Antivirus Magazine Team
Πριν λίγο καιρό, ένας φίλος έμαθε ότι υπάρχει ένα χρωματιστό πλάσμα, εκεί έξω και χρειάζεται την βοήθεια μας.
Αυτό το πλάσμα ήταν ο Johnny, ένα παιδί με καταγωγή από μια πόλη δίπλα στην Θεσσαλονίκη. Προσπάθησε για πρώτη φορά πέρυσι να φύγει από το κακοποιητικό περιβάλλον της οικογένειας του, που δεν μπορούσε να αποδεχτεί ότι ο γιος τους είναι ομοφυλόφιλος.
Ήρθε στην Αθήνα, νοίκιασε ένα σπίτι με τα χίλια ζόρια, ώσπου μια μέρα λιποθύμησε
από την ασιτία, έξω από το σπίτι του. Μπήκε στο νοσοκομείο, τον έστειλαν πίσω στους γονείς του και περίμενε με υπομονή, την κατάλληλη στιγμή για να φύγει πάλι.
Φέτος, ήρθε πάλι στην Αθήνα, μόνος χωρίς να ξέρει κανέναν και βρήκε ελπίδα, στην αγκαλιά ενός επιτήδιου, που του πρόσφερε φιλοξενία και παραμύθι αγάπης.
Όταν λοιπόν μάθαμε, ότι ο Johnny χρειάζεται βοήθεια, αρχίσαμε οι φίλοι μεταξύ μας, να επικοινωνούμε μαζί του, για να δούμε τι χρειάζεται και πως θα μπορούσαμε να τον βοηθήσουμε.
Μίλησα λοιπόν με τον Johnny, όπως και πολλά αλλά άτομα και πήγα να τον επισκεφτώ και να γνωριστούμε.
Ένα γλυκύτατο πλάσμα, αδύναμος, χλωμός και με ένα χαμόγελο που πάλευε να βγει από τα χείλη του, αλλά δεν μπορούσε.
Το σπίτι που τον φιλοξενούσε, μια τρώγλη, σε μια περιοχή που δεν την λες και ήσυχη, μέσα στην βρώμα και κλειστά παράθυρα και μια πόρτα σαν αυτές που έχουν οι φυλακές, που κλείνουν με λοστό από πίσω. Καθόλου αέρας και μια άσχημη αποπνικτική μυρωδιά.
Γνώρισα το μικρό πολύχρωμο πλάσμα, μου είπε την ιστορία του, του είπα την δικια μου και του εξήγησα ότι είμαστε πολλά τέτοια παιδιά, που έχουμε περάσει παρόμοιες καταστάσεις και θα βοηθήσουμε όπως μπορούμε.
Ήταν σε άθλια κατάσταση δεν κοιμόταν ποτέ παρά μόνο το ξημέρωμα, λίγες ώρες, γιατί το βράδυ πάθαινε κρίσεις πανικού. Έμενε ξύπνιος, έπαιρνε Ζαναξ για να ηρεμεί και το πρωί από την κόπωση τον έπαιρνε ο ύπνος για λίγες ώρες και πάλι ξανά τα ίδια. Ήθελε ρούχα, τρόφιμα και οποία άλλη βοήθεια μπορούσαμε να προσφέρουμε. Τα ζητούσε με ντροπή και το πιο σημαντικό, ήθελε να φύγει από εκεί μέσα.
Του είπα ότι είμαστε πολλοί και ότι όταν το αποφασίσει την ίδια στιγμή κιόλας μαζεύει ό,τι έχει και φεύγουμε. Ήταν φοβισμένοςκαι δεν μπορούσε να εμπιστευθεί εύκολα. Μίλησα με τον συγκάτοικο μου και συμφωνήσαμε να έρθει στο σπίτι μας για λίγο καιρό.
Μετά από δυο μέρες πήρα τον Johnny και τον έφερα στο σπίτι, να το δει και έπειτα να αποφασίσει αν θα έρθει να μείνει. Του πρότεινα κιόλας, να ξεκινήσει συνεδρίες με ψυχολόγο και το ήθελε τόσο πολύ. Ήθελε να ξεκινήσει να μιλά για αυτά που νιώθει, που πέρασε. Να γίνει καλά και να αρχίσει επιτέλους να ζει! Έτσι μου το έλεγε, μέχρι τότε δεν ζούσε απλά επιβίωνε.
Τελικά μου είπε ότι δεν ήταν ακόμα έτοιμος να έρθει, δεν ξέρω γιατί , δεν μπορούσα να καταλάβω. Από αυτά που μου έλεγε, δεν περνούσε καλά με αυτόν τον άνδρα που τον φιλοξενούσε. Ήταν βίαιος, δεν τον είχε χτυπήσει ποτέ, ούτε κακοποιήσει σεξουαλικά, τουλάχιστον από αυτά που μου έλεγε γιατί τον ρώτησα αρκετές φορές. Αλλά δεν ήθελα να γίνω παρεμβατικός ούτε να είμαι ένας ακόμα άνθρωπος στην ζωή του που τον καταπιέζει.
Την επόμενη βδομάδα έτρεχα, αλλά μιλούσαμε καθημερινά και μάθαινα νέα του.
Την Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου, ο Johny για μια ακόμα φορά είχε επεισόδιο με κρίση πανικού και νοσηλεύτηκε έκτακτως.
Την Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου ξημερώματα, πήδηξε από το παράθυρο του τέταρτου ορόφου του νοσοκομείου και πέθανε ακαριαία.
Εκείνο το βράδυ με πήρε τηλέφωνο μια φίλη να μου το πει. Είχα σόου σε δυο ώρες, ήταν ήδη μια δύσκολη μέρα για μένα και είχα ένα προαίσθημα ότι κάτι θα γίνει. Πως αυτή η μέρα θα είναι ακόμα χειρότερη μέχρι το τέλος της και για μια ακόμα φορά το ένστικτο μου με έβγαλε αληθινό.
Προσπαθώ εδώ και μέρες να γράψω δυο λόγια, αλλά δεν μπορώ… Ο Johnny ήταν 23, είχε τόσα ακόμα να δει και να νιώσει αλλά δεν πρόλαβε. Ήταν ένα ακόμα υπέροχο χρωματιστό πλάσμα, που πέθανε τόσο άδικα. Είναι το τρίτο άτομο στην ζωή μου, που δέχθηκε κακοποίηση, από οικογένεια και κοινωνία γιατί απλά ήταν ο εαυτός του και η μόνη λύση στην απελευθέρωση του ήταν η αυτοκτονία.
Και αυτή η πληγή όλο και μεγαλώνει. Ήμουν και εγώ ένα παιδί που κακοποιήθηκε και εκδιώχθηκε από το σπίτι του και κάθε μέρα σκέφτομαι ποσό τυχερός είμαι, που δεν σκέφτηκα ούτε μια φορά να κάνω κακό στον εαυτό μου.
Τόσα χρόνια και ακόμα μέχρι και σήμερα, μαζί με μια πολύχρωμη ψυχή που φεύγει γιατί δεν άντεξε άλλο, κόβεται μαζί και ένα κοματι της δίκης μου. Κάθε μέρα γονείς εκεί έξω, κακοποιούν και απορρίπτουν τα ίδια τους τα παιδιά.
Τόσα χρόνια στους δρόμους παλεύω για να μην ξανασυμβεί και ακόμα μέχρι και σήμερα γαμώτο συμβαίνει, κάθε φορά πεθαίνει ένας άνθρωπος γιατί θέλει να ζει ελεύθερος, γιατί δεν ταιριάζει στα πρέπει της κοινωνίας.
Ζήτω συγγνώμη για την μη συνοχή του κειμένου, αλλά δεν μου ήταν εύκολο να το γράψω, έχω να πω αλλά τόσα, αλλά νομίζω φτάνουν αυτά.
Ήταν ο Johny, ένα πανέμορφο πλάσμα, που έφυγε νωρίς και μείναμε πίσω εμείς να τον προσθέσουμε στην λίστα με όλα τα υπέροχα πλάσματα που χάσαμε.
Δεν ξέρω με ποια λέξη να περιγράψω το τι νιώθω αυτές τις μέρες. Είναι οργή και θλίψη μαζί. Είναι θυμός και μίσος αλλά και αγάπη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έφυγε ακόμα ένα παιδί και αυτό δεν αντέχεται γαμωτο.
Φιλιά μικρέ μου, ήταν καιρός να ηρεμήσεις, δεν πρόκειται να σε ξεχάσω ποτέ…. Άι προμισε.
Ηλίας Γκιώνης/ Ilias Parvus Princeps Gkionis
