Μια γυναίκα στη Νέα Ζηλανδία εκδιώχθηκε από το σπίτι της, το οποίο περιέγραψε ως «ασφαλές καταφύγιο», με προειδοποίηση μόλις τριών ωρών, επειδή είναι τρανς.
Η Kristine Ablinger είπε στο RNZ ότι είχε γίνει φίλη με την ιδιοκτήτρια, όταν ζούσαν και οι δύο σε ένα βουδιστικό μοναστήρι στο Ώκλαντ της Νέας Ζηλανδίας.
Είχαν γίνει φίλες και η γυναίκα είχε προσφέρει στην Ablinger ένα δωμάτιο για ενοικίαση στο σπίτι της. Όταν εκείνη έκανε coming out ως τρανς γυναίκα, η φίλη-ιδιοκτήτρια ήταν υποστηρικτική, προσφέροντάς της ακόμη και μαθήματα μακιγιάζ και είπε ότι ήταν ευπρόσδεκτη στο σπίτι για όσο ήθελε.
Λίγες μέρες αργότερα, όλα άλλαξαν
Έλαβε ένα email από την ιδιοκτήτρια, που έλεγε ότι κάποιος την είχε ενημερώσει ότι η Ablinger ένιωθε ότι βρήκε ένα «ασφαλές μέρος για τη φυλο-μετάβαση» και ξεκίνησε τη θεραπεία ορμονών.
Η ιδιοκτήτρια έγραψε ακόμη: «Πρέπει να πω ότι αυτό είναι ένα ΜΕΓΑΛΟ ζήτημα. Επομένως, χωρίς να είμαι επιθετική… Πρέπει να σε ενημερώσω ειλικρινά ότι παρόλο που δεν έχω προβλήματα με τα τρανς άτομα, γενικά, δε θέλω να έχω καμία εμπλοκή με αυτά τα πράγματα στο σπίτι μου.”
Το email συνέχισε: «Δεν είμαι η μητέρα σου και δε χρειάζεται να ασχολούμαι με αυτό το πράγμα, που είναι κάτι το οποίο δεν πιστεύω καθόλου. Προσπάθησα να το ανεχτώ και να είμαι υποστηρικτική, γιατί συνειδητοποιώ ότι αυτή είσαι. Δυστυχώς, δε μου αρέσει καθόλου. Το βρίσκω εξαιρετικά προσβλητικό.”
Της έδωσε 24 ώρες περιθώριο για να φύγει
Όταν η Ablinger εξήγησε ότι θα χρειαζόταν τουλάχιστον 48 ώρες για να μετακινήσει τα πράγματά της, της είπε ότι θα στείλει έναν άντρα σε τρεις ώρες και πέντε λεπτά για να “εξασφαλίσει ότι θα τα μεταφέρει.”
Στη Νέα Ζηλανδία η διάκριση στη στέγαση με βάση το φύλο, την οικογενειακή κατάσταση, τη θρησκεία, την αναπηρία και την εθνικότητα είναι παράνομη, και η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της χώρας έχει δηλώσει ότι η απαγόρευση των διακρίσεων λόγω φύλου περιλαμβάνει, επίσης, και τα τρανς άτομα.
Αλλά, όταν η Ablinger υπέβαλε καταγγελία στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, διαπίστωσε ότι η φρικτή εμπειρία της ήταν απολύτως νόμιμη. Εάν το κατάλυμα είναι κοινόχρηστο με τον ιδιοκτήτη, τότε αυτοί οι νόμοι περί διακρίσεων δεν ισχύουν.
«Θα μπορούσα να χάσω τη δουλειά μου» , είπε ο Ablinger. «Θα μπορούσα κυριολεκτικά να μείνω άστεγη… Κανείς δεν πρέπει να έχει κανένα δικαίωμα, ή εξαίρεση για διάκριση εναντίον κανενός.»
Είχε τρεις ώρες και τα πέντε λεπτά, για να φύγει, οπότε μια φίλη της κατάφερε να τη βοηθήσει. Η ίδια θυμάται: «Δεν μπορούσα να αναπνεύσω, δεν μπορούσα να σκεφτώ λογικά… Ο εγκέφαλος ήταν απλά σε μια καταιγίδα. Όλα απομακρύνονται. Όλα είναι θολά. Δεν μπορώ να επικεντρωθώ σε τίποτα… Νόμιζα ότι είμαι [άχρηστη]. Δεν θέλω να ζήσω εδώ. Όλοι με μισούν.”
Η Ablinger, που από καιρό υπέφερε από κατάθλιψη, άρχισε να αισθάνεται την αυτοκτονία.
Από τότε που εκδιώχθηκε, μετακόμισε σε οικοτροφείο, όπου είναι σε θέση να είναι «ανώνυμη». Είπε ότι θα ήθελε να ζήσει σε ένα πιο κοινωνικό περιβάλλον, αλλά φοβάται να μετακομίσει σε περίπτωση που καταλήξει σε έναν τρανφοβικό ιδιοκτήτη πάλι.
