H Τατιάνα Ηρακλέους ήταν μία από τις πολλές μητέρες που πήγε οικογενειακά στο πρώτο φεστιβάλ Υπερηφάνειας της Κύπρου και δεν ντρέπεται για αυτό. Μέσα από το γράμμα της, μας εξομολογείτε τους λόγους που την έκαναν να πάρει τα παιδιά της και να ακολουθήσει την πολύχρωμη παρέλαση μαζί με άλλους 4500 συμπολίτες της.
Αν και έζησα μια δύσκολη ζωή, έμαθα να αγαπώ τα ζώα, τον κόσμο, τα χρώματα, το γέλιο. Γελώ δυνατά, αγκαλιάζω όσους αγαπώ, φιλώ τον άντρα μου δημόσια, χορεύω όταν ακούω μουσική, κλαίω ασταμάτητα όταν βλέπω κάτι συγκινητικό. Δεν ντρέπομαι γι’ αυτό που είμαι και το σημαντικότερο προσπαθώ να μην αφήνω άλλους να επηρεάζουν αυτό που είμαι. Τα παιδιά μου έμαθαν να αγαπούν κι αυτά. Έμαθαν να σέβονται τη φύση, να αγαπούν τα ζώα, να αποδέχονται τους άλλους.
Δεν είμαι η τέλεια μάνα, αλλά προσπαθώ. Προσπαθώ γιατί ξέρω πως τα παιδιά μας είναι το μέλλον του κόσμου. Ξέρω πως αν μεγαλώσουν με αγάπη, θα μάθουν να αγαπούν, αν μεγαλώσουν με σεβασμό, θα μάθουν να σέβονται. Προσπαθώ να μην ξεχνούν να λένε «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ», «σε αγαπώ» και «συγγνώμη». Λέξεις τόσο απλές που έχουν όμως τόσο μεγάλη δύναμη. Λέξεις που αν όλοι χρησιμοποιούσαμε ο κόσμος θα ήταν πολύ πιο όμορφος.
31 Μαϊου 2014 η 1η Πορεία Υπερηφάνειας Κύπρου
Πραγματικά ήταν μια εκδήλωση που δεν ήθελα να χάσω. Όχι από περιέργεια, ούτε γιατί είμαι δήθεν, εναλλακτική και όλα τα συναφή που είναι τώρα στη «μόδα». Ήθελα να πάω με τα 3 παιδιά μου για να ζήσουν αυτή την όμορφη εμπειρία.
Πάει καιρός που τους εξήγησα πως «οικογένεια» δεν σημαίνει «άντρας – γυναίκα – παιδιά». Οικογένεια – τουλάχιστον για μένα – είναι όσοι έχουμε γύρω μας και αγαπούμε και μας αγαπούν. Τους εξήγησα πως όταν λέμε «ζευγάρι», δεν εννοούμε «άντρα – γυναίκα». Ζευγάρι – τουλάχιστον για μένα – είναι δυο άτομα που αγαπιούνται, ανεξαρτήτως φύλου. Τους εξήγησα επίσης πως «ευτυχία» είναι το να μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα χωρίς να σε νοιάζει το «τι θα πουν οι άλλοι».
Χτες, ήταν μια μέρα ευτυχίας για πολλούς συμπολίτες μας. Ήμουν εκεί και είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Χιλιάδες άνθρωποι να χαμογελούν, να κρατούν πολύχρωμες σημαίες, να κρατούν χέρια και να πορεύονται ειρηνικά. Υπερήφανοι γι’ αυτό που είναι. Ο ουρανός έγινε όλος ένα τεράστιο ουράνιο τόξο. Μεγάλοι και μικροί, άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, με φουστάνια και παντελόνια, με μούσια ή χωρίς, με βαμμένα νύχια ή βαμμένα μαλλιά, με σκουλαρίκια και τατουάζ… ΟΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Χιλιάδες άνθρωποι να χορεύουν και να τραγουδούν, τα παιδιά να τρέχουν χαρούμενα, να παίζουν στο γρασίδι, σκυλιά να συμμερίζονται την χαρά του κόσμου και να τρέχουν εκστασιασμένα πάνω-κάτω…
ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ… μόνο αυτό είχα στο μυαλό μου χτες κι ας μην πολύ πιστεύω. Κρατούσα μια πολύχρωμη σημαία στα χέρια και περπατούσα περήφανη… Περήφανη που είμαι άνθρωπος και ξέρω να αγαπώ!
Οι «άλλοι» που σε κάποια στιγμή βρήκαμε απέναντί μας, κρατούσαν σταυρούς στα χέρια και έψαλλαν… αλλά ξεχειλούσε η οργή και το μίσος τους. Κρατούσαν εικόνες της Παναγίας και συνοδεύονταν από ιερωμένους, αλλά αν τους δινόταν η ευκαιρία θα λιθοβολούσαν τον κάθε «ανώμαλο» που τυχόν βρεθόταν στον δρόμο τους. Είναι οι ίδιοι που αν ο Χριστός ερχόταν ξανά στη γη, θα τον ξεσταύρωναν… Γιατί πιθανόν να τους έλεγε «αυτός που έχει 2 εκατομμύρια, να δίνει το ένα» (θα ήταν το σύγχρονο version του χιτώνα!) και θα εξαγριώνονταν εναντίων του, θα τον κατηγορούσαν αν τους έλεγε ξανά «αγαπάτε αλλήλους» (γιατί προφανώς και το ξέγραψαν από τη μνήμη τους πως το είπε ήδη μια φορά).
Αγαπητοί μου «άλλοι που ήσασταν απέναντι», ήμουν εκεί! Η παρουσία μου στο φεστιβάλ υπερηφάνειας σας διαβεβαιώνω πως δεν διέλυσε την οικογένεια μου, δεν κόλλησα AIDS ούτε καμιά άλλη αρρώστια, τα παιδιά μου δεν προσεγγίστηκαν με ύποπτο τρόπο από κάποιον «ανώμαλο», ούτε μου ζήτησαν οι υιοί μου να φορέσουν φόρεμα με το που ήρθαμε στο σπίτι!!!
Αυτά!
Α! και την πολύχρωμη, πανέμορφη σημαία μας, την διπλώσαμε και τη φυλάξαμε για του χρόνου! Γιατί θα είμαστε και πάλι εκεί ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!
Τατιάνα Ηρακλέους
