Editorial 50
Με σοκάρει το γεγονός ότι πέρασαν δέκα χρόνια. Και ακόμη περισσότερο ότι όλα τα σημαντικά γεγονότα στη ζωή μου μπορώ να τα συνδέσω με κάποιο τεύχος. Η δεκαετία των είκοσι με ορόσημα antivirus.
Πριν προχωρήσω θεωρώ πως πρέπει να αιτιολογήσω το εξώφυλλό μας. Από γεννησιμιού του, το antivirus έχει ακτιβιστικό χαρακτήρα. Στη δεκαετία κυκλοφορίας του έχει υπάρξει σημαντική εξέλιξη –κυρίως σε επίπεδο κοινωνίας- στην Lgbt κοινότητα και την αποδοχή της. Όχι όμως και σε πολιτικό επίπεδο, με την τεράστια- έμπρακτα- φωτεινή εξαίρεση του Γιάννη Μπουτάρη. Για τον λόγο αυτό και για να τον τιμήσουμε θεωρούμε τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης την πιο σημαντική προσωπικότητα της τελευταίας δεκαετίας για την κοινότητά μας. Και για τον λόγο αυτό φιγουράρει στο συλλεκτικό μας τεύχος αντί για ένα κλισέ τι-καλα-που-κλεισαμε-10-χρόνια-χαρα-ευτυχία-πάρτι εξώφυλλο.
Αυτά για το τεύχος μας. Και τώρα στο ζουμί.Αυτό το περιοδικό σε πείσμα των καιρών και της κατάστασης στην Ελλάδα εξακολουθεί να υπάρχει. Και αυτό συμβαίνει (και θα συνεχίσει να συμβαίνει) για έναν πάρα πολύ απλό λόγο. Γιατί απλά είναι οι άνθρωποι που δουλεύουν σε αυτό. Και προφανώς όχι για να βγάλουν χρήματα, αλλά επειδή το αγαπούν και επικοινωνούν κάτι δικό τους μέσα από τις σελίδες του.
Το antivirus ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2003 σε μια 16σέλιδη έκδοση σε χαρτί χειρότερο φωτοτυπίας. Με αγάπη και όρεξη από ανθρώπους που ήθελαν να πουν μια ιστορία τους. Σιγά σιγά οι άνθρωποι μεγάλωναν και ταυτόχρονα έρχονταν κι άλλοι καινούριοι. Το ίδιο και οι σελίδες μας, η χαρά μας και φυσικά τα λάθη μας. Θεωρώ τεράστιο κατόρθωμα -προσωπικό και συνολικό- οτι σχεδόν οι ίδιοι άνθρωποι είναι στις σελίδες μας και σήμερα. Και στις καρδίες μας. Οπότε αυτούς τους ανθρώπους τους ευχαριστώ πραγματικά.
Κλείνοντας απλά να πω ότι το antivirus ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα ανθρωπιστικό έντυπο. Και ήταν, είναι και θα παραμείνει ανοιχτό σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται να επικοινωνήσουν μια ιστορία τους ακόμη κι αν είναι τυπωμένη σε ένα φτηνό δεκαεξασελιδο.
Σας ευχαριστούμε όλες και όλους που πιστέψατε σε εμάς.ΥΓ: Πάνω απ’ όλα ευχαριστώ τον πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μου, τον Νικο Σοφιανό. Για όλα.
