Επιστρέψαμε σήμερα (21/12) πάλι εδώ για να μαζέψουμε τα γυαλιά που πλήγωσαν στο σώμα του και άφησαν μια τεράστια ουλή στα δικά μας σώματα. Ήρθαμε φορώντας τα παπούτσια μας για να συντροφεύσουμε εκείνο το παπούτσι που έμεινε πεταμένο και μετέωρο. Φτάσαμε πάνω σε σκούπες, όπως οι μάγισσες που τόσο απεχθάνεστε αλλά δε θα καταφέρετε ποτέ να εξολοθρεύσετε. Γιατί οι σκούπες είναι για να πετάμε, όχι για να σκουπίζουν αίματα. Και ξέρεις το αίμα δε σκουπίζεται, δε φεύγει, δεν παγώνει. Το αίμα ποτίζει τους δρόμους και διατρέχει τους νευρώνες της μνήμης για να μη ξεχάσουν ποτέ την ιστορία που είναι γραμμένη πάνω τους.
Σ’ αυτό το δρόμο πριν 15 μήνες δολοφονήθηκε άγρια ο φίλος μας ο Ζακ, η αδερφή μας η Zackie από ιδιοκτήτες και μπάτσους – ναι εμείς έτσι θα σας λέμε. Δολοφονήθηκε με τη συνενοχή της μουντής μάζας των καλωδιωμένων φαντασμάτων που δεν αντέδρασαν, γιατί στη βάση αυτής της αδράνειας διαπράττονται τα μεγάλα εγκλήματα και εκφασίζονται οι κοινωνίες. Δολοφονήθηκε από όλες αυτές τις αιτίες που πολεμούσε όσο ζούσε, από το μίσος, το ρατσισμό, την ομοφοβία και την κοινωνική απάθεια. 15 μήνες οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Οι ιδιοκτήτες συνεχίζουν τις μπίζνες τους και το ψέμα τους, συκοφαντώντας το νεκρό και παρενοχλώντας μια κοινότητα φίλων και συντροφισσών που πενθεί και αγωνίζεται για αλήθεια. Οι μπάτσοι συνεχίζουν να επιτίθενται σεξιστικά και ομοφοβικά σε όποια δεν τους αρέσουν, να ξυλοκοπούν και να βασανίζουν κόσμο, να ξεγυμνώνουν και να διαπομπέύουν, να ξεσπιτώνουν προσφύγισσες και πρόσφυγες και να θεμελιώνουν ένα δυστοπικό κράτος φόβου και ελέγχου. 15 μήνες λυσσαλέας και απροκάλυπτης προσπάθειας συγκάλυψης, οι δικαστικές αρχές δεν έχουν προσδιορίσει καν ημερομηνία δίκης μη τυχόν και διασαλευτεί η νηνεμία των πρακτικών τεράτων.
Εμείς δεν ξεχνάμε, ούτε θαμπωνόμαστε από το φωτισμό της πόλης. Ξέρουμε καλά ότι η Γλάδστωνος δε μας θέλει, γιατί ξύνουμε την ενοχή της και αποκαλύπτεται το υπόστρωμα μισανθρωπισμού της. Σ’ αυτή τη μικρή αποικία της βαρβαρότητας, όμως, έπεσε νεκρό ένα κομμάτι δικό μας, οπότε μας ανήκει και θα επιστρέφουμε πάντα για να το συναντήσουμε. Δε θα συμβιβαστούμε με την ύπαρξη χωρικών ζωνών αποκλεισμού μέσα στις πόλεις, ούτε θα περιστείλουμε το δικαίωμα μας να ζούμε όπως θέλουμε, όπου θέλουμε και με όποιους/ες θέλουμε. Γι’ αυτό σήμερα βάψαμε ροζ τα ρολά του κοσμηματοπωλείου για να ταιριάζουν με το κραγιόν της Zackie, φτιάξαμε στένσιλ με τη μορφή του Ζακ για να αφήσουμε ένα σημάδι ομορφιάς στην ασχήμια της κανονικότητας, δώσαμε στην οδό την ονομασία που της αξίζει, βάζοντας την ταμπέλα “Zackie Oh”, γιατί οι ονομασίες των δρόμων δεν αλλάζουν από τους δημάρχους της προνομιούχας ελίτ αλλά από τους ανθρώπους που ζουν και πεθαίνουν σε αυτούς.
Οσες φορές κι αν μουτζουρώσετε ή σβήσετε τα ίχνη του αγώνα μας, τόσες φορές θα γυρίσουμε να τα ξαναβάλουμε αναστατώνοντας τη βαθιά υποκριτική σας ύπνωση. Θα είμαστε πάντα ο παρατεταμένος αντίλαλος του πιο οργισμένου lipsync: «Η Zackie Ζει/ Τσακίστε τους ναζί»
Ανοιχτή συνέλευση για τον Ζακ/ Zackie Oh
