Μισάνθρωπος: [<αρχ. Επίθ. Μισάνθρωπος < μισώ + άνθρωπος]
Οι μισάνθρωποι, πιστεύω, δε γεννιούνται. Γίνονται.
Η συνταγή για τον αυθεντικό μισάνθρωπο είναι απλή. Παίρνεις έναν γνήσιο μαλάκα που βράζει μέσα του από απογοήτευση και δυσαρέσκεια, προσθέτεις μια καλή πρέζα κυνισμού και αφαιρείς το φίλτρο της λογικής. Έτοιμος!
Αν αυτόν τον μισάνθρωπο μαλάκα τον βάλεις να γίνει επιστήθιος φίλος και προσωπικός σύμβουλος πρωθυπουργού, αυτομάτως έχεις τον Φαήλο Κρανιδιώτη.
Το μίσος του Κρανιδιώτη ξεχωρίζει για το εύρος και την οικουμενικότητά του. Από τον τρόπο που μιλάει, μπορώ να φανταστώ ότι υπήρξε κάποτε ιδεαλιστής, ακόμα και ρομαντικός θα τόλμαγα να πω. Τον φαντάζομαι κάπως έτσι στα χρόνια της αδαούς νεότητάς του. Μα τώρα ποια καταλαβαίνεις ακόμα και στο βλέμμα του την απέχθειά του για την παραμικρή ύπαρξη ανθρωπισμού, ανθρώπων και πλήθους που απλά δεν τραβάνε τα ίδια ζόρια, της δικής του δηλαδή απογοήτευσης της ακύρωσης των ιδεών του από το σύνολο.
Τον Φαίλο, φαντάζομαι, δεν τον ενοχλούν οι gay. Θα έχει σίγουρα και “φίλους”. Το να στέκονται γύρω του ή μάλλον στη σκιά του, δε θα τον προβληματίζει καθόλου. Ο Χατζησάββας άλλωστε, κατά Κρανιδιώτη, είναι ένας μεγάλος ηθοποιός και ας ήταν gay. Τον ενοχλεί όμως κατάφωρα όταν γίνεται ο Μηνάς. Και δίπλα του στέκεται ο σύντροφός του, ο Κώστας. Και αγαπιούνται 25 χρόνια τώρα. Και διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Και ζουν μαζί. Και πεθαίνουν. Και πενθούν. Ζουν με αγάπη και βιώνουν την απώλεια. Και καμία ολοκληρωτική νοοτροπία και “ιδεολογία” δε μπορεί να το δεχτεί αυτό. Δε μπορεί να το αντέξει. Δε μπορεί να το ανεχτεί. Δε μπορεί να φανταστεί καν τη χειραφέτηση και το δικαιωματικό λόγο και το μόνο που μπορεί να προτάξει είναι η πατριαρχική δύναμη του ευτελισμού και της προσβολής του ατόμου, με χαζό, μαλακισμένο και χαμηλού επιπέδου χιουμοράκι για την “αξύριστη χήρα”.
Την ίδια μέρα της κηδείας του Μηνά Χατζησάββα, ένας (κατά δήλωσή του) οπαδός του Σοφοκλή και του αρχαιοελληνικού ιδεώδους, δε μπορεί να κατανοήσει, να αντιληφθεί και να κάνει κτήμα του αυτά που λέει και περιγράφει η Αντιγόνη. Δε μπορεί να κατανοήσει και να σεβαστεί ούτε καν το πένθος. Και αυτό είναι ακόμα χειρότερο, γιατί καταντά μια φασιστική τραγωδία.
Ο Κρανιδιώτης, ως μισάνθρωπος, δε θα μπορούσε στην αγάπη, την απώλεια, τη διεκδίκηση και το πένθος να αντιδράσει με αδιαφορία. Δε θα μπορούσε ποτέ να σταθεί παθητικά αδιάφορος, παρά εκδηλώνεται με ενεργητική αποστροφή και απέχθεια. Με ωμό μίσος.
Ο Νίτσε είπε “καλύτερα να χαθείς παρά να μισείς και να φοβάσαι”.
Εγώ έμαθα να μη μισώ.
Να μη φοβάμαι.
Εσύ Φαήλο, α να χαθείς μαλάκα.
Τέλης Ράπτης
