δεν είχε σκοπό να σκοτώσει τον Paret. Στα αποδυτήρια, μετά τον αγώνα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Sports Illustrated, ο Griffith έλεγε «προσεύχομαι στον Θεό -το λέω από τα βάθη της καρδιάς μου- να είναι εντάξει». Όμως, το ζήτημα που θα ταλαιπωρούσε τον Griffith για το υπόλοιπο της καριέρας του ήταν ο σεξουαλικός προσανατολισμός του μέσα στον «υπερ-αρρενωπό» κόσμο της πυγμαχίας.
Ο 24χρονος Griffith ήταν παιδί μίας πολυμελούς οικογένειας από τις Παρθένες Νήσους. Όταν τους εγκατέλειψε ο πατέρας, η μητέρα πήγε στη Νέα Υόρκη για να βρει δουλειά, αφήνοντας τα παιδιά της σε συγγενείς. Όταν ο Emile μπήκε στην εφηβεία η μητέρα τού βρήκε δουλειά σε ένα εργοστάσιο κατασκευής καπέλων στο Μανχάταν. Ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου, ένας ερασιτέχνης μποξέρ ισχυριζόταν ότι ο μικρός θα μπορούσε να κάνει καριέρα στην πυγμαχία. Σε ηλικία 20 ετών, ο Griffith ήταν ήδη επαγγελματίας.
Το μποξ έγινε η οδός της διαφυγής του από το εργοστάσιο, αλλά την ίδια στιγμή και ο εγκλωβισμός του. Ήταν μία εποχή κατά την οποία η σεξουαλική ταυτότητα όριζε τα πάντα -όχι μόνο στον κόσμο της πυγμαχίας. Η ομοφυλοφιλία οριζόταν από τους γιατρούς ως «ασθένεια» και κανένα δημόσιο πρόσωπο -από πολιτικούς μέχρι celebrities- δεν τολμούσε να βγει ανοιχτά και να δηλώσει ότι είναι gay.
Όσοι δε, είχαν στιγματιστεί ως ομοφυλόφιλοι -όχι γιατί έκαναν την επιλογή να μιλήσουν- αναγκάστηκαν να παραιτηθούν από τις θέσεις τους, σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και να συλληφθούν με κατηγορίες περί «προσβολής των χρηστών ηθών», όπως συνέβη δύο χρόνια μετά τον δραματικό εκείνο αγώνα, όταν ο στενότερος συνεργάτης του Αμερικανού προέδρου Λίντον Τζόνσον συνελήφθη και αναγκάστηκε σε παραίτηση μετά από κατηγορίες για ομοφυλοφιλική συμπεριφορά.
Όμως, η σεξουαλικότητα του Griffith ήταν περίπλοκη υπόθεση. Είχε σχέσεις τόσο με άνδρες όσο και με γυναίκες και οι φήμες γι’ αυτόν οργίαζαν. Ωστόσο, μέχρι το τέλος της ζωής του, αρνήθηκε να μιλήσει ανοιχτά για τη σεξουαλική του ταυτότητα, είτε επειδή αδιαφορούσε για τις καθαρές -τις «τακτοποιημένες»- εξηγήσεις, είτε επειδή φοβόταν τις συνέπειες.
Παρά το γεγονός ότι, ο Griffith συνέχισε την πυγμαχία για τα επόμενα 15 χρόνια -και μετά ως προπονητής- τίποτα δεν ήταν το ίδιο μετά από εκείνη τη νύχτα στο Madison Square Garden.
«Μετά τον Paret δεν ήθελα να βλάψω κανέναν ποτέ ξανά» έλεγε το 2005 στο Sports Illustrated «ήμουν τόσο φοβισμένος να χτυπήσω κάποιον, που έκανα συνέχεια πίσω». Το 1992, την ώρα που αποχωρούσε από ένα γκέι μπαρ στην Times Square, δέχτηκε επίθεση από μια ομάδα ανδρών, οι οποίοι τον χτύπησαν τόσο άγρια, ώστε παρ’ ολίγο να πεθάνει από βλάβη στα νεφρά. Ποτέ δεν ανέκτησε πλήρως την υγεία του. Όσο για τους δράστες δεν συνελήφθησαν ποτέ.
Έζησε το υπόλοιπο της ζωής του αρνούμενος να υποκύψει στις πιέσεις να βάλει «ταμπέλα». Όταν η κουβέντα στις συνεντεύξεις πήγαινε στη σεξουαλικότητα του έμοιαζε σαν να κουβαλάει ένα μεγάλο βάρος. «Δεν ξέρω τι είμαι. Αγαπώ το ίδιο τους άνδρες και τις γυναίκες, αλλά εάν με ρωτάς ποιό είναι το καλύτερο… μου αρέσουν οι γυναίκες» είχε πει στο Sports Illustrated.
Ο δημοσιογράφος των New York Times, Bob Herbert έγραφε το 2005: «Ρώτησα τον κ. Griffith εάν ήταν γκέι και μου είπε όχι… Αλλά έδειχνε σαν να ήθελε να πει περισσότερα. Μου είπε ότι σε όλη του τη ζωή είχε δώσει αγώνα με τη σεξουαλικότητά του και ότι είχε πάντα την αγωνία όταν έπρεπε να μιλήσει γι’ αυτό το θέμα… Όμως, μετά από τόσα χρόνια, είχε την ανάγκη να πει την αλήθεια. Δεν μπορούσε να κρύβεται άλλο. Όπως είπε, είχε σχέσεις με γυναίκες και άνδρες. Και ήλπιζε τη χρονιά εκείνη να δώσει το ‘παρών’ στο Gay Pride Parade της Νέας Υόρκης».
Όταν αποσύρθηκε από την πυγμαχία, ο Griffith συνάντησε τον γιο του Paret -όταν πέθανε ο πατέρας του ήταν μόλις δύο χρονών. Η συνάντηση έγινε σε καλό κλίμα. Έβγαλαν και φωτογραφία χαμογελώντας.
Ο Griffith έφυγε από τη ζωή το 2013, σε ηλικία 75 ετών. Στο πλευρό του ήταν ο σύντροφος του, Luis Griffith, τον οποίον είχε υιοθετήσει. Ο νόμος δεν έδινε δικαιώματα σε ερωτικούς συντρόφους του ιδίου φύλου, οπότε η υιοθεσία ήταν μια κάποια λύση. Οι νεκρολογίες ήταν αμήχανες. Οι New York Times αναφέρθηκαν στον Luis Griffith ως «τον μακροβιότερο σύντροφο και συμπαραστάτη του».
Ο Griffith έζησε αντιστεκόμενος στις πιέσεις των ΜΜΕ, αλλά και της πυγμαχίας να προσδιορίσει την ταυτότητα του με απλούς όρους.
Ήταν, όπως το είχε θέσει ο Rondinone, απλά ο Emile.
πηγή: tvxs.gr
