Χρειάστηκε να περάσουν 5 ολόκληροι μήνες καθημερινών sold out και μια καλοκαιρινή περιοδεία σε όλη την Ελλάδα για να φτάσουν τελικά στην πόρτα του περιοδικού μας. Ο λόγος για τον Μάκη Παπαδημητρίου και τον Γιώργος Χρυσοστόμου, οι οποίοι επισκέφθηκαν το antivirus για να μας μιλήσουν για την 2η χρονιά της παράστασης “Πέτρες στις τσέπες του” (τουλάχιστον έτσι πίστευαν).
Πώς γεννήθηκε η ιδέα της παράστασης αυτής;
Μάκης: Η παράσταση αυτή είχε ανέβει πριν 10 χρόνια το Θέατρο Ντενίση με τον Μαρκουλάκη και τον Λιγνάδη. Εγώ την είχα δει και πριν από περίπου 2 χρόνια, όταν με ρώτησαν από το Θέατρο του Νέου κόσμου αν έχω κάποιο θεατρικό στο μυαλό μου, σκέφτηκα αυτό. Αμέσως μετά μου ήρθε στο μυαλό ο Γιώργος. Γνωριζόμασταν από μια παράσταση που είχαμε παίξει στο Εθνικό. Του είπα την ιδέα. Αυτός δεν μπορούσε γιατί είχε άλλες υποχρεώσεις. Περίμενα να το τελειώσει για να ξεκινήσουμε, οπότε ανέβηκε 6 μήνες αργότερα.
Και ποια είναι η κεντρική ιστορία εδώ;
Μάκης: Το έργο είναι γραμμένο από την Μαρί Τζόουνς για δύο πρόσωπα. Το γεγονός αυτό μας κίνησε την περιέργεια. Γιατί να το γράψει για δύο πρόσωπα, αφού έχει μέσα δεκαπέντε χαρακτήρες; Η δική μας, λοιπόν, ανάγνωση είναι ότι πρόκειται για μία πρόβα που κάνουν αυτοί οι δύο από ένα σενάριο που έχουν γράψει, αφού έχουν εμπλακεί με τους παρατρεχάμενους της ταινίας. Αυτό το σενάριο κάνουν πρόβα και το δείχνουν στον κόσμο για να δουν και οι ίδιοι αν τελικά στέκει. Οπότε γι΄αυτό κάνουν όλους τους ρόλους.
Γιώργο: Υπάρχει δηλαδή ένα σενάριο που περιλαμβάνει άνδρες, γυναίκες, παιδιά, παππούδες και δεν υπάρχουν άλλοι να παίξουν τους ρόλους αυτούς. Είναι σαν να διηγείσαι ένα ανέκδοτο. Δε χρειάζεται να κάνεις όλους τους ρόλους και να είσαι πειστικός στο πώς τους κάνεις, γιατί ο άλλος καταλαβαίνει αυτή τη σύμβαση. Όλο το στήσιμο της παράστασης, λοιπόν, ξεκινά από εκεί.
Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε στην αρχή;
Γιώργος: Σίγουρα! Όταν το ξεκινήσαμε, το σκεφτήκαμε κάπως “10 πράγματα που σίγουρα δε θέλαμε να συμβούν”. Δε θέλαμε περούκες, δε θέλαμε αλλαγές κουστουμιών, δε θέλαμε το ένα και το άλλο. Οπότε έμειναν δύο τρία. Έτσι ήρθε και κούμπωσε.
Μάκης: Κοίτα, με το που ξεκινήσαμε υπήρχε τόση μεγάλη αποδοχή, που δε μας πήρε ποτέ η αγωνία ότι δε θα έχει κόσμο. Το μόνο άγχος που είχαμε ήταν η κούραση. Γιατί είναι μια παράσταση μιάμισης ώρας, κουρδισμένης στο δευτερόλεπτο και μέχρι να το συνηθίσουμε, τα φτύναμε.
Πώς έγινε η “διανομή” των χαρακτήρων;
Γιώργος: Αναρωτηθήκαμε για το ποιος θα κάνει τι; Δεν υπήρχαν και κάποιες συγκεκριμένες περιγραφές για να μας βοηθήσουν. Τύπου αυτός έχει μούσι ή μακριά μαλλιά κλπ. Λέει απλά αυτός είναι 35 χρόνων. Οπότε τι κάνουμε; Θυμάμαι τον Μάκη να μου λέει: Θέλω οπωσδήποτε να κάνεις τη σταρ του σινεμά. Για να την κάνεις, όμως εγώ πρέπει να κάνω τον άλλον. Μ΄αυτή, λοιπόν, τη συνθήκη μοιράστηκαν οι ρόλοι. Κάποια στιγμή σκεφτήκαμε για πλάκα πώς θα ήταν να παίζαμε ανάποδα, αλλά δεν τον ρισκάρουμε.
Μάκης: Εγώ θα το ήθελα αυτό. Μπορεί να το κάνουμε σε μια επετειακή. Επί της ουσίας, οι δύο βασικοί χαρακτήρες, ο Τσάρλι που είναι ο Γιώργος και ο Τζέικ που είμαι εγώ, βγήκαν επειδή είπαμε ότι ο Γιώργος πρέπει να κάνει την Κάρολιν.
Ωραία, ας προβληματιστούμε λίγο…
Γιώργος: Ναι Μάκη, δεν είσαι σοβαρός.
Μάκης: Ναι έχεις δίκιο.
Ποιο είναι το μήνυμα που κρύβεται πίσω από την παράστασή σας;
Μάκης: Όταν παρακολουθείς την ιστορία, πέρα από το χιούμορ που έχει, καταλαβαίνεις πως πρόκειται για μια κωμικοτραγωδία, που έχει να κάνει με το ότι πας να διασκεδάσεις από τη σχέση που έχουν αυτοί οι δύο άσχετοι σ΄έναν κόσμο που δεν τον ξέρουν, αλλά τον θαυμάζουν και τον ζηλεύουν. Ξαφνικά όμως γίνεται κάτι τραγικό – η αυτοκτονία ενός παιδιού – και έρχεται και σοβαρεύει η ιστορία. Αν εγώ θα ήθελα να βρω ένα μήνυμα θα έλεγα πως έχει να κάνει με την αντίσταση ενός μικρού χωριού σε μια μεγάλη παραγωγή, θέλοντας να πάνε στην κηδεία του νεαρού παιδιού που αυτοκτόνησε και η παραγωγή τους πιέζει να πάνε στο γύρισμα. Βλέπουμε την κόντρα που έχει μια μικρή κοινωνία απέναντι σε μια πολυεθνική.
Γιώργος: Έχει να κάνει, δηλαδή, με τα δίπολα. Όλα τα είδη. Μικρός – μεγάλος. Χωριό – Χόλιγουντ. Κομπάρσος – Σταρ. Ιρλανδία – Αμερική.
Μάκης: Για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους δεν πρόκειται για ένα έργο που αλλάζει την ιστορία του θεάτρου και τον τρόπο που σκέφτεται ο κόσμος. Είναι μια καλογραμμένη κωμωδία, που αν κάποιος θέλει να προβληματιστεί με κάτι, του δίνει χώρο να το κάνει.
Γιώργος: Εδώ θέλω να μιλήσω και για μια προσωπική μου προβολή σ΄αυτό. Ακόμη ένα δίπολο που έχει να κάνει με το “ψευδαίσθηση – πραγματικότητα”. Η ψευδαίσθηση της εύκολης δόξας, του πλούτου και η πραγματικότητα του θανάτου. Μια αποφυγή της πραγματικότητας που την έχουν συχνά οι άνθρωποι με εξαρτήσεις, όπως το αλκοόλ, τα ναρκωτικά κλπ.
Μπορώ να βρω εγώ, ως ένα gay άτομο, κάποια αναφορά με την οποίο θα μπορέσω να ταυτιστώ ή να προβληματιστώ;
Γιώργος: Είναι χαζό να ταυτίζεσαι με κάποιον επειδή απλά είναι gay. Ξέρεις με τι θα ταυτιστείς ή θα προβληματιστείς; Με το αν και κατά πόσο αντιμετωπίσαμε εμείς οι straight, τους χαρακτήρες και κυρίως τις γυναίκες που παίζουμε. Δεν υπάρχει κάποια επιθετικότητα ή επίκριση προς κάποια ομάδα ανθρώπων.
Μάκης: Δεν μπορώ να στο απαντήσω αυτό, γιατί εσύ κάνεις μια κατηγοριοποίηση (ως gay), που για εμάς δεν υπάρχει. Είναι όλος ο κόσμος ίδιος. Δεν προσπαθούμε να πείσουμε ότι κάνουμε κάτι. Είναι όπως σου είπα ένα ανέκδοτο. Οι ρόλοι εδώ δεν προσπαθούν να πείσουν ως προς τη ρεαλιστικότητα τους.
Ως προς την παρουσίαση αυτών των χαρακτήρων, υπάρχει αυτή η διάθεση καρικατούρας;
Μάκης: Στη δική μας παράσταση, για να μπορέσεις να να αντιληφθείς τον gay χαρακτήρα, πρέπει να κοιτάξεις και τα συμφραζόμενα. Δεν βασίζεται, δηλαδή, στην στερεοτυπική εικόνα που υπάρχει για τους gay, π.χ. με τη θηλυπρέπεια. Πάντως ότι και γίνεται, δε γίνεται γιατί έχουμε στο μυαλό μας την προσβολή κάποιας ομάδας. Είναι απλά η προσπάθειά μας να φτιάξουμε έναν κόσμο, μια ιστορία, ώστε ο κάθε θεατής να μη χάνει το νήμα με τη γρήγορη εναλλαγή.
Γιώργος: Υπάρχει στην ελληνική κοινωνία ένα μοτίβο από τον Παράβα που έχει μείνει. Η μάνα μου για παράδειγμα, που είναι μιας άλλης εποχής, το έχει μάθει έτσι. Γιατί τότε ήταν δύσκολο για τους gay να υπάρχουν ανοιχτά, οπότε τους παρουσίαζαν ως καρικατούρα για να μπορέσουν να τους εντάξουν. Μια luben εκδοχή τους. Τώρα, όμως, έχει εξελιχθεί και η μαμά και η κοινωνία και δεν αποτελεί όλο αυτό τόσο στερεότυπο, για να χρειάζεται να βλέπουμε αυτή την καρικατούρα.
Τι ρόλο παίζει η διαφορετικότητα ως προς τη σεξουαλικότητα στη ζωή σας;
Μάκης: Όταν αυτό το πράγμα δεν είναι καθόλου επιθετικό, είτε μιλάμε για straight είτε για gay σεξουαλικότητα, είναι εντάξει. Η πρόκληση με ενοχλεί απ΄όπου και αν προέρχεται. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι κάτι που δεν πρέπει να μας αφορά, παρά μόνο όταν υπάρχουν ανισότητες και επιθέσεις λόγω των διακρίσεων. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει με το φύλο, το ύψος, το βάρος με το οτιδήποτε.
Γιώργος: Εγώ θα σου πω, πως ότι ήθελα να κάνω στο κρεβάτι το έχω κάνει.
Έχεις πειραματιστεί και με άτομα του ίδιου φύλου;
Γιώργος: Η αλήθεια είναι πως δε μου βγήκε ποτέ κάτι σ΄αυτή τη φάση.
Στέκεστε αλληλέγγυοι στις διεκδικήσεις της κοινότητας ή είστε απ΄αυτούς που λένε ότι είναι ακόμη νωρίς; Όπως συμβαίνει συχνά όταν μιλάμε για “παιδοθεσία”…
Μάκης: Φυσικά είμαστε. Η ικανότητα του να είσαι γονιός, για παράδειγμα, τι σχέση έχει με τον αν μιλάμε για gay ή straight; Τα δικαιώματα είναι για όλους.
Γιώργος: Αν είναι να πάρει ένα παιδί αγάπη ρε φίλε, γιατί να μην τη πάρει;
Μάκης: Στην Ελλάδα υπάρχει πάντως και κάτι στρεβλό. Από τη στιγμή που ως χώρα αποδέχεσαι την ύπαρξη ομόφυλων ζευγαριών, όταν δεν τους δίνεις τα δικαιώματα που έχουν και τα ετερόφυλα, στην ουσία αναιρείς την ύπαρξη τους. Κάνεις σκόντο δηλαδή στα δικαιώματα; Όχι! Full On. Όταν υπάρχει ευτυχία και αγάπη και δύο άνθρωποι ενώνονται, άσχετα αν αυτό το λένε σύμφωνο συμβίωσης, γάμος ή ό,τι, σημασία έχει να υπάρχει η ειλικρίνεια του έρωτα. Ένας άνθρωπος ερωτεύεται έναν άλλον άνθρωπο και θέλει να ζήσει μαζί του. Αυτό ενέχει κάτι μέσα, που κάποιοι άνθρωποι βασανίζονται πάρα πολύ να το πετύχουν. Αν είσαι τόσο ελεύθερος και μπορείς να το κάνεις αυτό το πράγμα, μπράβο σου και πρέπει να το ζήσεις μέχρι το τέλος. Εγώ, λοιπόν μετά γιατί πρέπει να πω “εντάξει, αλλά μέχρι εδώ, δεν έχετε δικαίωμα να υιοθετήσετε ένα παιδί”; Βρε δε πάτε να γαμηθείτε όλοι σας! Ας έχουμε λίγο το μυαλό στο κεφάλι μας. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που ταλαιπωρούνται από αυτή την καταπίεση της σεξουαλικότητας.
Γιώργος: Εγώ έχω μια φίλη νηπιαγωγό που μου έλεγε ότι στο σχολείο, όταν τα παιδιά ζωγράφιζαν τις οικογένειές τους, σε κάποιες απ΄αυτές υπήρχαν και άλλες φιγούρες πέρα από τη μαμά και τον μπαμπά. Υπήρχε η μαμά, η μαμά και ο μπαμπάς. Υπάρχουν αυτές οι οικογένειες. Και να σου πω, είναι πολύ ωραίο να υπάρχουν τόσοι άνθρωποι να σ΄αγαπούν.
Ζούμε σε μια ρατσιστική κοινωνία;
Μάκης: Ναι. Είμαστε αρκετά συντηρητικοί και αρκετά ρατσιστές, προς όλες τις ομάδες. Έχω έναν φίλο gay, που το είπε στους δικούς του και τον έδιωξαν. Υπάρχει αρκετή σαπίλα μέσα μας.
Γιώργος: Πιστεύω ότι δεν είμαστε στην ίδια κατάσταση, όπως ήμασταν το 80. Δεν έχουμε φτάσει στο επιθυμητό. Θέλει ακόμα δουλίτσα για να απεγκλωβιστεί το μυαλό. Εγώ πάλι είχα έναν φίλο που το είπε στη μάνα του και είναι μια χαρά. Θέλει υπομονή και χρόνο.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να στείλετε;
Μάκης: Είμαι υπέρ του ελεύθερου σεξουαλικού προσανατολισμού.
Γιώργος: Με κάλυψε ο προηγούμενος… α και γαμηθείτε με προφυλακτικό παντού.
Info παράστασης: Πέτρες στις τσέπες του | 19 Ιανουαρίου – 28 Μαΐου 2017 | Θέατρο του Νέου Κόσμου
