CHRISTINA MICHALOU
Η Μ. είναι δεκάξι χρονών. Στο σχολείο λέει πως της αρέσει ο Τ. Μιλάει στις φίλες της για αυτόν και γράφει τα αρχικά του στο θρανίο της ώστε να είναι ορατά. Όταν επιστρέφει σπίτι, βάζει τα κλάματα. Ο Τ. δεν της αρέσει καθόλου, και δεν της άρεσε ποτέ αγόρι, και το κορίτσι που της αρέσει είπε τις προάλλες πως οι λεσβίες είναι ανώμαλες και αηδιαστικές.
Όταν ο Φ. ήταν παιδί είχε μεγάλη φαντασία. Παρίστανε τον ιππότη, τον ελέφαντα, τον δεινόσαυρο και τον μπαμπούλα. Για κάθε δημιούργημα της φαντασίας του είχε ένα όνομα με το οποίο ντυνόταν. Όταν είπε στους γονείς του ότι είναι ιππότης, του αγόρασαν στολή ιππότη για να παίζει καλύτερα. Όταν τους είπε ότι είναι δεινόσαυρος, γέλασαν και τον αγκάλιασαν. Όταν τους είπε ότι είναι μπαμπούλας, τον έλεγαν μπαμπουλόπαιδο και τον έκαναν πολύ ευτυχισμένο με αυτό. Στα 14 του, ο Φ. λέει στους γονείς του πως είναι γυναίκα. Μαθαίνει ότι οι γονείς του θα τον προτιμούσαν δεινόσαυρο. Αναγκάζεται να φύγει από το σπίτι του.
Η Μ. και ο Φ. πηγαίνουν στο πρώτο τους Pride και ερωτεύονται. Όχι μεταξύ τους, αλλά με τη ζωή. Η Μ. μαθαίνει πως δεν είναι ούτε αηδιαστική ούτε ανώμαλη. Κοιτάζει γύρω της και βλέπει κόσμο που είναι σαν κι αυτή. Σύντομα θα κάνει φιλίες με άτομα με τα οποία θα μπορεί να είναι αληθινή. Σύντομα θα μπορεί να φιλήσει μία κοπέλα με πάθος, όπως πάντα το φανταζόταν. Ο Φ. από την άλλη, συνεχίζει να αναρωτιέται: «Αφού είμαι άντρας, γιατί νιώθω πως είμαι γυναίκα;» Τα μάτια και η καρδιά του ανοίγουν στη θέα ανθρώπων που είναι σαν κι αυτόν, αλλά δε ντρέπονται και δε λυπούνται. «Είμαι γυναίκα» καταλαβαίνει, και δεν είναι πια μόνη της.
Η Μ. θα μεγαλώσει και θα ενταχθεί στην κοινωνία σχεδόν ολοκληρωτικά. Θα τη χτυπήσουν στο δρόμο μόλις τρεις φορές στη ζωή της για το ότι κρατούσε το χέρι της συντρόφου της. Οι φίλοι της θα είναι η οικογένειά της παρότι η βιολογική της οικογένεια θα αποφεύγει να μιλά για εκείνη και δεν θα την καλεί πια στα οικογενειακά τραπέζια. Η ίδια δεν θα κάνει ποτέ παιδιά ούτε και θα υιοθετήσει, παρότι θέλει πολύ. Ο νόμος της το απαγορεύει.
Η Φ. θα ζήσει σε ένα σώμα που δεν την ικανοποιεί, και όταν πεθάνει το μνήμα της θα αναγράφει το όνομα που άφησε πίσω στην δύσκολη εφηβική της ηλικία. Θα περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της άνεργη, και στις συνεντεύξεις για δουλειά θα τη ρωτούν «είσαι τραβεστί;» και «έχεις κάνει αλλαγή φύλου;». Ερωτήσεις που πονάνε και είναι λάθος, σε ένα κόσμο που βλέπει λάθος την ίδια.
Το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας ξεκίνησε το 1969 στη Νέα Υόρκη, και δεν ήταν παρά ένας αγώνας απελευθέρωσης. Τα πρώτα αιτήματα που διεκδικήθηκαν μέσω της πορείας ήταν η κατάργηση του νόμου περί σοδομισμού (και φυλάκισης των “σοδομιστών”) και η παύση της αστυνομικής παρενόχλησης και βίας, η οποία αποτελούσε νόμιμη καθημερινή πραγματικότητα για δεκάδες ανθρώπους.
Στο Pride άλλοι πάνε για να χορέψουν, άλλοι για να διεκδικήσουν, άλλοι για να μην αυτοκτονήσουν. Μα όταν ο ήλιος έχει πια πέσει τελείως, και η παρέλαση κοντεύει να κάνει τον κύκλο της, νιώθω πάντα τα πόδια μου κουρασμένα και θέλω να σταματήσω. Με κάθε βήμα σκέφτομαι τον πόνο στα πέλματα και την πλάτη και το μόνο που με δελεάζει είναι να καθίσω σε κάποιο παγκάκι και να χαζέψω την πορεία από μακριά. Τότε θυμάμαι τα παιδιά που αυτοκτόνησαν ανά τα χρόνια. Θυμάμαι εμένα, στην εφηβεία, που σκεφτόμουν το θάνατο σαν μια απολύτως λογική πιθανή λύση. Θυμάμαι πως η θεραπεία της ομοφυλοφιλίας με ηλεκτροσόκ ήταν κάποτε, για κάποιους, πραγματικότητα. Όπως ήταν και οι εξορκισμοί, και τα ψυχιατρικά ιδρύματα, και οι βασανισμοί. Κοιτάζω γύρω μου τον κόσμο που χορεύει, σε drag εμφανίσεις που «προκαλούν» και σε «έξαλλα» ρούχα που κάποιοι πιστεύουν ότι δεν θα άρμοζαν σε παρέλαση διεκδικήσεων, και χαμογελώ γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι εδώ, μαζί μου, ζωντανοί. Πρέπει να έχεις ζήσει αυτόν τον πόνο για να ξέρεις πως για μια στιγμή τρέλας θα μπορούσαν κάποιοι από αυτούς να μην είναι καν εδώ σήμερα. Δε σταματάω να περπατώ, γιατί για εμένα η αληθινή παρέλαση έρχεται με την εξάντληση. Εκεί που σκέφτομαι πως αν κάποιοι άντεξαν και επέζησαν το μίσος της κοινωνίας, θα αντέξω κι εγώ να περπατήσω για χάρη τους.
Πενήντα γκέι παιδιά δολοφονήθηκαν άγρια πριν από λίγες μέρες, και πολλοί βιάζονται να ξεκαθαρίσουν πως η ισλαμική τρομοκρατία δεν έχει να κάνει με το ότι τα παιδιά ήταν γκέι. Έχει. Αν δεν ήταν γκέι, θα ήταν τώρα ζωντανά. Αν δεν ήταν out, θα ήταν ακόμα εδώ. Όμως όταν οι γκέι τραυματίες είχαν άμεση ανάγκη από αίμα, οι δεκάδες γκέι εθελοντές διώχθηκαν από το νοσοκομείο γιατί θεωρήθηκαν ιατρικώς επικίνδυνοι.
Ζούμε σε μια κοινωνία που το να λάβεις αίμα από κάποιον γκέι, ακόμα κι αν είσαι και εσύ γκέι, είναι λιγότερο επιθυμητό από το να πεθάνεις από σφαίρα ομοφοβικού τρομοκράτη. Ζούμε στην ίδια κοινωνία με την Μ., που περπατά κάθε χρόνο για να διεκδικήσει την τεκνοθεσία, ακόμα κι αν η ίδια είναι πια μεγάλη για αυτό. Περπατά ώστε οι νέες λεσβίες να μπορέσουν να κάνουν όσα αυτή δεν μπόρεσε. Ζούμε στην ίδια κοινωνία με την Φ., που αναγκάστηκε να ενηλικιωθεί στα 14 και να ζήσει μακριά από τους γονείς της γιατί τη θεωρούσαν φρικιό. Η Φ. περπατά μαζί μας ώστε οι γονείς να τη βλέπουν. Να ξέρουν ότι υπάρχει. Να είναι έτοιμοι να αγαπήσουν το παιδί τους όπως και αν είναι αυτό. Η Φ. περπατά ώστε οι νέες τρανς κοπέλες να μη χρειαστεί να «ορφανέψουν» όπως ορφάνεψε εκείνη.
«Μα υπάρχει λόγος; Προς τι το Pride;» ρωτούν πολλοί. Μου έρχεται μια παιδική απάντηση: «Για να ρωτάς εσύ!»
Ναι, για να ρωτάς. Και να σου λέμε. Και να μαθαίνεις.
