Τα επιμορφωτικά σεμινάρια του “Ελληνικού Τύπου”

Σεμινάριο με θέμα τη LGBT (ΛΟΑΤ) κοινότητα και τον τρόπο με τον οποίο αυτή “διαχειρίζεται” από τα Μ.Μ.Ε, διοργάνωσε η ΕΣΗΕΑ την περασμένη Τετάρτη.

Με βάση μια προσωπική αξιολόγηση του εν λόγω εγχειρήματος, καταλήγω σε δύο συμπεράσματα.

1. Αρχικά, μιας και αποτελεί την πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος οργανισμός αναλαμβάνει μια τέτοια πρωτοβουλία, αποσαφηνίζεται η μεγάλη απόσταση που πρέπει να διανύσει ο ελληνικός δημοσιογραφικός κόσμος, ώστε να προβάλει ζητήματα διαφορετικότητας χωρίς να δημιουργεί μηνύματα αμφίσημου χαρακτήρα, οδηγώντας ορισμένες φορές σε ομοφοβικές αναγνώσεις.

Εκπροσωπώντας και ο ίδιος ένα μέσο που επικεντρώνεται στη LGBT θεματολογία, έχω αρκετές φορές διαπιστώσει τη δυσκολία των εκάστοτε μεντιακών φορέων να αναπαράγουν σχετικές ειδήσεις, χρησιμοποιώντας έως και την πρέπουσα ορολογία. Λεκτικές αστοχίες και συντακτικές ασάφιες που συχνά μπερδεύουν και θελημένα ή άθελα τους στοχοποιούν.

Ένα φαινόμενο που συναντάται εξίσου και στο “τρόπο διαχείρισης” άλλων κοινωνικών ομάδων, όπως π.χ. αυτή των μεταναστών.

2. Το σεμινάριο εναρμονίζεται απόλυτα με το κοινωνικό περικείμενο των τελευεταίων μηνών. Πολύ απλά η ομοφοβία- τρανσφοφία στην Ελλάδα είναι και πάλι θέμα επικαιρότητας. Και αυτό είναι κάτι που στο δημοσιογραφικό κόσμο αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός.

Προφανώς, τέτοιες κινήσεις είναι αναγκαίες και τις περισσότερες φορές αποδοτικές. Πρέπει όμως, κατά τη γνώμη μου, να γίνονται με μεθοδικότητα και ανεξάρτητα από το ποσοστό επικαιρότητας. Γιατί πολύ απλά, η σχέση δημοσιογραφικής ενημέρωσης και κοινής γνώμης είναι (πλέον) αμφίδρομη. Το μοντέλο απλής αναπαραγωγής καθημερινών ειδήσεων έχει ξεπεραστεί προ πολλού, μιας και τα μέσα συχνά μετέχουν συνειδητά έως και στη δημιούργια τους. Και απαιτεί κατάρτιση, ανθρωπιστικό υπόβαθρο και προπάντων καλλιέργεια.

Επικροτούμε κάθε κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση και ευχόμαστε να εξαπλωθεί και σε άλλους φορείς (βλ. Ε.Σ.Ρ), γιατί όταν μαθαίνουμε να μιλάμε “σωστά” για ένα θέμα, τότε μπορούμε να το καταλάβουμε καλύτερα. Όταν προβάλλουμε τη “διαφορετικότητα”, όχι υπό την έννοια του “ξεχωριστού ή του ιδιαίτερου” αλλά με αυτή της “πολυμορφίας”, τότε είμαι σίγουρος ότι η ομοφοβία/τρανσφοβία θα πάψει να είναι επικαιρότητα.