Φαρμακούς ου περιποιήσετε

Ζούμε σε συντεταγμένη πολιτεία του δυτικού κόσμου κι αν έβγαινα δημόσια να στοχοποιήσω μια ευαίσθητη κοινωνική ομάδα ή να προσβάλω την αξιοπρέπεια ενός συνόλου λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας κοινωνικού φύλου, θα έπρεπε να διωχθώ ποινικά. Τελεία και παύλα. Κι εμένα η γνώμη μου είναι περιορισμένης δυναμικής. Αντίθετα, ο προκαθήμενος, όταν πταρνίζεται, σείονται οι κέδροι στο Δάσος της Πάφου. Δυστυχώς επηρεάζει και κατευθύνει ευρέως την κοινή γνώμη.

Δεν είναι μόνο ότι πληγώνει κάποιους ανθρώπους και εκνευρίζει ακόμη περισσότερους. Αν ήταν έτσι, πραγματικά, η επικαιρότητα τρέχει κι είχα μύρια άλλα πιο ενδιαφέροντα θέματα να ασχοληθώ στην εβδομαδιαία μου στήλη, από τις δηλητηριώδεις ηθικολογικές τσιριτζάντζουλες της αυτού μακαριότητος. Διότι στο τέλος της ημέρας πρώτιστα τον ίδιο θίγουν και εκθέτουν. Όμως εδώ έχουμε ένα ξεκάθαρο κρούσμα ρητορικής μίσους, που διογκώνεται κατά πολύ ακριβώς επειδή εκφέρεται από κάποιον με το συγκεκριμένο ιερατικό σχήμα και τη συγκεκριμένη κοινωνική θέση.

Έχω πολλούς λόγους να πιστεύω ότι ο Αρχιεπίσκοπος δεν έχει απλώς το «χάρισμα» να ελκύει τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά την επιδιώκει, με την πεποίθηση ότι κάθε του πράξη και λέξη θα κερδίσει την προσοχή μας. Τη βρίσκει να βρίσκεται στην επικαιρότητα –πώς το λένε. Είναι κάτι στη γλώσσα του σώματος, στο ύφος και τον χρωματισμό των λέξεων, αλλά βέβαια και σε όσα κατά καιρούς εκτοξεύει. Μάλιστα, δεν φαίνεται να ενοχλείται από την αρνητική κριτική. Το ίδιο συνέβη, θα ενθυμείστε, όταν δεν δίστασε να ξεπλύνει δημόσια την επέλαση του μισανθρωπικού, φιλοναζιστικού κόμματος στην κολυμβήθρα της «πολυφωνίας».

Σε μια εποχή που η αμήχανη κοινωνία μοιάζει με καζάνι που βράζει και εξαιτίας εγχώριων και διεθνών περιστάσεων ακονίζει τα φοβικά και ξενοφοβικά της αντανακλαστικά, ο άρχων της συντριπτικά πολυπληθέστερης θρησκευτικής ομάδας επιλέγει συνειδητότατα να ρίχνει λάδι στη φωτιά, με πρόσχημα την κατά γράμμα ερμηνεία των γραφών του «χριστιανικού κανόνα». Εν έτει 2016. Και αβρόχοις ποσί.

Αφού, λοιπόν, είναι λαλίστατος και απόλυτος στις απόψεις του, θα πρέπει να είναι παράλληλα και έτοιμος να επωμιστεί την ποινική ευθύνη, την ηθική αυτουργία για κάθε δυνητικό έγκλημα μίσους και περιστατικό βίας κατά συνανθρώπων μας με αιτιολογία τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό ή κάποια προκαθορισμένα βιολογικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά. Όπως είναι ήδη υπεύθυνος για τη διαιώνιση της γραφικής προπαγάνδας περιθωριοποίησης και μιας σειράς στερεοτυπικών αντιλήψεων εναντίον μιας ολόκληρης κοινότητας συμπολιτών μας.

Πολύ πιο ουσιώδης από το Σύμφωνο Συμβίωσης είναι η ανάγκη για αυστηρότερη ποινικοποίηση, μαζί με της ρατσιστικής, της ομοφοβικής συμπεριφοράς. Κι ακόμη πιο σημαντική η ουσιαστική καλλιέργεια κουλτούρας αποδοχής και σεβασμού της διαφορετικότητας. Κι αυτό πρέπει να ξεκινά ακριβώς από τα δημόσια σχολεία, τα οποία ο Αρχιεπίσκοπος υποθέτω ότι θα αφήσει ήσυχα (ναι, καλά…) τώρα που θα στήσει δικά του, εκκλησιαστικά σχολεία.

Όμως αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Το πρόβλημά μας εδώ είναι ότι το κράτος και οι θεσμοί του είναι επικίνδυνα εκτεθειμένοι στην επιρροή της Εκκλησίας. Η δημόσια συζήτηση δεν έχει εκκοσμικευτεί και η δημόσια θρησκευτική έκφραση εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο της. Όσο βρίσκει το σκοινί ο προκαθήμενος θα το τραβάει, τη στιγμή που η μόνη χρήσιμη «θρησκεία αγάπης» για ένα σοβαρό κράτος πρέπει να είναι η πνευματική ελευθερία και ακεραιότητα.

Πάντως, ακόμη κι αν το πάρουμε κι από χριστιανικής απόψεως, όσοι θέλουν το κακό δεν είναι μακάριοι, αλλά μακάβριοι. Η «βασιλεία των ουρανών» και η «κληρονομιά της γης» προορίζεται για τους ταπεινόφρονες, τους ευσεβείς, τους καθαρούς τη καρδία, τους ελεήμονες, τους δίκαιους και τους ειρηνοποιούς. Αλλά ας μην πιάσουμε κατά γράμμα το Ευαγγέλιο, γιατί κανονικά θα έπρεπε να ζούμε σήμερα σε σπηλιές, κι επειδή ερμηνεύοντας κατά το δοκούν μπορούμε να βρούμε άπειρα πατήματα για να τρωγόμαστε μεταξύ μας.

Γιώργος Σαββινίδης για philnews.com