Φτάσαμε αισίως τα 70! Και το γιορτάζουμε μ΄ένα ακόμη απολαυστικό antivirus.
Στο πλευρό μας αυτή τη φορά μια πραγματική – drag- βασίλισσα που κατάφερε να ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας της και να γίνει ένα σύμβολο ακτιβισμού. Δεν είναι άλλη από την Panti Bliss, η οποία δίνει την πρώτη της συνέντευξη στην Ελλάδα θέλοντας να ευχαριστήσει τη χώρα που – όπως χαρακτηριστικά δηλώνει- ανακάλυψε την ομοφυλοφιλία.
Στα εγχώρια τώρα, συναντήσαμε τους Stereo Soul για να μάθουμε περισσότερα για το πρώτο συγκρότημα της χώρας που δεν φοβάται να πει ανοιχτά ότι ανήκει στη LGBT κοινότητα, αλλά και τη Λένα Παπαληγούρα ως τον επόμενο Μικρό Πρίγκιπα.
Στα ειδικά μας αφιερώματα μαθαίνουμε για το ποιες είναι οι επόμενες LGBT διεκδικήσεις και σας παρουσιάζουμε τους 10 τηλεοπτικούς ρόλους που θα μείνουν για πάντα στις καρδιές μας, όπως τους ανέδειξαν οι αναγνώστες και αναγνώστριές μας.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις γνωστές μας στήλες μόδας, πολιτισμού κλπ.
Εβδομήντα και συνεχίζουμε!!!
[responsive-flipbook id=”antivirus70″]
Editorial 70
Έχοντας κάτσει λίγο πίσω και παρατηρώντας τις εξελίξεις στη ζωή μου και σε ζωές άλλων ανθρώπων βλέπω πως το χαρακτηριστικό στο οποίο βασίζεται με σχεδον μαθηματική βεβαιότητα η αποσύνθεση των περισσότερων καταστάσεων είναι η ανασφάλεια. Αυτο που εμείς βαφτίζουμε ανασφάλεια έστω.
Η αγαπημένη λέξη τόσων και τόσων ανθρώπων μπορεί με την ίδια άνεση να χρησιμοποιηθεί ως η απόλυτη βιωματική δικαιολόγηση πράξεων -λες και με το που μπει σε μια πρόταση τα πάντα συγχωρούνται και κατανοούνται αυτόματα- και ταυτόχρονα ως ενα εξαιρετικά ισχυρό όπλο επίθεσης: “Εσύ μου δημιουργείς την τάδε ανασφάλεια” κτλ.
Τώρα αν απο αυτή τη μικροσκοπική λογική κάνουμε μια απλή αναγωγή σε εναν κόσμο που οι σχέσεις είναι τόσο πολλές και δυναμικές κατανοούμε το μπάχαλο. Αλλα νομίζω κι εδώ μας βοηθά η λογική μας η οποία τείνει να ομαδοποιεί -αυθαίρετα συνήθως- κατα κόρον. Είμαι εγώ (με τις ανασφάλειες μου) και ο υπόλοιπος κόσμος, οι άλλοι άνθρωποι, οι διαφορετικοί απο μένα. Οι εκάστοτε απέναντι. Και απέναντι στο κάθε τέτοιο υποκειμενικό και αυθαίρετο γκρουπ ανθρώπων η γοητευτική συμπεριφορά που περιγράφηκε παραπάνω δίνει τα ρέστα της.
Συμπεριφερομάστε άσχημα σε ανθρώπους χωρίς καν να τους γνωρίζουμε πατώντας απλά στο γεγονός οτι η ύπαρξή τους μας δημιουργεί ανασφάλεια -το κλισεδάκι με το άγνωστο- και αν τελικα κάνουμε την απόλυτη υπέρβαση και πχ. τους αναγνωρίσουμε μετα απο δεκαετίες το ισοτιμο δικαίωμα ύπαρξης ειναι στη φάση “Έλα μωρε σορρυ αλλα δεν ήμουν και σίγουρος οτι έπρεπε να το κάνω. Καταλαβαίνεις…”
Και όχι μάλλον δεν καταλαβαίνω. Το μόνο που μπορώ να καταλαβω για εμένα, για εσενα και για όλους και όλες οταν η παραπάνω κατάσταση μας περιγραφει ειναι οτι είμαστε ηλίθιοι, ευθυνόφοβοι και κακομαθημένοι άνθρωποι που θεωρούμε πως το να επεμβαινουμε τόσο επιθετικά και να καταστρέφουμε ζωες ανθρώπων είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε τόσο παιδικά, ωστε να μη τρέχει τίποτα στο τέλος, απλά ξεστομίζωντας ένα σόρρυ, ή καταλαβαίνεις.
Και δεν καταλαβαίνεις. Απλά.
Γιάννης Παπαγιαννόπουλος
