Το Μάντσεστερ μέσα από τα μάτια μιας κουήρ Ελληνίδας

Λίγες ημέρες πριν, εν αναμονή καθολικού Πάσχα, μια εικονική βόλτα έμελλε να γίνει στο Μάντσεστερ, τον τόπο όπου ζει η Ελισάβετ -μια φίλη, με την οποία κάπου, κάποτε, οι ζωές μας είχαν διασταυρωθεί και από τότε έχει μείνει ο σεβασμός, η αγάπη και η αλληλοϋποστήριξη.

Συζητώντας, λοιπόν, για τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αγγλίας και το πώς τη ζει η ίδια ως μόνιμη κάτοικός της, ένιωσα την ανάγκη να τη διακόψω. «Μην πεις τίποτα άλλο, θέλω να μου τα γράψεις», της είπα. Τι εννοούσε, άραγε, ο ποιητής; Θα καταλάβετε παρακάτω.

Κλείνοντας το τηλέφωνο, είχα ήδη αποφασίσει ποιος θα είναι ο επόμενος προορισμός μου για ένα τριήμερο. Άλλωστε, τι είναι η απόσταση Δουβλίνο-Μάντσεστερ; Ένα τσιγάρο (που ούτε κι αυτό μπορείς να κάνεις) και μια ανάσα δρόμος.

Η Ελισάβετ Παμλίδου ζει στο Μάντσεστερ τα τελευταία εφτά χρόνια και αυτοπροσδιορίζεται υπερήφανα ως μια κουήρ γυναίκα, ενώ παράλληλα δουλεύει και τελειώνει το μεταπτυχιακό της, που σχετίζεται με τις τέχνες και τα μουσεία (Art Gallery and Museum Studies).

Αξίζει το Μάντσεστερ μια επίσκεψη; Είναι ένας queer friendly προορισμός;

Πώς θα ήταν η δική σου ζωή, αν η καθημερινότητά σου εκτυλισσόταν σε έναν τόπο σαν αυτόν; Η Ελισάβετ μάς αφηγείται την καθημερινότητά της και, πιο συγκεκριμένα, ένα ηλιόλουστο Σάββατο του Απρίλη, με μπόλικη δόση από κουήρ σκηνές, αλλά και μέρη που πρέπει να επισκεφτούμε.

Διάβασε την εμπειρία της Ελισάβετ και πες μας τη γνώμη σου!

Προς μεγάλη έκπληξη όλων, σήμερα έχει λιακάδα. Αν δεν έχεις ζήσει στο Μάντσεστερ, δεν μπορείς να καταλάβεις το βάρος αυτής της πρότασης: σήμερα ο ήλιος λάμπει και κάνει ζέστη.

Είναι Σάββατο και δε δουλεύω, πρέπει να βγω από το σπίτι να προλάβω λίγο ήλιο! Το κινητό παίρνει φωτιά, η φίλη μου είναι free και χωρίς πολλές καθυστερήσεις κανονίζουμε να πάμε για περπάτημα στο κέντρο. Η μέρα επιβάλλει καφεδάκι στο χέρι.

Πιάνουμε την κουβέντα, αναπολούμε τα καλοκαίρια που περάσανε και ανυπομονούμε γι’ αυτό που θα έρθει… Χωρίς να το καταλάβουμε, παίρνουμε τον δρόμο προς Gay Village. Φτάνουμε Princess Street και χαζεύουμε το καινούριο κτήριο που προορίζεται για διαμερίσματα στην καρδιά της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας του Μάντσεστερ.

Εκεί όπου χτυπάει ο παλμός της πόλης στο ρυθμό του I’m coming out (Chic). Το Gay Village είναι μια πολύχρωμη όαση στην καρδιά μιας γκρίζας πόλης. Άλλοτε έσφυζε από ζωή: με τα τραπεζάκια στην Canal Street, κολλημένα στο τοιχίο που χωρίζει τον δρόμο από το κανάλι, και με μπύρες μέχρι να νυχτώσει και να έρθει η ώρα να μεταφέρουμε την παρέα και το πάρτι μέσα σε ένα από τα μπαράκια κατά μήκος του πεζόδρομου.

Ή πάνω, στο λιλά μπαλκόνι του G-A-Y για διάλειμμα και τσιγάρο με τους υπόλοιπους θαμώνες να γινόμαστε μια παρέα άγνωστοι με αγνώστους, εκείνα τα ατελείωτα βράδια που χορεύαμε στους ρυθμούς των πιο iconic γκέι τραγουδιών. Κάπως κιτς, κάπως εφηβικό, αλλά για πάντα λατρεμένο κλαμπάκι.

Και μετά για after στο Cruz, όπου όλο και κάποια drag queen θα έκανε performance πάνω στη σκηνή και εμείς από κάτω να ουρλιάζουμε και να καταχτυπιόμαστε. Και μετά, στις τουαλέτες, να συμβαίνουν τα πιο ξεκαρδιστικά ευτράπελα. Τις πιο ήρεμες βραδιές, όταν προτιμούσαμε κρασάκι, θα πηγαίναμε στο Molly House, με την τεράστια τοιχογραφία που απεικονίζει iconic πρόσωπα της γκέι κουλτούρας του χθες και του σήμερα -διαφορετικό vibe, πιο χαλαρή σκηνή, πιο ζεστή και φιλική ατμόσφαιρα.

Κι όταν θέλαμε να το παίξουμε τελείως Άγγλοι, θα πηγαίναμε στο Richmond’s Tea Rooms για drag brunch, όπου μια οικογένεια τοπικών drag artists έκανε performance μια πιο drag εκδοχή της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων .

Όλα αυτά τα μαγαζιά γίνονται ένα, σαν μια μεγάλη σκηνή χορού και πάρτι, ένας χώρος ασφάλειας και αγάπης για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και όχι μόνο. Κάθε Αύγουστο, το τελευταίο σαββατοκύριακο γίνεται το Manchester Pride, ένα τετραήμερο ορατότητας, αγάπης, ενημέρωσης και φυσικά διασκέδασης. Από Παρασκευή μέχρι και Δευτέρα που είναι αργία, όλη η πόλη ντύνεται στα χρώματα του ουράνιου τόξου! Με την παρέλαση να περνάει από την Portland street και να καταλήγει στο Gay Village, σ’ ένα πάρτι που σφύζει από ζωή… Ζευγάρια, φίλοι, οικογένειες, όλοι μια αγκαλιά –το αίσθημα της κοινότητας είναι τόσο έντονο εδώ, στο Μάντσεστερ.

Θυμάμαι, πέρυσι, το Pride δεν έγινε λόγω πανδημίας, ωστόσο, επιτράπηκαν κάποιες εκδηλώσεις υπέρ της τρανς ορατότητας στο Sackville park, που βρίσκεται κι αυτό εκεί δίπλα. Από τα πιο αγαπημένα μου σημεία στην πόλη, καθώς συνοψίζει δυο μεγάλα κομμάτια της ταυτότητας του Μάντσεστερ: η μέλισσα που είναι το σύμβολο της πόλης, θυμίζει την εργατική ηθική της, σε πνεύμα συνεργασίας, και το αίσθημα αυτό της κοινότητας, της κυψέλης, στο κέντρο του πάρκου, ντυμένη, καθώς είναι, στα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Και το άγαλμα του Άλαν Τούρινγκ, ένα τραγικό ενθύμιο ντροπής για τη χώρα, που καταδίκασε έναν εξαιρετικό επιστήμονα και ήρωα, λόγω της ΛΟΑΤΚΙ ταυτότητάς του, αλλά παράλληλα και μια πηγή υπερηφάνειας για την κοινωνία του σήμερα, που έχει αναγνωρίσει το λάθος και έχει αγκαλιάσει την κοινότητα αυτή. Κοιτάζω το χέρι μου και βλέπω την ίδια πολύχρωμη μέλισσα.

Καθόμαστε στο πάρκο πέντε λεπτά για ένα τσιγάρο και για να απολαύσουμε τον ήλιο. Δυο αστυνομικοί περνούν από το πάρκο και μας φέρνουν στον νου όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Πιάνουμε πάλι την κουβέντα για την αντιμετώπιση της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και μου έρχεται στο μυαλό μια εξαιρετική πρωτοβουλία του σώματος αστυνομίας του Μάντσεστερ. Σηκώνω τη φίλη μου και παίρνουμε τον δρόμο για το Νorthern Quarter, καθώς η σκέψη μου τρέχει συνειρμικά σε αυτό. Στο Northern Quarter, πέρα από όλα τα υπέροχα, καφέ, μπαρ, παμπ, υπάρχει και το μουσείο της Αστυνομίας, όπου πολύ πρόσφατα συμμετείχαμε σε μια πρωτοβουλία προβολής και ορατότητας της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και της ιστορίας της.

Πότε θα ανοίξουν άραγε τα μουσεία και οι γκαλερί; Εδώ οι πολιτιστικοί φορείς και χώροι έχουν αγκαλιάσει σφιχτά την κοινότητα και έχουν ανοίξει τις πόρτες τους να μας υποδεχτούν. Με εξαιρετικά απογεύματα drag μέσα στο μουσείο, από τον μοναδικό οίκο Gorgeous, και για όλη την οικογένεια. Ναι, με εκδηλώσεις στα πλαίσια του pride, οι οποίες λαμβάνουν χώρα όλη τη χρονιά, η καλλιτεχνική ατζέντα Superbia προσκαλεί ΛΟΑΤΚΙ+ και μη καλλιτέχνες να εκφραστούν ανοιχτά και να δείξουν τα ταλέντα τους.

Περνάει η ώρα και με την κουβέντα άρχισε να πέφτει κι ο ήλιος. Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής. Πολλά είπαμε, πολλά είδαμε, πολλά θυμηθήκαμε, αλλά ελάχιστα σε σχέση με όλα όσα συμβαίνουν στο Μάντσεστερ.