Η γυναίκα που μας έμαθε να κάνουμε “push ups”, τη στιγμή που ονειρευόμασταν να “πάμε για τρέλες στις Σεϋχέλλες”, φορώντας μόνο “ένα τοσοδούλι μίνι διάφανο και ροζ μπικίνι”. Και όλα αυτά ενώ προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε την ελληνική ποπ εκδοχή μας. Ο λόγος για την Πωλίνα, η οποία πριν λίγες μέρες εμφανίστηκε στο Sodade2 και μας θύμισε υπέροχες 90s στιγμές. Εμείς, πιστοί στις συνήθειές μας, πιάσαμε την ανάκριση.
Πωλίνα, από πού θες να πιάσουμε την ιστορία σου;
Χμ… μάλλον από την εποχή που δεν είχα καμία σχέση με το τραγούδι. Τότε που ήμουν, ένα κάπως επαναστατικό κορίτσι σε μια εποχή δικτατορίας με ένα πάρα πολύ αριστερό πατέρα. Εκεί στην ηλικία των 17-18 με άγνοια κινδύνου σε πολλά θέματα. Ήμουν ένα αγοροκόριτσο με προχωρημένες ιδέες για εκείνη την εποχή και λίγο επικίνδυνες, για να στο πω έτσι. Ήθελα να σπουδάσω αρχαιολογία, δυστυχώς πέρασα γαλλική φιλολογία την οποία δεν τελείωσα και ποτέ. Πολύ απλά γιατί η ζωή μου άλλαξε, χάρη σ΄ένα στοίχημα που έβαλα με κάτι συμμαθητές μου, που έπαιζαν στο On The Rocks. Το στοίχημα είχε να κάνει με το ποια τραγουδάει καλύτερα Carpenters. Εγώ ή τραγουδίστρια του μαγαζιού. Ανέβηκα, τραγούδησα και τελικά με πήραν στο μαγαζί. Τώρα, αν το είπα καλύτερα δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι με προσλάμβανε και μετά ο πατέρας μου έτρεχε με το δίκαννο στη Βάρκιζα. Είναι η εποχή που ξεκίνησε η επαφή μου με το τραγούδι. Εντάξει, υπήρχε ήδη ή όλη καλλιτεχνική αίσθηση αλλά περισσότερο η θεατρική.
Και πότε ήταν που έγινες γνωστή;
Πέρασε αρκετός καιρός. Με ήξεραν αρχικά οι άνθρωποι που έρχονταν στο μαγαζιά. Και κυρίως, όταν άρχισαν τα εμπορικά μαγαζιά και οι εμφανίσεις. Στα “Δειλινά”, τη “Φαντασία”, κλπ. Όταν, όμως, πήγα στη “Μέδουσα”, εκεί άνοιξε το σκηνικό. Εντάξει δεν με ήξερε και όλη η Ελλάδα, αλλά από εκεί περνούσε όλη η Αθήνα και άρχισαν να με ανακαλύπτουν. Θα έλεγα πως για εμένα ήταν η μεγάλη μου αρχή. Γιατί είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τόσο σημαντικούς ανθρώπους. Φαντάσου ένα νέο κορίτσι να έχει χορογράφο τον Βαγγέλη Σειληνό, τον Γιάννη Ξανθούλη με τον Παύλο Μάντεση να γράφουν τα κείμενα και τον Κραουνάκη με την Νικολακοπούλου να κάνουν τις διασκευές και παράλληλα στο κοινό να είναι από την Μελίνα μέχρι τον Τσαρούχη κ.α.
Νομίζω ότι κάπου εδώ πρέπει να μιλήσουμε και για τον Γιώργο Μαρίνο.
Ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος. Ο πρώτος που είχε το θάρρος να πει δημόσια – αρχικά τραγουδώντας- “είμαι gay”. Κάτι που δεν το έλεγε περίλυπος αλλά με ύφος “είμαι και θα με δεχτείτε”. Ο Γιώργος είχε, επίσης, ένα περιβάλλον πολύ σημαντικό δίπλα του. Όλο τον σημαντικό κόσμο της εποχής στα πόδια του. Όλοι περάσαν δίπλα από τον Γιώργο και υποκλίθηκαν. Δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο εκείνη την εποχή. Ήταν μοναδικός.
Η συνεργασία σου μαζί του πώς προέκυψε;
Η συνεργασία μας ξεκίνησε ένα καλοκαίρι που εγώ την είχα ψωνίσει. Χόρευα, τραγουδούσα και ήμουν πολύ ντίβα και έκανα και μιούζικαλ. Έρχεται, λοιπόν, ο Γιώργος Μαρίνος στο μαγαζί και εγώ κατεβαίνω με ύφος να τον συναντήσω. Είναι καλοκαίρι του 80. Η σεζόν που ψάχνει ένα κορίτσι για να κάνει τα 15 του χρόνια. “Γεια σας, χαίρομαι πάρα πολύ που σας γνωρίζω”, του είπα. “Εγώ πάλι τι να σου πω ρε παιδάκι μου. Εσύ νομίζεις ότι κάνεις τώρα σόου; Την κουρτίνα στο μάτι την έχεις δει; Εσένα σου είπαν τώρα ότι είσαι πάρα πολύ καλή, έτσι;”, μου απάντησε αυτός. Αρχίζω να καταρρέω εγώ. Με κράζει κανονικά. Μέχρι τη στιγμή που μου λέει: “Θα τιμωρηθείς γι΄αυτό το θράσος σου και το χειμώνα θα κωλοχτυπηθείς μαζί μου”. Σοκ εγώ. Καλά πραγματικά το σοκ άρχισε μετά στις πρόβες. Έφευγαν καρέκλες, χαμός. Ο Γιώργος ήταν πολύ αυθόρμητος. Μας κυνηγούσε. Αν ανοίχτηκα, όμως, στο θεατρικό μου κομμάτι και άφησα τα κόμπλεξ και μου έσπασε η σύμβαση για να πω τις αλήθειες μου υπεύθυνος ήταν ο Γιώργος. Μοναδικές στιγμές.
Άλλες έτσι σημαντικές αλλά σκληρές συνεργασίες;
Θυμάμαι με τη Μοσχολιού είχαμε γίνει μαλλιά κουβάρια στην αρχή. Τι θρασύτητα που είχα… Θυμάμαι ένα καλοκαίρι κάτι έγινε και της αντιμίλησα. Και μετά που τη ξανασυνάντησα δε μιλούσαμε. Αργότερα, ήρθε στη Μέδουσα και κάποια στιγμή μιλήσαμε και συνεργαστήκαμε. Πολύ σημαντική τραγουδίστρια. Για εμένα η σημαντικότερη και η αγαπημένη μου φωνή. Δε φοβόταν τίποτα, τα έχωνε. Πάντως, να σου πω, ότι προτιμώ να είμαι με έναν σκληρό άνθρωπο αλλά ταλαντούχο, παρά με έναν καλό και ατάλαντο.
Ωραία, οι 5 καλύτερες συνεργασίες σου ποιες είναι;
Ο Πάριος, γιατί ξεκίνησα από εκεί. Ο Γιώργος Μαρίνος, η Κατιάνα Μπαλανίκα με τη Σόφη Ζανίνου, ο Σταμάτης Κραουνάκης και ο Κώστας Μπίγαλης.
Όλο αυτό τον καιρό τι συνέβαινε στην προσωπική σου ζωή;
Ήμουν αρκετά κλειστή και αρκετά ελεύθερη. Εκεί βοήθησε κι ο τρόπος που είχα μεγαλώσει. Είχα έναν πατέρα που έλεγε “ότι εγώ δε μεγάλωσα μια κόρη για να την πουλήσω”. Είχα μπει στο τριπάκι ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος και κάνει τις επιλογές του. Δεν ήμουν ποτέ στο να παντρευτώ και να κάνω ένα παιδί. Όταν αποφάσισα να κάνω ένα παιδί το έκανα γιατί ήξερα ότι θα μπορέσω να του αφοσιωθώ. Δεν ήμουν ποτέ του γάμου. Θυμάμαι να μου λέει ο Μεγακλής Βιντιάδης: “Ρε Πωλίνα το έχουμε καθυστερήσει. Να σου πω κάτι, εγώ τον Απρίλιο θα παντρευτώ. Θες να έρθεις; Εγώ θα πάω. Άμα θέλεις έλα”. Καλά το πιο συγκλονιστικό το έλεγε ο Μαρίνος. Έβγαινε στο μαγαζί και έλεγε: “Λοιπόν να σας πω γι΄αυτό το κορίτσι. Αυτό το κορίτσι που είναι όμορφο και καλό, αλλά…” και έλεγε χαμηλόφωνα στον κόσμο “... δε γ@@@@@αι”. Του έλεγα να σταματήσει, αλλά συνέχιζε: “Εγώ πάντα είχα πρόβλημα με τις συμπρωταγωνίστριες γιατί όλη μέρα γαμ@@@@@@ν και ήταν συνέχεια πολύ κουρασμένες και με κλειστό λαιμό. Εδώ τώρα έχουμε περάσει στο άλλο άκρο. Δε γ@@@@@αι καθόλου. Παρακαλώ όποιος θέλει να το πλησιάζει το κορίτσι”. Όταν, τελικά τα έφτιαξα με τον Βιντιάδη βγήκε και είπε: “Λοιπόν σας έχω νέα. Βρήκαμε άνθρωπο να την πάρει αυτή και ησυχάσαμε”.
Η σεξουαλικότητα τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;
Σημαντική, αν και άργησε λίγο να εκφραστεί. Φεύγω το καλοκαίρι των 18 μου χρόνων στο Λονδίνο, σ΄ένα summer school για να πάρω ένα δίπλωμα. Εκεί γνώρισα έναν Ιταλό. Όταν γύρισα πίσω, φυσικά και είχα αποτύχει. Έμαθα όμως ιταλικά.
Η σεξουαλικότητα αυτή έχει εκφραστεί και σε άτομα του ίδιου φύλου;
Όχι. Να σου πω την αλήθεια, έχω αναρωτηθεί για το πώς μπορεί να είναι γιατί σκεφτόμουν ότι ίσως είναι κάτι πολύ ωραίο. Είχα και μια συγγενή μου, που – αν και είχε έναν μεγάλο δεσμό με έναν άνδρα – ήρθε μια μέρα και μου είπε πως πήγε με γυναίκα. “Έλα;” θυμάμαι να της λέω έκπληκτη. “Δεν κατάλαβα. Έχεις πρόβλημα;” με είχε ρωτήσει τότε πολύ έντονα. Δεν πειραματίστηκα τελικά, γιατί νομίζω πως αυτό σου βγαίνει φυσικά. Είχα, όμως, πολλές προτάσεις. Και από επώνυμες. Γυναίκες, που σ΄αυτό που έκαναν ήταν ιδιαίτερα γνωστές… και όχι απαραίτητα τραγουδίστριες ή ηθοποιοί.
Και πώς απαντούσες στις προτάσεις αυτές;
Με χιούμορ. Δεν έκανα, πάντως, αυτό το πρόστυχο που κάνουν κάποιοι/ες, που προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους, αφήνουν να αιωρείται. Το βρίσκω πολύ πρόστυχο. Βρίσκω πιο έντιμο μία που λέει “εγώ πάω να γ@@@@ώ και θα πληρωθώ κιόλας με όποιο αντίτιμο” από την άλλη που παριστάνει ότι γουστάρει για να κάνει τη δουλειά της.
Άμα η Πωλίνα ήταν λεσβία θα το έλεγε σ΄αυτή τη συνέντευξη;
Είσαι στα καλά σου; Θα το ήξερες ήδη. Δε θα μπορούσα να κρυφτώ αν τα είχα με μια συντρόφισσα. Θα ήμουν πολύ περήφανη. Εντάξει, δε θα έβγαινα να το έλεγα έτσι μόνη μου “γεια σας είμαι λεσβία”, αλλά αν με ρωτούσες ναι.
Υπάρχουν όμως άλλες τραγουδίστριες που δεν το λένε ακόμη κι αν τις ρωτήσεις…
Το καταλαβαίνω κι αυτό, γιατί μετά στην επικαιρότητα θα υπάρχουν μόνο για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό και όχι για την καλλιτεχνική του ιδιότητα. Αυτό είναι αποτέλεσμα όλου του κοινωνικού συνόλου και της φοβίας που κουβαλά. Γιατί εκείνη, η όποια τραγουδίστρια, μπορεί να θέλει να το πει, αλλά φοβάται. Ξέρω τέτοιες περιπτώσεις.
Σε εκνευρίζει αυτή όλη αυτή η ομοφοβία;
Με κάνει έξαλλη. Θα σου πω και κάτι εδώ. Αν και ξέρω ότι το να λες ότι έχεις gay φίλους έχει γίνει λίγο καραμέλα, εγώ την πραγματική φιλία την έχω βρει σε άτομα που κατά βάση είναι gay. Δεν μπορώ καθόλου αυτά τα μικροκομπλεξάκια και τις μικροκατινιές και τα παρασκήνια. Δεν πάω να εξιδανικεύσω τα gay άτομα, αλλά για εμένα αυτοί είναι η οικογένειά μου και προτιμάω να περάσω μ΄αυτούς τη ζωή μου, από ανθρώπους μίζερους, κακιασμένους και κομπλεξικούς. Ουφ το είπα.
Άμα γνωριζόμασταν και σου έλεγα ξέρεις είμαι gay αλλά φοβάμαι να το πω δημόσια, τι θα μου έλεγες;
Είναι τρομακτικό αυτό που με ρωτάς, γιατί μου συνέβη πριν λίγο καιρό με έναν γνωστό μου. Ένα βράδυ που ήμασταν εδώ του είπα: “Δε χρειάζεται να το κρύβεις πια από τη μητέρα σου και τους γύρω σου, διότι αφενός είσαι αυτός που είσαι αφετέρου πιέζεσαι και στεναχωριέσαι. Δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Θα νιώσεις ένα βάρος να φεύγει από πάνω σου”. Όταν τελικά το άτομο αυτό μίλησε, η μεταμόρφωσή σου ήταν συγκλονιστική. Ξέρεις, όταν ένας άνθρωπος ντρέπεται για κάτι που είναι φυσικό πάνω του, έχει μεγάλο πρόβλημα. Αυτό είναι που πρέπει να ξεπεράσει. Υπάρχουν ακόμη παιδιά που θεωρούν τη σεξουαλικότητά τους κουσούρι. Αν κάποιος σου το εμπιστευθεί αυτό, πρέπει να του προτείνεις να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο. Να ζήσει όπως θέλει, γιατί μόνο έτσι θα είναι ευτυχισμένος. Αλήθεια, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από ένα παιδί που είναι δυστυχισμένο, γιατί δεν μπορεί να εκφραστεί. Σ΄όποιον αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε. Τι να κάνουμε δηλαδή. Η ζωή είναι μία. Τόση δα.
Οπότε υποστηρίζεις και όποια δικαιωματική προσπάθεια υπέρ της κοινότητας αυτής
Ναι και αυτό στο απαντώ όχι μόνο ως Πωλίνα – τραγουδίστρια αλλά και ως Πωλίνα – μητέρα.
Που σε πετυχαίνουμε καλλιτεχνικά;
Στην αναβίωση των 80s – 90s. Τα τελευταία 5 χρόνια με βρίσκετε έτσι. Ζούμε μια 2η καριέρα. Μετά το “Κύτταρο” που περάσαμε εκπληκτικά με τον Κώστα Μπίγαλη και τα 3 τελευταία χρόνια με τον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο είπαμε να πάμε για 20 παραστάσεις και στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Βεργίνα. Μαζί μας θα είναι και η Σοφία Αρβανίτη με τη Σαμπρίνα. Πέρα τώρα από τις ατομικές συναυλίες, μας έγινε πρόταση με τον Χαριτοδιπλωμένο να εμφανιστούμε στο Maxim στο Κολωνάκι, για να γεμίσουμε τις Πέμπτες σας στην Αθήνα.
Ας κλείσουμε με την εμφάνισή σου στο Pride (το 2015)…
Ήταν ένα από τα ωραιότερα συναισθήματα που ένιωσα ποτέ. Τόσο οργανωμένο. Από τα παρασκήνια, τη σκηνή. Θυμάμαι τα κορίτσια που δεν άφηναν να περάσει τίποτα. Ένιωσα τόση ασφάλεια. Ένα θέαμα συγκλονιστικό. Ένιωσα την ώρα που ανέβηκα, ότι το είχα όλο αυτό. Μου ταιριάζει το pride. Xαμός. Θέλω να ξαναπάω. Έχεις την ευκαιρία να βγαίνεις σε τόσο πολύ κόσμο. Ήταν τεράστια στιγμή για εμένα.
Ποιο από τα τραγούδια σου μας αφιερώνεις;
Μα το ρωτάς; Το “κυκλοφόρησε”. Πάρε εκεί ένα “κυκλοφόρησε, η φήμη σου αγόρι μου προχώρησε, βουίζει η Ελλάδα…”.
Δώσε μου ένα ωραίο φινάλε.
Να είστε ο εαυτός σας, να είστε ευτυχισμένοι. Η ζωή είναι πάρα πολύ μικρή για έχετε τόσο άγχη. Σας αγαπώ πολύ και είναι τιμή μου που σας γνωρίζω. Ευχαριστώ! Α και πότε θα κάνουμε συναυλία για το antivirus που σε λίγο κλείνει τα 15 του χρόνια;
