Σύμφωνοι…

Πάντα γράφω για σχέσεις. Τι να γράψω τώρα;

Ένα κομμάτι του παζλ μπήκε στη θέση του. Έχει δουλίτσα ακόμη για να ολοκληρωθεί, παρόλα αυτά είναι ένα από τα κεντρικά κομμάτια. Το σύμφωνο συμβίωσης ψηφίστηκε πριν λίγες μέρες από την ελληνική βουλή. Ένα βήμα μπροστά για πολλούς, για κάποιους άλλους μια γροθιά στο τρίπτυχο “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”. Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα… Για τι τόσο κακό πια; ΤΙ είναι εκείνο που φοβούνται οι “μερικοί”; Ποιο καλούπι θα χαλάσει με την ένταξη των ομόφυλων ζευγαριών στο δικαίωμα του συμφώνου;

Οι καιροί αλλάζουν. Οι νόμοι επίσης. Και αλλάζουν διότι αλλάζουν οι άνθρωποι. Εξελίσσονται. Από αρχαιοτάτων χρόνων, οι άνθρωποι ακολουθούσαν κάποιους συγκεκριμένους κανόνες για να μπορούν να ζουν αρμονικά και με μια ισορροπία μέσα στην εκάστοτε κοινωνία τους.

Ένα παράδειγμα τέτοιων κανόνων που όλοι γνωρίζουμε ήταν και οι δέκα εντολές. Δέκα προτασούλες, σκαλισμένες πάνω σε πέτρα, “οι εντολές του Θεού”, τις οποίες οι άνθρωποι της εποχής εκείνης έπρεπε να ακολουθήσουν διότι σε αντίθετη περίπτωση, εάν τις παρέβλεπαν, θα βίωναν την οργή του Θεού. Αυτό που κρατάω από την παραπάνω πρότασή μου είναι το “οι ΄άνθρωποι εκείνης της εποχής”. Εάν κάνουμε σύγκριση εκείνων των ανθρώπων με εμάς, τους ανθρώπους του σήμερα, η μόνη μας ομοιότητα είναι πως περπατάμε στα δύο. Πράγματα που είναι απολύτως λογικά σήμερα, τότε δεν ίσχυαν ή δεν μπορούσαν να γίνουν καν αντιληπτά. Αν πάμε ακόμα πιο πίσω και δούμε τον “Κώδικα του Χαμουραμπί” θα καταλάβουμε πολλά περισσότερα. Ο Χριστιανισμός εμπνεύστηκε από διάφορους νόμους του Κώδικα και τους εξέλιξε. Είναι σοκαριστικό όταν βλέπεις πως στο 1750 π.Χ. οι νόμοι σε πολλές περιπτώσεις ήταν πιο μοντέρνοι από εκείνους της εποχής του Χριστιανισμού. Με απλά λογάκια να το πω…ο κόσμος εξελίσσεται. Τόσο απλό είναι. Μην κολλάς στο παρελθόν. Εάν ήταν να παραμείνουμε στο “τότε” (οποτεδήποτε ήταν αυτό) μάλλον θα έπρεπε η γυναίκα να μην έχει κανένα δικαίωμα, ο φτωχός να παρέμενε σκλάβος. Οι interacial γάμοι, ανθρώπων διαφορετικών φυλών ή χρώματος δεν υφίσταντο μέχρι και το 1967 όπου το Ανώτατο Δικαστήριο έβγαλε νόμο και μπόρεσαν να γίνουν. Κάτι παρόμοιο βιώνουμε και τώρα στην Ελλάδα μας. Και προφανέστατα, η αντίδραση είναι έντονη.Και επαναλαμβάνω την ίδια ερώτηση…Για ποιο λόγο τόσο κακό;

Ο κόσμος μας κρύβει κακία, μίσος, ψέμα… όλα τα άσχημα που μπορείς να φανταστείς. Το ανθρώπινο είδος είναι από τα πιο μισητά, εγωκεντρικά και αφιλότιμα όντα. Για ποιο λόγο όμως αξίζουμε τον κόπο; Για ποιο λόγο δεν πέφτει ένας μετεωρίτης, μια ουράνια φλόγα να μας καταστρέψει; Τι είναι αυτό που μας σώζει;

Αγάπη. Η αγάπη είναι εκείνο το συναίσθημα που κάνει όλα τα υπόλοιπα υποφερτά. Η δύναμη της αγάπης, αυτή η ωμή ορμή, αυτό το συναίσθημα που μπορεί να σε κάνει να φοβηθείς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ο μοναδικός λόγος της ύπαρξής μας είναι η αγάπη. Δίχως αυτήν, δεν αξίζει να υπάρχεις μέχρι να έρθει ο θάνατος.

Η αγάπη είναι το πιο έντονο συναίσθημα. Και όπως όλα τα συναισθήματα, δεν έχει φύλο. Φαντάζομαι βλέπετε που οδηγεί το συμπέρασμα…
Ο,τι ταινία και να δεις, όποιο βιβλίο και αν διαβάσεις, όποιο τραγούδι και αν ακούσεις η αγάπη είναι η εξιλέωση. Όλα τα κείμενα, προσπαθούν να διδάξουν στον άνθρωπο την αγάπη.

Τι σημασία έχουν τα φύλα; Δείξτε πως τελικά έχετε ανοίξει έστω κι ένα βιβλίο ή τουλάχιστον τα αυτιά σας. Δείξτε πως όντως, διδαχτήκαμε αγάπη.

Μια ακτίδα φωτός έκανε την εμφάνισή της στις 22 Δεκεμβρίου. Ναι, με ένα σύμφωνο. Με μερικές αράδες λέξεων που δε λένε τίποτα αλλά λένε τα πάντα. Δείχνει μια επιλογή που πρέπει να σεβαστούν όλοι. Δείχνει πως τελικά υπάρχει αγάπη στον κόσμο. Ίσως.