newsroom
Δεν μπορώ να σας πω πόσο χρόνο έχω χάσει σκεπτόμενος την αναπηρία μου στις εφαρμογές γνωριμιών. “Πρέπει να το πω; Πότε; Και πώς;”
Είναι αστείο. Τώρα που είμαι 30, δεν πίστευα ότι θα με ένοιαζε και τόσο πολύ. Γι΄αυτό δεν υπάρχουν άλλωστε τα 20s. Για να αγχωνόμαστε για όλα τα εκείνα τα χαζά πράγματα;
Όπως και να έχει, εξακολουθώ να ανησυχώ για το τι πιστεύουν οι άλλοι για την αναπηρία μου, ειδικά αυτοί που (ευτυχώς) θέλουν να κοιμηθούν μαζί μου. Αλλά προσπαθώ να μην το κάνω πια. Γι΄αυτό και αποφάσισα να κάνω ένα πείραμα. Για έναν μήνα, θα αναφέρω την αναπηρία μου στην περιγραφή του προφίλ μου στο Grindr, ώστε να το μάθει όλος ο κόσμος.
Φυσικά, η σκέψη αυτή με γέμισε άγχος. Κανονικά, περιμένω μέχρι να πιάσω την κουβέντα με κάποιον, προτού του εκθέσω αυτή την πτυχή του εαυτού μου. Επίσης, ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα υπέρ του να βάζεις την ταμπέλα “Είμαι ανάπηρος” στο οτιδήποτε. Για εμένα η λέξη “ανάπηρος” είναι φορτωμένη με τόσες διαφορετικές σημασίες και γι΄αυτό προσπαθώ να περιμένω, προτού την πετάξω σε κάποιον.
Οπότε κατέληξα σε έναν συμβιβασμό. Να γράψω στο προφίλ μου, ότι “περπατώ κάπως περίεργα”, βάζοντας και ένα emoji με θέμα την αναπηρία δίπλα. Σίγουρα θα περνούσα το μήνυμά μου. Επίσης, κατέληξα και σε 3 κανόνες: 1) Θα άφηνα να περάσουν 30 μέρες, χωρίς να το διαγράψω, 2) δε θα μιλούσα για την αναπηρία μου, τουλάχιστον μέχρι να το αναφέρει κάποιος και 3) όταν κάποιος με ρωτούσε θα ήμουν 100% ειλικρινής.
Όταν πάτησα το “save” στο προφίλ μου την πρώτη μέρα, ήμουν προετοιμασμένος για το χειρότερο. Είχα ακούσει ιστορίες από άλλους πιο θαρραλέους που έδειχναν την αναπηρία τους στα dating apps. Πόσο θα έπρεπε να περιμένω μέχρι να το προσέξει κάποιος; Και τι θα έλεγε; Πέρασε μια ώρα, μετά δύο … ακόμη τίποτα.
Οι μέρες πέρασαν και μετά οι βδομάδες. Είχα δεχθεί αρκετά “taps” και μηνύματα και κανένα άτομο δεν είχε αναφέρει τίποτα.
Πριν το καταλάβω, οι 30 μέρες μου είχαν τελειώσει και ακόμα τίποτα – εκτός από έναν τύπο, τον DeafBi, ο οποίος μου έκανε tap, αλλά δεν απάντησε στα μηνύματά μου.
Είχα ξεγελάσει το σύστημα; Έχουν οι άνθρωποι εξελιχθεί τόσο πολύ που η αναπηρία μου δεν σήμαινε τίποτα για αυτούς; Η, πιο πιθανό, οι άνθρωποι απλά δεν διάβασαν το προφίλ μου; Μετά από τόσα χρόνια εσωτερικής αναταραχής, για το αν θα αποκαλύψω την αναπηρία μου σε πιθανούς μνηστήρες, είχα βρει επιτέλους το θάρρος να το κάνω. Και βρέθηκα εδώ χωρίς να μπορώ να αποδείξω τίποτα.
Αποφάσισα να αφαιρέσω την αναφορά της αναπηρίας μου από το προφίλ μου και να επιστρέψω στις παλιές μου συνήθειες.
Αν μου έμαθε κάτι όλο αυτό, είναι ότι οι φωτογραφίες είναι βασικές και οι λέξεις δεν έχουν καμία αξία στις dating εφαρμογές. Μπορείς να είσαι ο πιο ξεκαρδιστικός άνθρωπος στο βιογραφικό σου ή να παραδεχτείς ότι είσαι ένας δολοφόνος και κανείς δεν θα το δει ποτέ! Και το καταλαβαίνω μιας και εγώ κάνω ακριβώς το ίδιο. Τις περισσότερες φορές, θα κοιτάξω τις φωτογραφίες ενός άντρα και στη συνέχεια θα ψάξω για τον ρόλο του στο σεξ. Στη συνέχεια θα του στείλω μήνυμα.
Το πείραμά μου με έκανε επίσης να συνειδητοποιήσω ότι εξακολουθώ να έχω πολλά προνόμια όσον αφορά στην αναπηρία μου, καθώς δεν μπορείς να την καταλάβεις από τις φωτογραφίες μου. Ίσως, αν είχα βάλει εκείνο το «περπατάω κάπως αστεία» σε μεγάλο έντονο κείμενο σε μία από τις φωτογραφίες μου, ίσως αυτή να ήταν μια εντελώς διαφορετική, πιο σέξι ιστορία.
Josh Galassi για intomore.com
