Αλλά είναι αργά..
Το 1974 ο Robert Opel, γνωστός ακτιβιστής των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων, εισβάλει στο ζωντανό πλατό των Όσκαρ, στο ενδιάμεσο της προσφώνησης της Elizabeth Taylor από τον David Niven. Είναι γυμνός. Μοιάζει να βρέθηκε εκεί τυχαία. Με χαλαρό τρέξιμο, ξεπηδά από το πορτοκαλί φόντο της σκηνής, σχηματίζει με τα δάχτυλά του το σήμα της ειρήνης, και χάνεται όπως ο ήλιος κάπου δυτικά του πλάνου.
Οι απονομές των Όσκαρ για τη φετινή χρονιά έχουν τελειώσει. Η ταινία “Everything Everywhere Αll at once”, η οποία τα σάρωσε όλα και άφησε ιστορία με την Michelle Yeoh, την πρώτη ηθοποιό από Ασία που κερδίζει το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού, έχει σαφώς επηρεάσει το μυαλό μου. Ταξιδεύει και συνδέει τα πάντα, όλα, παντού με τη μία και από τη σημερινή Δευτέρα, μονολογεί για μια Τετάρτη καμιά πενηνταριά χρόνια πριν. Γιατί;
Γιατί για μέρες σκεφτόμουν, όσο πλησίαζε η βραδιά της απονομής και η πιθανότητα η Cate Blanchett ή η ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί να κερδίσει κάποιο Όσκαρ, πως θα ήθελα να υπήρχε ένας σύγχρονος Robert Opel. Αλλά η λεσβία βερσιόν του. Μια κοντοκουρεμένη λεσβία (εγώ!) που θα σκαρφάλωνε γυμνόστηθη στη σκηνή τη στιγμή που η Cate Blanchett θα ευχαριστούσε την Ακαδημία. Στην φαντασία μου δεν θα έκανε μόνο το σήμα της ειρήνης για να εξαφανιστεί σβέλτα και δυτικά, αλλά θα άρπαζε το μικρόφωνο από τα χέρια της Cate και με τα λόγια του Opel θα έκλεβε την παράσταση. Με τούτα τα (υποκριτικά) λόγια:
“Η ουσία του μηνύματός μου είναι: γδυθείτε. Όσο η συγκάλυψη είναι μέρος του νοητικού συνόλου οποιουδήποτε, αυτός ή αυτή θα μειωθεί στην προσπάθειά του να αυτοπραγματωθεί πλήρως. Το ξεγύμνωμα πηγαίνει πολύ πέρα από την απλή προτροπή να βγάλει κανείς τα ρούχα από το φυσικό του πρόσωπο. Αλλά αυτό μπορεί να είναι μια αρχή- μια οπτική δήλωση αθωότητας- ένα εξωτερικό σημάδι της πρόθεσης κάποιου να ξορκίσει την υποκρισία“*
Ευτυχώς όμως όλα αυτά θα μείνουν κάπου βαθιά κρυμμένα στην νοσηρή λεσβιακή μου φαντασία, μιας και ο ήλιος φέτος έδυσε ανατολικά. Κι αυτό με κάνει- ως λεσβία- εμφανώς χαρούμενη.
*από το Editorial που έγραψε ο ίδιος ο Robert Opel- κάτι σαν μανιφέστο του- στο περιοδικό Finger το 1975
