Το 90% των LGBTI ατόμων με αναπηρία θα πήγαινε σε queer χώρους υπερηφάνειας, εάν οι χώροι παρείχαν ολοκληρωμένες δυνατότητες πρόσβασης.
Η έλλειψη προσβασιμότητας συμβάλλει στην αίσθηση μοναξιάς και απομόνωσης, που βιώνουν πολλά LGBTI άτομα με αναπηρία. Στις εκδηλώσεις του Pride, στα club και στους ασφαλείς χώρους των οργανώσεων, συχνά η πρόσβαση είναι απροσπέλαστη και σχεδόν πάντα δεν αποτελεί πρώτη προτεραιότητα.
Πολύ συχνά, δεν είναι η αναπηρία των ατόμων που τα κρατάει πίσω, αλλά ο συνδυασμός της έλλειψης πρόσβασης στους κοινωνικούς χώρους και του κοινωνικού στιγματισμού, των πιέσεων γύρω από το κόστος ζωής και της ανεπαρκούς χρηματοδότησης από το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας.
Αυτός είναι κι ο σκοπός ενός φιλανθρωπικού οργανισμού για την αναπηρία, με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου σύμφωνα με την έκθεσή του για το 2017, αναφέρεται ότι, μεταξύ άλλων, σχεδόν το 50% των ατόμων που ζει με αναπηρία «πάντα ή συχνά» αισθάνεται μόνο του. Ο αριθμός αυτός επηρεάζει ιδιαίτερα τη νεολαία, με το 85% των νέων ενηλίκων με αναπηρία να λένε ότι αισθάνονται μοναξιά.
Το Digital Pride είναι το μόνο παγκόσμιο Pride και επιδιώκει να επιτρέψει σε όλα τα άτομα να συμμετάσχουν σε ένα Pride, όπου κι αν ζουν στον κόσμο. Φέτος, εστιάζει στην αντιμετώπιση της μοναξιάς και της απομόνωσης και γίνεται από τις 29 Απριλίου έως τις 5 Μαΐου 2019.
Ο Joshua Hepple, 28 ετών, είναι ένας gay άνδρας με εγκεφαλική παράλυση. Είπε ότι η έλλειψη προσβασιμότητας σε LGBTI χώρους, τον επηρέασε περισσότερο, όταν πήγε για πρώτη φορά σε ένα gay event, ενώ βρισκόταν στο πανεπιστήμιο Sterling της Σκωτίας.
«Θυμάμαι μια τυπική εκδρομή για πάρτι γενεθλίων ενός φίλου» , είπε. “Αλλά αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν ένα μη προσβάσιμο μπαρ και πραγματικά ένιωσα ότι δε με συμπεριέλαβαν.”
Στη συνέχεια πρόσθεσε: «Εγώ πραγματικά άρχισα να μισώ το γεγονός, ότι ήταν δικό μου λάθος, που δε μπορούσα να ανεβώ τις σκάλες. Τα άτομα με αναπηρία δεν πρέπει ποτέ να αισθάνονται άσχημα για την αναπηρία τους και όταν τα κλαμπ είναι απρόσιτα, αυτό με στεναχωρεί. Δε θα ήθελα οι άλλοι ενήλικες με αναπηρία να αισθάνονται έτσι” , είπε.
Η ομάδα Queer Tours του Λονδίνου αποφάσισε να κάνει κάτι σχετικά με τα θέματα προσβασιμότητας. Τον Ιούλιο του 2017, βρήκαν στους δρόμους του κεντρικού Λονδίνου για να αναδείξουν την έλλειψη προσβασιμότητας σε 15 LGBTI χώρους.
Ως αποτέλεσμα, όλοι οι χώροι, εκτός από έναν – όπου ο διαχειριστής δεν ήταν εκείνη τη στιγμή εκεί – δεσμεύτηκαν σε κάποια μορφή δράσης για να κάνουν τους χώρους τους πιο προσιτούς. Ένα χρόνο αργότερα, επέστρεψαν για να ελέγξουν την πρόοδο. Πέντε είχαν τοποθετήσει προσωρινές ράμπες, ενώ κάποιος είχε επίσης εγκαταστήσει ένα σήμα κι ένα κουδούνι. Ωστόσο, ένα club δεν είχε κάνει απολύτως τίποτα, παρά το νόμο περί ισότητας του 2010, που αναφέρει ρητά, ότι όλοι οι δημόσιοι χώροι, πρέπει να είναι πλήρως προσβάσιμοι.
Ο φόβος για την έλλειψη προσβασιμότητας εμποδίζει τα LGBTI άτομα με αναπηρία.
Η Attitude is Everything είναι μία οργάνωση που εργάζεται για τη βελτίωση της πρόσβασης των κωφών ατόμων στις liveμουσικές σκηνές του Λονδίνου, σε συνεργασία με το κοινό, τους καλλιτέχνες και τη μουσική βιομηχανία. Πραγματοποίησαν πρόσφατα μια έρευνα, η οποία διαπίστωσε ότι πάνω από το 60% των ερωτηθέντων είχαν αναβάλει να πάνε σε χώρους Pride και LGBTI event, λόγω της ανησυχίας τους σχετικά με την πρόσβαση.
Το 60% των ερωτηθέντων αισθάνθηκε ανεπιθύμητο σε κάποιον LGBTI χώρο ως κωφό.
«Συχνά, ο σύντροφός μου κι εγώ δεν κάνουμε καν τον κόπο να πάμε» , δήλωσε η Αμέλια, 36 ετών, bi, τυφλή κοπέλα που ζει στο Λονδίνο. «Ο λόγος είναι ότι συχνά θα βρούμε μέρη που φαίνονται εξαιρετικά, που θα αναφέρεται κάτι του τύπου “Λαμβάνουμε πολύ σοβαρά την πρόσβαση. Θέλουμε να γνωρίζουμε τις ανάγκες σας!” Κι όταν το κάνουμε, οι άνθρωποι κυριολεκτικά δεν ξέρουν τι να κάνουν.”
Για να βοηθήσει στη βελτίωση της προσβασιμότητας η Attitude is Everything εφαρμόζει μία πρωτοβουλία, τον Χάρτη Καλών Πρακτικών. Κατατάσσει κάθε φεστιβάλ και κάθε χώρο, με βάσει το πόσο προσβάσιμο είναι. Δίνει, επίσης, στους συμμετέχοντες που εθελοντικά υπογράφουν την πρωτοβουλία, μία κατάταξη χρυσού, αργύρου ή χαλκού.
