Τρομοκρατία λέξεων. Τρομοκρατία σκέψεων.
Για ακόμη μια φορά, ξύπνησα με τους ήχους κάποιας σειρήνας να ακούγεται στο βάθος. Κοίτα να δεις. Με τους ίδιους ήχους αποκοιμήθηκα χθες βράδυ.
Το θέμα είναι πως τους έδωσα σημασία. Σκέφτηκα “τι σκατά έγινε πάλι;”
Δεν είναι κάτι καινούριο έτσι κι αλλιώς, απλώς πλέον έστω για ένα δέκατο του δευτερολέπτου σε πιάνει μια μη λογική αγωνία. Οι ήχοι καταλήγουν φοβία.
Εξ ορισμού η λέξη τρομοκρατία μας ανησυχεί. Ρίξε μια ματιά στο τι συνέβη πρόσφατα. Το πρόσφατο είναι το πιο έντονο. Το πρόσφατο δεν έχει προλάβει να αλλοιωθεί, να ξεχαστεί, να συνηθιστεί. Ακόμα.
Διαρκώς διαβάζουμε τίτλους ειδήσεων, άρθρων, δηλώσεων με τον τίτλο τρομοκρατία σε περίοπτη θέση. Κι όμως μας νοιάζει, αλλά δε μας νοιάζει. Κακώς. Η τρομοκρατία μπαίνει στο πετσί μας. Είναι κατάσταση. Και τελικά είμαστε κι εμείς οι ίδιοι.
Ναι, μπορεί να μην είμαστε εκείνοι οι τρομοκράτες που βλέπουμε στις ειδήσεις ή στις εφημερίδες, παρόλα αυτά είμαστε “τρομοκράτες” στις σκέψεις μας, στις λέξεις μας. Έχω μια άλφα ποιητική αδεια οπότε χρησιμοποιώ τη λέξη με μια πιο ευρύτερη, πιο συνειρμική έννοια.
Τα λόγια δεν είναι σφαίρες που σου αφαιρούν τη ζωή, όχι. Μπορούν να σου αφαιρέσουν την ψυχή όμως. Μπορεί να σε κάνουν να χάσεις τη διάθεση σου, την αυτοπεποίθηση σου, την εμπιστοσύνη σου προς τους άλλους αλλά και προς τον ίδιο σου τον εαυτό. Μπορούν να σε πονέσουν, να χαρακώσουν τις επιδερμικές σου ασπίδες πανεύκολα και να διεισδύσουν βαθύτερα. Ποιος δεν έχει ακούσει κακά λογάκια, πάνω σε έναν καυγά; Πότε τα λογάκια εκείνα γίνονται όπλα εναντίον του άλλου και πότε είναι απλά αντανακλαστικό αντίδρασης που βασίζεται στο θυμό; Και τελικά, πότε τα διαχωρίζουμε στο ίδιο μας το μυαλό;
Τα λόγια για να δημιουργηθούν ξεκινούν σα σκέψεις. Από εκεί αρχίζει το παιχνίδι μας. Εαν έχεις σκέψεις που σε βασανίζουν, που σε θυμώνουν, που σε επηρεάζουν…κάποια στιγμή θα βγουν. Από εκεί ξεκινάει ο τρόμος της υπόθεσης. Η σκέψη γίνεται φοβία και η φοβία γίνεται πάγια κατάσταση. Η κατάσταση γίνεται υπόβαθρο και άποψη οπότε… “Εγώ έχω δίκιο, εγώ έτσι το βλέπω. Εσύ κάνεις λάθος”.
Κι έτσι λοιπόν τα λογάκια που βγαίνουν από το στόμα μας, μπορεί να πληγώσουν. Απλά και μόνο επειδή δεν ταιριάζουν με τη σκέψη, τη φοβία, την κατάσταση, την άποψη του άλλου.
Όταν όμως τρομοκρατείς τον ίδιο σου τον εαυτό; Εαν εσύ ο ίδιος προκαλείς όλα αυτά τα τρομερά στον εαυτό σου; Τι γίνεται τότε;
Πρέπει να σκεφτείς τους λόγους που τρομοκρατείς τον ίδιο σου τον εαυτό. Φοβάσαι να τολμήσεις, να δοκιμάσεις, να πέσεις, να κάνεις λάθος… Φοβάσαι πως δε θα ταιριάξεις στις φόρμες που ζητάει η κοινωνία, πως θα σε κρίνουν και πως η άποψη σου δε θα ακουστεί ποτέ…
Ξέρεις κάτι; Είσαι πανίβλακας.
Πάψε. Σκέψου.
Και μετά μίλα. Δίχως φόβο. Με πάθος. Με λογική.
Αν δε σκεφτείς τον άλλο ή δε σκεφτείς το πως θα αντιδρούσες εσύ εάν σου προκαλούσαν όλα αυτά που σκέφτεσαι, λες ή τελικά πράττεις, γίνεσαι ένας από “εκείνους”. Τους “κακούς”. Με οποιαδήποτε έννοια. Στην οποιαδήποτε κλίμακα.
Όλα στον κόσμο γύρω σου είναι για πέταμα έτσι δεν είναι; Γίνε το κομμάτι του κόσμου σου που κάνει μια διαφορά.
