newsroom
Ο σκηνοθέτης της ομάδας όχι παίζουμε | urbanDig μοιράζεται μαζί μας πτυχές από τη νέα δημιουργία της ομάδας “Στάση Ομόνοια” .
Ο κ. Γιώργος Σαχίνης μας μιλά για την ποικιλομορφία μέσα στον δημόσιο χώρο και την τέχνη και για τη σημασία της οπτικής, τόσο εκείνης του καλλιτέχνη όσο και της δικής μας στην καθημερινή μας ζωή.
Πείτε μας λίγα λόγια να τη σύνθεση της ομάδας και την επιλογή του δημόσιου χώρου ως καλλιτεχνικού και πολιτιστικού καμβά δημιουργίας.
Η ομάδα μας αποτελείται από καλλιτέχνες, ερευνητές, αρχιτέκτονες. Αλλά, όπου πάμε, η ομάδα αυτή πληθαίνει με μια τοπική κοινότητα ερευνητών με τους οποίους συνεργαζόμαστε, για να συλλέξουμε υλικό και να χτίσουμε το αρχείο του τόπου που μας ενδιαφέρει. Αρχείο είτε ιστορικό, είτε αισθητηριακό, είτε αναγκών, επιθυμιών, προκλήσεων, σίγουρα πολιτισμικό.
Το συλλέγουμε μέσα από συλλογικές δράσεις στοn δημόσιο χώρο. Ο δημόσιος χώρος είναι αυτός, που ανοίγει τις πόρτες ολοένα και σε περισσότερους ανθρώπους αυξάνοντας την τοπική κοινότητα του κάθε πρότζεκτ μας. Ο δημόσιος χώρος είναι αυτός, που διασφαλίζει και το ότι αυτή η κοινότητα είναι ποικίλη. Από μαγαζάτορες, εργαζομένους, κατοίκους της γειτονιάς μέχρι καλλιτέχνες, επιστήμονες, φοιτητές, παιδιά, κάθε φύλου και ηλικίας έρχονται σε ενεργή σχέση μαζί μας στη φάση της έρευνας. Μετά από την έρευνα έρχεται η δημιουργία διαφόρων εργαλείων εκπαίδευσης, ταυτότητας χώρου (π.χ. ψηφιακές εφαρμογές ξενάγησης στον χώρο) και η παράσταση που όλα στηρίζονται στην έρευνα που κάναμε στον δημόσιο χώρο.
Πώς θεωρείτε ότι λειτουργεί η ορατότητα του δημόσιου χώρου στη δημιουργική ομάδα και κατ’ επέκταση στο κοινό;
Η παράσταση εμπνέεται από τη ματιά, που αποκτάς για την τριγύρω πόλη, όταν βρίσκεσαι πάνω στην Ομόνοια. Κάποιος χθες είπε: “Η Ομόνοια είναι πιο όμορφη όταν είσαι στο κέντρο της“ . Μια πλατεία που στιγματίζεται από γενικευμένα αφηγήματα φόβου και αποτυχίας, μια πλατεία που για πολλούς δεν θεωρείται πλατεία παρά την πληθώρα πιστών θαμώνων πάνω της, έγινε για μας περίπου ενάμιση χρόνο το εργαστήρι και το σπίτι μας για πολλές ώρες την εβδομάδα. Γυμνάσαμε τον τρόπο να διακρίνουμε τη ζωή, τη συναλλαγή, τις σχέσεις, την ανεκτικότητα που συμβαίνουν χάριν στην ύπαρξη του δημόσιου χώρου. Αυτές οι λειτουργίες της Ομόνοιας, η Ομόνοια ως πλατεία, είναι η βάση της παράστασής μας. Δεν ξέρω αν αυτό θα κάνει το κοινό να δει τον συγκεκριμένο χώρο αλλιώς, ελπίζω σίγουρα να ξεκινήσουν κουβέντες μετά το έργο μεταξύ θαμώνων της πλατείας και θεατών, να μειωθεί η απόσταση και να αυξηθούν τα καλοπροαίρετα βλέμματα μεταξύ μας.
Τι να περιμένουμε από το “Στάση Ομόνοια” ;
Έξι διαδρομές με κοινή κατάληξη την πλατεία, καθοδηγούμενες από τον θεατρικό χαρακτήρα της αρεσκείας σας: έναν άνθρωπο που θέλει να φτιάξει ένα χαμάμ και να διαχειριστεί τις εμβοές του, έναν άνθρωπο που θέλει να φυτέψει έναν πλάτανο ανάμεσα στα μπετά, έναν άνθρωπο στα πατώματα της πλατείας από έρωτα, έναν άνθρωπο που αγωνίζεται για τις βασικές μας ανάγκες στον δημόσιο χώρο, δυο που θέλουν να βοηθήσουν τον μικρό Άντχαμ να φτάσει στο φεγγάρι και έναν που θεωρεί ότι η πλατεία είναι ένα ιδανικό υπαίθριο θέατρο ιστοριών ανθρώπων που θα σπάσουν τον θόλο της Νεφελοκοκυγίας.
Αποτυπώνεται μέσα από το “Στάση Ομόνοια” η ποικιλομορφία αναφορικά με τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή/και την ταυτότητα φύλου με κάποιον τρόπο, κι αν ναι, πώς δουλέψατε πάνω σ’ αυτό και ποια οπτική επιλέξατε;
Δύο γυναίκες θέλουν να υιοθετήσουν τον Άντχαμ. Θέλουν να του προσφέρουν το δικαίωμα να πηγαίνει όποτε θέλει στο φεγγάρι. Ένας άνδρας λέει “τα χέρια μου είναι φτιαγμένα να φροντίζουν, όχι να χτυπούν με τη βαριά, ποιος θα το κάνει για μένα;” Ρωτά και του παίρνει τη βαριά μια γυναίκα. Τα στερεότυπα του άνδρα και της γυναίκας θίγονται στη παράσταση. Χρήσιμη για την προετοιμασία της δουλειάς ήταν μια ξενάγηση που μας έκανε η Πάολα Ρεβενιώτη και βεβαίως οι πολλές κουβέντες με ένα σωρό άνδρες, κυρίως, της πλατείας για διάφορα θέματα συμπεριλαμβανομένης και της θέσης της γυναίκας, αλλά και οι αντιδράσεις των θαμώνων της πλατείας στις σωματικά εκφραστικές πρόβες μας πάνω στη πλατεία.
Πώς πιστεύετε ότι η τέχνη συμβάλλει ή μπορεί να συμβάλλει στη ζωή των LGBTQI ατόμων στην Αθήνα του σήμερα;
Η τέχνη ανοίγει κανάλια επικοινωνίας εκεί που δεν το περιμένεις. Η τέχνη αμφισβητεί. Η τέχνη σε βαθαίνει.
συνέντευξη: Κλεοπάτρα Οικονομίδου
Άνοιγμα στην πόλη / Αθήνα
ομάδα όχι παίζουμε | urbanDig
“Στάση Ομόνοια” |Τρυπών(ον)τας στην Πλατεία
Μέρες και ώρα παραστάσεων: 20-25 Ιουνίου στις 19:00
Για περισσότερες λεπτομέρειες για την παράσταση κάντε κλικ εδώ.
