Γύρισα στο σπίτι μετά από μια εξαιρετικά κουραστική μέρα. Τσίμπησα κάτι, έψησα έναν ελληνικό καφέ και ξάπλωσα λίγο στον καναπέ, χαζεύοντας τηλεόραση, μπας και πετύχω τίποτα ενδιαφέρον (σπάνιο πράγμα). Ξάφνου στην οθόνη εμφανίστηκε ο βουλευτής Αχαΐας κος Νικολόπουλος, καλεσμένος του κου Μπογδάνου.
Στη μήνυση εναντίoν σας κε Νικολόπουλε για τα όσα είχατε πει για τα “πουσταριά”, αν θυμάστε κι αν έχετε μελετήσει τη δικογραφία, ήμουν μάρτυρας κατηγορίας. Και είμαι περήφανος γι” αυτό. Ξέρεις γιατί; Γιατί κάτι τέτοιοι μαλάκες, σαν και του λόγου σας, με τις δημόσιες δηλώσεις τους και με έναν τίτλο τύπου “μέλος του κοινοβουλίου”, δημιουργεί μια αντίληψη θέσφατο-αυθεντία προς τον μέσο συντηρητικό ακροατή και ακροάτρια και παράγει ένα δυσβάσταχτο στερεότυπο για εμάς, τα υπαρκτά πουσταριά αυτού εδώ του κόσμου. Κάτι τέτοιες δηλώσεις κάνουν τους γονείς μας να ντρέπονται για εμάς όταν αντιληφθούν τη σεξουαλική μας ταυτότητα. Κάνουν εμάς να ντρεπόμαστε για αυτό που είμαστε, όσο παραμένουμε χειραγωγημένες. Και έτσι μας κάνει να φοβόμαστε, να κρυβόμαστε και να στερούμαστε το φως και την ελευθερία μας, μέσα στις κλειστές ντουλάπες μας.
Κάτι τέτοιες δηλώσεις, στις οποίες επιμένετε, δίνουν νομιμοποίηση σε ηλιθίους να εκφράσουν το ρατσισμό τους, την ομοφοβία τους και τη τρανσφοβία τους. Τους δίνει το άλλοθι να ασκήσουν ακόμα και βία, λεκτική και σωματική, απέναντι σε ολόκληρη τη κοινότητα που ανοίκω και αγαπώ.
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, κε Νικολόπουλε, πως μπορεί να νιώθει ένα παιδί στην εφηβεία, που τώρα ανακαλύπτει τον εαυτό του; Πως αισθάνεται ακούγοντάς σε;
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πως είναι να ακούς πολιτικούς, “επιστήμονες”, δημοσιογράφους και λοιπές παρατρεχάμενες να σε κράζουν ολημερίς;
Ξέρεις πόσα παιδιά αυτοκτονούν κάτω από το βάρος αυτό, πριν προλάβουν καν να ζήσουν τις ζωές τους;
Φαντάζεσαι πως μπορεί να ένιωθε ο Γιακουμάκης αν διάβαζε τις δηλώσεις σου;
Όχι, δε φαντάζεσαι.
Γιατί αν φανταζόσουν, αν είχες το ήθος να το κάνεις, θα βούλωνες τουλάχιστον το στόμα σου, αν δεν άλλαζες απόψεις.
Δε θα μπορούσες να κοιμηθείς τα βράδια.
Στη συνέντευξή σου είπες ότι έχεις φίλους gay. Η ντροπή δική τους, όχι δική σου, που τολμούν ακόμα και σήμερα να σε ανέχονται και να σου λένε καλημέρα.
Εύχομαι να μην υπήρχες στη πολιτική ζωή του τόπου. Εύχομαι σύντομα να πάψεις να είσαι. Εύχομαι να μην υπήρχε αυτός ο βόθρος που αναβλύζει μέσα από αυτό που αποκαλείς στόμα σου.
Και αν παρεξηγήθηκες με τα παραπάνω, να ξέρεις ότι τα εννοώ όλα.
Αν έχεις θέμα, κάνε μου μήνυση. Έχουμε βρεθεί ξανά αντίδικοι. Μία ακόμα, δε κάνει κακό.
Εύχομαι ότι χειρότερο,
Τέλης Ράπτης
