“Αν είχες μια φωτογραφία με τη γυναίκα του πρωθυπουργού γυμνή, θα τη δημοσίευες;”
Με αυτό το ερώτημα είχε ξεκινήσει την ομιλία του ένας δημοσιογράφος (πρόεδρος κόμματος τώρα), που είχε έρθει πριν από χρόνια στο πανεπιστήμιο για να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του (μέσω του προβληματισμού). “Εσύ θα τη δημοσίευες”, είχε ρωτήσει και εμένα, κάνοντας το πρόσωπο μου να κοκκινίσει, μιας και δεν ήξερα τι να απαντήσω.
Αφήνοντας για λίγο το παρελθόν και κοιτώντας μέσα από το πρίσμα της ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητας, συνειδητοποιώ ότι διανύουμε μια ιδιαιτέρως περίεργη εποχή. Βλέπω μια ντουλάπα που έχει ανοίξει και πολλούς να ενοχλούνται χάρη στο τρίξιμο που κάνει. Δε θα σταθώ όμως σ΄αυτούς, ας κλείσουν τ΄αυτιά τους στην τελική, αλλά σε όλους εσάς, εμάς, αυτούς που αποφασίζουν να ασκήσουν το δικαίωμα της κριτικής, απέναντι στους ανθρώπους που προσπαθούν να ανοίξουν αυτή τη ντουλάπα. Και κάπου εδώ ξεκινά το παράδοξο, αφού η κριτική αυτή αποσκοπεί, όχι στο να επικεντρωθεί στο αποτέλεσμα μιας δράσης (ακτιβιστικής/πολιτικής εν προκειμένω), αλλά στο σύνολο μιας προσωπικότητας και στα κίνητρά της και στον τρόπο ζωής της. Κοινώς, δε σχολιάζουμε αν ένα άτομο έχει πετύχει κάτι για το κοινό ΛΟΑΤΚΙ καλό, αλλά για το “γιατί το κάνει”, τι έλεγε στο παρελθόν ή ακόμα πόσο ψεύτικο μπορεί να είναι το προφίλ του στην πραγματικότητα.
Με αφορμή την “ταυτότητα φύλου”, πολλά πρόσωπα που εκπροσωπούν την κοινότητά μας βγήκαν στο φως της δημοσιότητας. Κάποια απ΄αυτά, μάλιστα, μίλησαν από τα έδρανα της βουλής. Και είπαν όλα αυτά που τόσο πολύ θα θέλαμε να ακούγαμε από άλλους και που τόσο σωστά κράζουμε όταν δεν τα ακούμε. Και ήταν όμορφο, σχεδόν συγκινητικό. Και επειδή μιλάμε μεταξύ μας, πείτε μου “πότε ήταν η τελευταία φορά που το είδατε αυτό να συμβαίνει, χωρίς να χωριζόμαστε σε “Φουρτουνάκηδες” και “Βροντάκηδες”; Ως “Φουρτουνάκης”, λοιπόν, δηλώνω ευθαρσώς ότι καθόλου δεν με απασχολεί που ένας “Βροντάκης” πήρε τον λόγο και μίλησε. Αντιθέτως, αισθάνομαι περήφανος γι΄αυτόν, γιατί κατάφερε κάτι καλό και δύσκολο και κάτι για το οποίο και εγώ αγωνίζομαι. Όλα τ΄άλλα είναι – τουλάχιστον τώρα – αηδίες και κομπλεξισμοί. Και πραγματικά καθόλου δε με απασχολεί αν κάποια από αυτά τα άτομα δε συμπαθούν εμένα, το μέσο που εκπροσωπώ ή την κοσμοθεωρία που πρεσβεύω.
Αντίθετα εκνευρίζομαι με εσένα που βρήκες την ευκαιρία να καταφερθείς εναντίον τους, έστω και αν ανήκουμε στην ίδια “κάστα”. Και μέσα σ΄όλα αυτά συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι σε ένα τραγικό σημείο αυτοαποκάλυψης, λες και σχεδόν ειρωνικά βρίσκομαι με μια γυμνή φωτογραφία της γυναίκας του πρωθυπουργού στο χέρι μου και καλούμαι να απαντήσω σε εκείνον το δημοσιογράφο/ομιλητή, σχετικά με το αν θα τη δημοσιεύσω ή όχι. Η διαφορά είναι πως τώρα γνωρίζω την απάντηση (και δεν κοκκινίζω καθόλου). “Όχι δε θα τη δημοσίευα, γιατί πολύ απλά η γυμνή εκδοχή του καθενός ανήκει αποκλειστικά στον ίδιο του τον εαυτό. Μόνο αυτός έχει το δικαίωμα να την κρίνει και να αποφασίσει αν θέλει να τη δείξει στους άλλους. Είτε μιλάμε για τη γυναίκα του πρωθυπουργού, είτε για τον ίδιο τον πρωθυπουργό είτε για τον ακτιβιστή της διπλανής πόρτας…”
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τις φωτογραφίες (γυμνές ή μη) και ας πιάσουμε τα νομοσχέδια, τις ρυθμίσεις και τη διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας υπέρ τις διαφορετικότητας. Όχι ως “Φουρτουνάκηδες” και “Βροντάκηδες”, αλλά ως “νεράιδες” και “παλληκάρια” και “μονόκεροι” και ό,τι θέλει ο καθένας και η καθεμία.
