Ήταν πριν λίγες μέρες όταν ο Νίκος Μουτσινάς βρέθηκε σε μια τηλεοπτική εκπομπή, συζητώντας για την πρόθεση του να παιδοθετήσει.
https://www.youtube.com/watch?v=kGG1qevdSyw
Και ενώ σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο μια τέτοια είδηση θα περνούσε απαρατήρητη, σε ετούτη εδώ τη χώρα αποτέλεσε για πολλούς η αφορμή για να ξεκινήσουν τις φοβικές τους σταυροφορίες κατά όσων επιθυμούν να κάνουν οικογένεια, χωρίς αυτό να σημαίνει ένας άνδρας, μια γυναίκα και ένα αυθαίρετο εξοχικό στη Λούτσα.
Αρκεί να διαβάσεις τα σχόλια κάτω από οποιαδήποτε ανάρτηση που αναφέρει την είδηση αυτή, για να καταλάβεις πόσο μεγάλο πρόβλημα υπάρχει εκεί έξω. Δύο παράδειγμα (από τα πιο “light”).
Είναι πραγματικά απίστευτο πόσο πολύ φανατίζονται κάποιοι με το θέμα του παιδιού και πόσο εύκολα χρησιμοποιούν καταχρηστικά μια παιδική ψυχή για να δικαιολογήσουν μέχρι και τον πιο βαθύ ρατσισμό τους. Δεν είναι όμως έτσι. Το κάθε άτομο μοιράζεται το ίδιο δικαίωμα να κάνει οικογένεια και τίποτα και κανείς δεν μπορεί να διαπραγματευτεί αυτό το δικαίωμα. Είτε έχουμε να κάνουμε με ετερόφυλα ζευγάρια είτε με ομόφυλα είτε με το οποιοδήποτε άτομο που απλά επιθυμεί μόνο του να γίνει γονέας.
Σ΄αυτό το σημείο αισθάνομαι την ανάγκη να πω και κάτι άλλο. Δε χρειάζεται κάθε φορά που μιλάμε για κάποιο άτομο που θέλει να αποκτήσει παιδί και που ξεφεύγει από το παραδοσιακό μοντέλο της ελληνικής οικογένειας να το συγκρίνουμε/αντιπαραβάλλουμε με γονείς που φέρονται άσχημα στα παιδιά τους, τα βρίζουν, τα χτυπούν ή ό,τι άλλο. Είναι γελοίο. Και οι πέτρες είναι καλύτεροι γονείς απ΄αυτούς.
Να σας το πω και πιο απλά. Το θέμα δεν είναι, για παράδειγμα, αν ένας γκέι γονέας είναι καλύτερος από έναν κακό straight γονέα. Η σωστή προσέγγιση έχει να κάνει με το ότι ένας γκέι ή τρανς (ή ό,τι) γονέας είναι εξίσου καλός με έναν straight και το αντίθετο.
Οποιοδήποτε επιχείρημά πρέπει να πηγάζει από (αυτή) τη βαθιά συνειδητοποίηση ότι καμία ταυτότητά δεν μας κάνει καλούς ή κακούς γονείς. Άλλα μας κάνουν…
