Μέσα από το βίντεο που κυκλοφόρησε η Colour Youth, κοινότητα LGBT νέων Αθήνας, με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Κατά της Ομο/αμφί/τρανς φοβίας, εύκολα μπορούμε να δούμε πως τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα δε βιώνουν ασφάλεια στον δημόσιο χώρο, στην εκπαίδευση και στην εργασία.
του Θεοδόση Γκελτή
Πολλές φορές η συζήτηση – αναγκαία σε κάθε περίπτωση – για τις διεκδικήσεις της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και για όσα έχουν ή δεν έχουν επιτευχθεί θεωρητικοποιεί κάπως την κατάσταση. Σε καθημερινό επίπεδο, όμως, όπου οι ζωές των ανθρώπων διασταυρώνονται στα λεωφορεία, στο break στη δουλειά, στην αυλή του σχολείου, στον χώρο αναμονής στον γιατρό, τα πράγματα δεν είναι καθόλου θεωρητικά.
Η ανασφάλεια σε αυτά τα εδάφη είναι απόλυτα συγκεκριμένη και ενσώματη. Είναι η διαρκής αίσθηση ότι είσαι σε επαγρύπνηση για το τι μπορεί να συμβεί σε εσένα ή στα άτομα που αγαπάς.
Η ανασφάλεια βιώνεται και μέσα στο σπίτι, τον τόπο που έχει παρουσιαστεί στον κατεξοχήν τόπο ασφάλειας. Οι ΛΟΑΤΚΙ νέοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν πρόβλημα στέγασης. Σε μια συγκυρία που το να νοικιάσεις αυτόνομα ένα σπίτι καθίσταται ολοένα και πιο δύσκολο, οι ΛΟΑΤΚΙ νέοι άνθρωποι παρατείνουν την παραμονή στην οικογενειακή εστία παρότι αυτό συχνά συνοδεύεται με μια άγρια καταστολή της ταυτότητάς τους και της έκφρασής τους. Στριμωγμένοι στα παιδικά δωμάτια καλούνται να ζήσουν συχνά αποσεξουαλικοποιημένοι και αποξενωμένοι από τις πραγματικές τους επιθυμίες. Ο πληρωμένος λογαριασμός έρχεται με το δυσανάλογα υψηλό τίμημα της αυτολοκρισίας. Κανούνται ενίοτε να μπουν εκ νέου στην ντουλάπα, να βάλουν την ύπαρξη τους στον πάγο, να φιλοξενηθούν και να αποξενωθούν.
Τα νεαρά άτομα της πρώτης, μακροβιότερης και πλουραλιστικής ομάδας ΛΟΑΤΚΙ+ νέων στην Ελλάδα εξέφρασαν την ελπίδα τους για αλλαγή, που περνάει όμως υποχρεωτικά μέσα από την εκπαίδευση, την ευαισθητοποίηση και την πλήρη νομική κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους.
