Βίασαν μια κοπέλα. Τη βίασαν επειδή ήταν ανόητη, γυμνόστηθη, πήγαινε στα σκοτάδια, πήγαινε με πολλούς, πήγαινε γυρεύοντας, γούσταρε το έξω, γούσταρε τη μαστούρα, γούσταρε τα πάρτι. Τη βίασαν επειδή ήταν θεούσα, φυτό, επειδή δεν πήγαινε με κανέναν, επειδή δεν πήγαινε με τα νερά τους, κι επειδή δεν ερχόταν στα πάρτι τους.
Το θύμα – φερόμενο ως θύμα, γιατί ίσως λέει ψέματα, ίσως είναι μυθομανής, κομπλεξικιά, τρελή – δίνει περιγραφή του δράστη μα έλα τώρα, παιδαρέλια ήταν, ήπιαν και λίγο, ποιος στ’αλήθεια μπορεί να κατηγορήσει ένα μάτσο εφήβους για ένα λάθος; Τη βίασαν κι ήταν οι γονείς της μα ποιος στ’αλήθεια μπορεί να πιστέψει πως γονείς θα έκαναν κάτι τέτοιο. Τη βίασε ιερέας – μα η πίστη στο Χριστό σώζει. Εκείνος πιστεύει κι εκείνη όχι.
Τώρα εκείνη αυτοκτονεί, αμαρτία κι αυτό, να θαφτεί αδιάβαστη, κι ίσως και καλύτερα, αρκετοί ιερείς καταδυνάστευσαν τη ζωή της, αρκετοί ίσον ένας, αυτός ο ένας· τη βίασε το αγόρι της μα αυτό δε μετράει καν κι αυτό το ξέρουν όλοι.
Τηλεφωνεί η κολλητή· χάλια το ραντεβού φιλενάδα, χάλια το σεξ, του’πα σταμάτα μα αυτός τίποτα, άγαρμπος, με πονούσε μα αυτός το χαβά του. Οι φιλενάδες συζητούν την αγαρμποσύνη και δεν τον λένε θύτη, δε λένε του’πα όχι και συνέχισε να με πηδάει, λένε δεν είχε τρόπους, δεν το’κανε καλά, λένε αυτό κι εκείνο και βίασαν μια κοπέλα ξανά και ξανά και ξανά κι εκείνη δεν το ξέρει καν και όταν τη ρωτούν πώς τα πάει με τους άντρες χαμογελάει λυπημένα και λέει «θα τον βρω τον κατάλληλο, που θα πάει.»
Βίασαν μια κοπέλα, όμως δεν αυτοκτονεί ούτε κλείνεται στο σπίτι για δέκα χρόνια άρα μάλλον δεν την πείραξε και τόσο, σιγά. Τη βίασαν μα αν είδες τι φορούσε μάλλον θα ήξερες κι εσύ πως δεν ήταν τόσο βιασμός. Μπορείς να δεις το κορμί της στο ίντερνετ γιατί η τεχνολογία είναι ένα υπέροχο θαυμάσιο δώρο της ανθρωπότητας προς τον άνθρωπο και αν δε χρησιμοποιήσουμε τα όπλα μας για να βιάσουμε και να απαθανατίσουμε τη δολοφονία ψυχών, τότε τι τα έχουμε;
Βίασαν μια γυναίκα – μεγάλη είναι, θα το αντιμετωπίσει. Δεν ήταν και καμιά παρθένα. Βίασαν μια παρθένα και αυτό είναι πράγματι πολύ κρίμα γιατί δεν έχει πια υμένα και είναι υπόσταση μισή. Βίασαν, βίασαν, βίασαν, ποιοι, κανείς δε λέει, κανείς δεν αναρωτιέται, μικρή σημασία έχει γιατί το θύμα είναι στο προσκήνιο, μιλάμε για αυτό με οίκτο, μιλάμε σε αυτό με αδιακρισία, ο θύτης πίσω από τις σκιές σε κάποια φυλακή, ενορία, σαλοτραπεζαρία ή εξοχή παρακολουθεί τις εξελίξεις με κάποια βαριεστημάρα και αν πάει να τη γλιτώσει θα κάνουμε όλοι το χρέος μας και θα γράψουμε στάτους εναντίον του να πάρουμε λάικς και καληνύχτα στην όμορφη παρέα, θα τα πούμε αύριο πάλι.
Βιάζουν. Τώρα. Τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Εκείνη δε θέλει κι εκείνοι δε νοιάζονται. Γύρω σου κυκλοφορύν φαντάσματα, σου χαμογελούν στο δρόμο, έχουν μακριά πυρρόξανθα μαλλιά, φακίδες, μπιμπικάκια ή στρουμπουλά μάγουλα, τις περνάς για κορίτσια μα είναι πτώματα που την έβγαλαν και σήμερα και το βράδυ θα απορήσουν και τα ίδια που άντεξαν μια ακόμη μέρα.
Τα χέρια των βιαστών τους είναι πάντα κόκκινα κι ας μην το βλέπεις. Τους συναντάς στη δουλειά σου ή στην παρέα σου, στην εκκλησία, το σπίτι σου, δεν έχεις ιδέα, δεν θα το φανταζόσουν ποτέ, κι όποτε κάνετε χειραψία τα δάχτυλα τους στάζουν αίμα κοριτσιών κι εσύ ούτε που το προσέχεις ποτέ. Εκείνες στο λένε, στο λένε συνέχεια, με τα μάτια, τα δόντια, τα χέρια, μα δεν τις πιστεύεις, εσύ, εσύ και μόνο εσύ, δεν τις ακούς, δεν τις πιστεύεις, δεν τις παρακολουθείς με κάθε πόρο του δέρματός σου, δεν καταλαβαίνεις την αναγκαιότητα, το επείγον, το απαραίτητο.
Τα κορίτσια σιωπούν.
