CHRISTINA MICHALOU
Η ημέρα της γυναίκας έχει μεταμορφωθεί σε ακριβώς αυτό που δεν θα έπρεπε ποτέ να είναι: έναν ύμνο στη γυναικεία υπηρεσία, τη γυναίκα μάνα που προσφέρει, τη γυναίκα κόρη που φροντίζει, τη γυναίκα σύζυγο που μαγειρεύει και ξεσκονίζει και μιας και σήμερα είναι η ημέρα της θα πάρει κι ένα φιλί παραπάνω και θα νιώσει άνθρωπος.
Είναι η μέρα που ο άνδρας μιλάει για το γυναικείο φύλο ως το απόγειο της ομορφιάς, ως το άρωμα της ζωής, το κερασάκι στην τούρτα, το δώρο της φύσης προς τον άνδρα που με τη σειρά του συμβολίζει τη δύναμη και την τόλμη. Είναι άλλη μια μέρα που η γυναίκα τα δέχεται αυτά μέσα στην αυτονόητη ανάγκη της να αισθανθεί σημαντική σε ένα περιβάλλον που ποτέ δεν την παρότρυνε στον αγώνα προς όποια ουσιαστική σημαντικότητα.
Δε θέλω αγκαλιές, ούτε λουλούδια και σοκολάτες. Θέλω οι παντρεμένες γυναίκες να μην είναι δούλες και κυρές, θέλω οι ανύπαντρες να μην είναι “γεροντοκόρες”, θέλω οι παρθένες να μην είναι ξενέρωτες και αυτές που αγαπούν το σεξ να μην είναι τσούλες.
Θέλω να μη φοράω κραγιόν στο χώρο εργασίας μου χωρίς να χρειάζεται να δίνω εξηγήσεις σε έναν εργοδότη που θεωρεί το άβαφτο πρόσωπό μου έλλειψη επαγγελματικότητας, θέλω να παίρνω το τρένο το βράδυ χωρίς να αλλάζω βαγόνι όταν το δικό μου έχει αδειάσει. Θέλω εκείνο το κορίτσι που είχαμε στην τάξη και όλοι σχολιάζαμε κρυφά για τα ρούχα της να μάθει πως μπορεί να φοράει ό,τι θέλει. Θα ήθελα οι καθηγητές να μας είχαν βάλει στη θέση μας αντί να συμφωνήσουν κι εκείνοι πως “ντύνεται πρόστυχα”.
Δε θέλω να είμαι το ωραίο φύλο. Δε θέλω η γνώμη μου για την ομορφιά να καθορίζεται από άντρες. Θέλω να μην πληρώ τις προϋποθέσεις μιας ομορφιάς που αλλάζει συνεχώς απαιτήσεις και πρότυπα, και να μην χρειάζεται να δίνω λόγο για αυτό. Θέλω να μου μιλάνε όταν έχουν κάτι να μου πουν, όχι όταν πιστεύουν ότι με ενδιαφέρει σίγουρα να ακούσω άλλο ένα “γεια σου ομορφούλα” στη μία το βράδυ ενώ γυρίζω σπίτι μόνη μου.
Θέλω όλοι οι άντρες που σήμερα πιστεύουν ακράδαντα πως ξέρουν τι θέλουν οι γυναίκες, ή το πόσο “τρελές” είναι, ή το πόσο θα γοητευτούν από λουλούδια και αρκουδάκια, να καθίσουν κάτω και να ακούσουν. Να πάψουν να βλέπουν τις γυναίκες σαν τρόπαια, σαν πριγκίπισσες σε πύργο, σαν ευαίσθητο είδος που χρήζει προστασίας, και να κάνουν τον εγωισμό τους ένα βήμα πίσω και να μείνουν κι εκείνοι εκεί. Να μιλούν στις κόρες τους με σεβασμό για το γυναικείο φύλο και να σκέφτονται διπλά και τρίδιπλα προτού αναπαράγουν άλλο ένα αστείο βιασμού ή σεξισμού.
Να σκεφτούν τα κορίτσια που μεγαλώνουν πεπεισμένα πως τα αγόρια οδηγούν καλύτερα και πως είναι καλύτερα στα μαθηματικά. Τα κορίτσια που έχουν την ανάγκη να πουν “δεν είμαι σαν τα άλλα κορίτσια εγώ” για να δικαιολογήσουν την ωριμότητα ή την ευφυία τους. Την βαθιά ριζωμένη πεποίθηση πως το να είσαι κορίτσι σημαίνει πράγματι να είσαι ανόητη.
Όχι, δεν θέλω τα δώρα σου. Θέλω την αλληλεγγύη σου, θέλω προτού βιαστείς να δηλώσεις πως ο φεμινισμός είναι άχρηστος να σκεφτείς πως κάποιοι αγώνες είναι σαφώς “άχρηστοι” για την επικρατούσα πλειοψηφία την οποία ο αγώνας δεν αφορά, αφού έχει ήδη κατακτήσει για πάρτη της τα προνόμια που η μειονότητα διεκδικεί.
Δε θέλω να είναι σήμερα η ημέρα της γυναίκας. Θέλω να είναι η μέρα μου κάθε μέρα, όπως είναι για εσένα.
…Και ως τότε, για όλα τα “θέλω μου”, θα αγωνίζομαι.
