Ο συγγραφέας Hal Vaughan, αποκαλύπτει τα «μυστικά» της γνωστής σχεδιάστιας μόδας Coco Chanel. Στο νέο του βιβλίο SleepingwiththeEnemy: CocoChanel‘sSecretWar (“Στο κρεβάτι με τον εχθρό, ο μυστικός πόλεμος της Κοκό Σανέλ” ) ο συγγραφέας αποκαλύπτει τη κρυφή ζωή της γνωστής σχεδιάστριας μόδας κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Ο συγγραφέας βασισμένος σε επίσημα ιστορικά αρχεία της Ναζιστικής Γερμανίας και της Αγγλικής MI6 αποκαλύπτει οτι η σχεδιάστρια υπήρξε κατάσκοπος της ναζιστικής υπηρεσίας Abwehr, την Υπηρεσία Πληροφοριών του γερμανικού στρατού, με κωδικό F-7124 και με κωδικό όνομα Westminster.
Μετά την πτώση της Γαλλίας υπό το Ναζιστικό καθεστώς, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η Coco Chanel έδωσε πληροφορίες στο ναζιστικό στρατόπεδο με σκοπό να απελευθερώσει τον ανηψιό της Andre Palasse.
Ακόμα μία πτυχή της Coco , όπως σκιαγραφείται από τον Hal Vaughan, είναι αυτή του αντισημιτισμού της. Από έρευνά του σε γαλλικά, γερμανικά, βρετανικά, ιταλικά και πολωνικά αρχεία που κράτησε τρεισήμισι χρόνια, προκύπτει πως η Chanel ήταν φανατική αντισημίτρια «πολύ πριν ο αντισημιτισμός χρησιμοποιείται ως το μέσο για να γίνει κανείς αρεστός στους Γερμανούς», όπως αναφέρεται στο βιβλίο.
Ο Hal Vaughan αφιερώνει πολλές σελίδες και στην υπόθεση διαμάχης της με τους Εβραίους επιχειρηματίες, τους αδελφούς Wertheimer, για το διάσημο άρωμα ” Νο 5″, τα δικαιώματα από τις πωλήσεις του οποίου (όπως κι όλων των άλλων αρωμάτων της) είχαν από το 1924.
Το 1924, η Coco Chanel είχε κάνει εμπορική συμφωνία με τους αδερφούς Wertheimer, οι οποίοι είχαν από το 1917 την γνωστή εταιρεία καλλυντικών Bourgeois για τη σύσταση της εταιρείας «Parfums Chanel» (μετάφρασηΑρώματα Chanel ). H Coco Chanel είχε επιλέξει η ίδια να κατέχει μόνο το 10% της νέας εταιρείας, και οι αδερφοί Wertheimer να αναλάβουν την παραγωγή και προώθηση του αρώματος, συμφωνία για την οποία μετάνιωσε σχεδόν αμέσως και που προσπαθούσε επί χρόνια να αντιστρέψει χωρίς επιτυχία ( Οι αδερφοί Wertheimer είχαν το 70% της εταιρείας, η Chanel το 10% και ο στενός της φίλος, Théophile Bader, το υπόλοιπο 20%).
Οι ναζί φαίνεται πως της έδωσαν την ευκαιρία που έψαχνε μέσω του νόμου που απαγόρευε στους Εβραίους να έχουν στην ιδιοκτησία τους επιχειρήσεις. Επικαλούμενη την “άρια” καταγωγή της και τον νόμο περί ιδιοκτησίας, απευθύνθηκε με επιστολή της στη ναζιστική διοίκηση του Παρισιού στις 5 Μαίου 1941 ζητώντας να περιέλθει στα χέρια της η αποκλειστική διάθεση του αρώματος. Αυτό που δεν ήξερε τότε η Chanel ήταν πως οι Wertheimer, προλαβαίνοντας τους ναζί, είχαν μεταβιβάσει τον έλεγχο των αρωμάτων Chanel στον Γάλλο επιχειρηματία Felix Amiot, ο οποίος ήταν χριστιανός.
Τελικά μετά τον πόλεμο, στις 17 Μαίου 1947 η Chanel ήρθε σε συμφωνία με τους αδερφούς Wertheimer και η συμφωνία πέρασε στο 2% για κάθε άρωμα που θα πουλιόταν, γεγονός που την έκανε μια από τις πλουσιότερες γυναίκες της εποχής της.
Ο συγγραφέας δε διστάζει να μιλήσει για τη σχέση της με τον γερμανό αξιωματικό Baron Hans Gunther von Dincklage, για το γεγονός ότι δεν βοήθησε τις Εβραίες εργαζόμενες της, για το γεγονός ότι έκανε χρήση νόμων του ναζιστικού καθεστώτος για να ξανακερδίσει την εταιρεία της. Δε διστάζει να την αποκαλέσει αντισημίτρια αλλά και οπορτουνίστρια.
Η ιστορία αυτή είναι γνωστή, αν και μέχρι την έκδοση του βιβλίου οι βιογράφοι της την απέδιδαν περισσότερο στο γεγονός ότι η Coco υπήρξε αδίστακτη σε ό,τι αφορούσε την καριέρα της, παρά στον αντισημιτισμό της, τονίζοντας μάλιστα πως διατηρούσε φιλικές σχέσεις με πολλούς Εβραίους.
Ωστόσο, ο Hal Vaughan επιμένει πως η Chanel “περιφρονούσε” τους Εβραίους, όπως και τους κομμουνιστές, κι επισημαίνει πως κατά την έρευνά του βρήκε πολλές δικές της αντισημιτικές δηλώσεις που δεν είχαν σχέση με τα επαγγελματικά της, αλλά ήταν καθαρά προσβλητικά σχόλια κατά των Εβραίων.
Ισχυρίζεται, επίσης, πως ο αντισημιτισμός ήταν που τη βοήθησε να συνδεθεί με τον δούκα του Westminster , που επίσης ήταν αντισημίτης, φώναζε μάλιστα τον σκύλο του “Εβραίο”.
Οταν τελείωσε ο πόλεμος, η Chanel συνελήφθη και δικάστηκε, ωστόσο δεν καταδικάστηκε παρότι η γαλλική αντίσταση την είχε στα “μαύρα κατάστιχα”, στη λίστα δηλαδή με όσους σκόπευε να εκτελέσει ως προδότες. Ωστόσο, μεσολάβησε ο Winston Churchill και η Chanel κατέφυγε στην Ελβετία μαζί με τον Baron Hans Gunther von Dincklage. Στη Γαλλία επέστρεψε το 1954 προκειμένου να αναστήσει την αυτοκρατορία της με χρηματοδότη τον Pierre Wertheimer.
Μπορεί ο άνθρωπος Coco Chanel να μην είναι ο καλύτερος, αλλά η εταιρεία, η οποία ανήκει εδώ και δεκαετίες στους απογόνους των αδερφών Wertheimer, έχει δείξει πολλά και έχει σίγουρα ακόμα πολλά να προσφέρει στη μόδα και όχι μόνο. Το σίγουρο είναι ότι ο άνθρωπος Coco Chanel έχει ακόμα πολλά μυστικά κρυμμένα.
