Πριν από λίγους μήνες μας έκανε να νοσταλγήσουμε 80-90s έρωτες, μ΄αφορμή ένα “Ατάρι”. Σήμερα – ως ένα παιδί που πιστεύει ακόμη στα θαύματα- μας καλεί ν΄ανέβουμε σ΄ένα “αερόστατο” και να παίξουμε “πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί”. Ο Δημήτρης Σαμόλης μάς κλείνει το μάτι και μας υπόσχεται, πώς αν πιστεύουμε στον εαυτό μας θα καταφέρουμε τα πάντα.
Πώς κι από πού ξεκινά η ιστορία του Δημήτρη Σαμόλη;
Ξεκινάει μ΄ένα θαύμα! Ήμουν -και είμαι ακόμη δηλαδή- ένα παιδί, που πιστεύει στα θαύματα. Ήρθε η στιγμή, όμως, που συνέβη και σ΄εμένα ένα. Εντάξει, μπορεί να υπερβάλω λίγο, αλλά σου λέω πως το βιώνω. Η μικρή μου γραμμική ιστορία έχει ως εξής. Τελείωσα το σχολείο, πέρασα στη νομική, πέρασα στο Εθνικό, το τελείωσα, δούλεψα ως λίγο δικηγόρος και μετά ως ηθοποιός. Κάποια στιγμή έμεινα άνεργος. Να σου πω εδώ, ότι όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω τραγουδιστής και ηθοποιός. Και πάντα σκεφτόμουν, ότι πολύ θα ήθελα να γνωρίσω έναν άνθρωπο που να γράφει περίεργα τραγούδια, ώστε να γράψει και για μένα. Δε βρέθηκε ποτέ αυτός ο άνθρωπος. Μένω, όπως σου΄πα άνεργος. Με διώχνουν και απ΄το δικηγορικό που δούλευα. Ως ηθοποιός εκείνη την εποχή δεν είχα κάτι. Μένω, λοιπόν, σπίτι μου με την κιθάρα μου ενώ δεν ήξερα μουσική. Να φανταστείς δεν είχα λεφτά ούτε για καφέ, οπότε σκέφτηκα ότι ή θα τρελαθώ ή θα κάνω κάτι δημιουργικό. Έτσι ξεκίνησα να γράφω τα πρώτα μου τραγούδια. Ήταν το 2011-2012. Υπάρχουν συνθέτες που γράφουν απ΄τα 6 τους χρόνια κι εγώ δεν ήξερα τίποτα. Εκεί, λοιπόν, κολλάει το μικρό μου θαύμα. Γιατί, χωρίς αρχικά να ξέρω μουσική, άρχισα να γράφω τα πρώτα μου τραγούδια. Ήταν πολύ σημαντική στιγμή αυτή για εμένα. Γιατί μπόρεσα να διοχετεύσω όλη την ενέργεια που είχα μέσα μου. Την ανάγκη μου να πω την ιστορία μου. Έγινα, λοιπόν, ένας άλλος άνθρωπος και ξεκίνησε έτσι ένα ντόμινο καλών πραγμάτων στη ζωή μου.
Πώς συνεχίζει σήμερα η ιστορία αυτή;
Συνεχίζει όμορφα. Σηκώνομαι κάθε μέρα το πρωί και χωρίς να έχω κάποιον συγκεκριμένο λόγο, λέω “Δημήτρη είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο”. Είμαι σε μια φάση πολύ δημιουργική. Γράφω συνεχώς τραγούδια. Τα πράγματα πάνε καλά επαγγελματικά. Είμαι νέος, είμαι ωραίος (γέλια) και τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Χωρίς να με νοιάζει πάντα το αποτέλεσμα. Ποιος το ξέρει αυτό, άραγε;
Και μέχρι που θες να φτάσει;
Μέχρι την κορυφή. Ακούγεται λίγο, τσιτάτο, το ξέρω. Απλά δε βάζω ταβάνι στ΄όνειρά μου. Ποτέ δεν ξέρει κανείς μέχρι που μπορεί να φτάσει. Αρκεί να μη βάζεις όρια σ΄αυτά που μπορείς να δημιουργήσεις. Θέλω να γράψω μιούζικαλ, να γράψω μια ταινία και να τη σκηνοθετήσω. Γράφω το επόμενο μου δίσκο. Γενικά, δεν υπάρχει περιορισμός.
Ο τελευταίος σου δίσκος είναι γεμάτος αφηγήσεις, μικρές ολοκληρωμένες ιστορίες. Πώς προέκυψαν όλες αυτές;
Εντάξει, βοήθησε πολύ κι η ενασχόληση μου με το θέατρο. Τα βλέπω όλα λίγο με μία θεατρική ματιά, υπό την έννοια ότι μ΄αρέσουν οι ιστορίες που έχουν αρχή, μέση και τέλος και ήθελα να το περάσω αυτό και στο τραγούδι. Μια μινιόν εκδοχή ενός θεατρικού έργου. Από μικρός, δεν μου άρεσαν τα πολύ γενικά κομμάτια, τύπου “δώσ’ μου το φιλί σου, σ’αγαπάω”. Το έχουμε ακούσει. Δεν τα υποτιμώ αυτά τα κομμάτια, απλώς έχω την ανάγκη να δώσω κάτι πιο συγκεκριμένο. Με μια τσαχπινιά και μ΄ένα χιούμορ. Βασικά με τη δική μου ματιά.
Είναι προσωπικές σου ιστορίες τα κομμάτια αυτά;
Είναι μια μίξη. Μπορεί να ξεκινήσει από κάτι προσωπικό και μετά, προκειμένου να μου βγει η ομοιοκαταληξία, να το πάω αλλού. Μετά μπορώ να θυμηθώ κάτι άλλο. Μπορεί να δω κάτι στο ίντερνετ και να το πάω προς τ΄εκεί. Αυτό είναι και το ωραίο, όταν είσαι δημιουργός. Δεν υπάρχει κανένας που σου επιβάλλει να γράψεις κάτι συγκεκριμένο. Μπορείς να γράψεις ό,τι θες. Να μπλέκεις το φανταστικό με το βιωματικό και να βάζεις και λίγο χιούμορ. Παίρνεις τα υλικά από παντού.
Πόσο συχνά προκύπτει ένας δίσκος. Υπάρχει κάποιο χρονοδιάγραμμα στο μυαλό σου για το πότε πρέπει να βγει;
Εμένα αυτή τη στιγμή με κρατάνε (γέλια). Θα ήθελα να είχα βγάλει άλλους δύο δίσκους. Έχω πολύ υλικό, πολλά τραγούδια έτοιμα. Ιδανικά του χρόνου θα ήθελα να είχα βγάλει ένας ακόμη δίσκος. Καταλαβαίνω, όμως, ότι ο κάθε δίσκος πρέπει να κάνει τον κύκλο, οπότε θα κρατηθώ λίγο.
Στο τελευταίο σου δίσκο, υπάρχει κι ένα τραγούδι με τίτλος “Φυσιολογικός”. Μίλα μας λίγο για την ιστορία αυτού του κομματιού;
Αυτό το τραγούδι έχει να κάνει μ΄έναν έρωτα που θεωρείται “μη φυσιολογικός”. Οι “μη φυσιολογικοί” έρωτες στην κοινωνία μας είναι πάρα πολλών ειδών. Ο έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων του ίδιου φύλου, μεταξύ ανθρώπων με διαφορά ηλικίας, με διαφορετικό σωματότυπο, κοινωνικής διαστρωμάτωσης, κλπ. Κοινώς, έρωτες που συνηθίζουν να δημιουργούν στην κοινωνία, έναν ρατσισμό. Το κομμάτι προέκυψε, όταν ξεκίνησα τα γράφω τ΄ελληνικά κομμάτια και ήμουν σ΄ένα σημείο που είχα στερέψει. Βγήκα, λοιπόν, έξω για να πάρω ερεθίσματα. Θυμάμαι να είμαι στο Θησείο και ν΄ακούω μια κοπέλα, που μιλούσε στο κινητό της, να λέει δυνατά “αυτό το πράγμα είναι φυσιολογικό;”. Στάθηκα εκεί κι σκέφτηκα ότι αυτή η λέξη έχει πολύ ζουμί. Γιατί το τι είναι φυσιολογικό για τον καθένα μας είναι βασικά υποκειμενικό.
Για εσένα τι είναι “φυσιολογικό”;
Δύσκολο είναι αυτό που με ρωτάς (γέλια). Αν θες να μιλήσουμε για παράδειγμα για τον έρωτα, όταν υπάρχουν δύο άνθρωποι και συμφωνούν, έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν. Αυτό που έχουν μεταξύ τους είναι φυσιολογικό. Είναι κάτι, βασικά, τόσο αυτονόητο, που ακούγεται περίεργα, όταν πρέπει να το περιγράψεις. Πιστεύω, ότι σε μερικά χρόνια όλος αυτός ο ρατσισμός με τον έρωτα, θα φαίνεται τόσο μακρινός. Απλά ακόμη, πρέπει να περάσουμε κάποια πράγματα.
Γιατί πιστεύεις ότι για κάποιους είναι δύσκολο να το δουν έτσι;
Κοίτα, όταν αγαπάς τον εαυτό σου, όταν τους επιτρέπεις να είναι αυτό που θες να είναι, μπορείς να το επιτρέψεις και στους άλλους. Γιατί όταν δεν αφήνουμε τον άλλον να κάνει αυτό που θέλει, είναι δικό μας θέμα. Δεν το επιτρέπουμε στον εαυτό μας, οπότε υποσυνείδητα δεν τον επιτρέπουμε και στους άλλους.
Πώς κατέληξες σ΄αυτό τον τρόπο σκέψης;
Είναι κάτι που το αισθανόμουν από πάντα. Έχει να κάνει και με την παιδεία που έλαβα από μικρός, που πήρα από την οικογένεια μου. Είναι, δηλαδή, και θέμα παιδείας να καταλάβεις, ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι 2ης κατηγορίας. Είναι και στη φύση μου, όμως, να είμαι ανοιχτός στη διαφορετικότητα.
Επομένως ήταν “θέμα παιδείας” κι η συμμετοχή σου στο φετινό Athens Pride;
Ναι, ήταν κάτι που το ήθελα καιρό κι είμαι πολύ χαρούμενος γι΄αυτό, Ένα pride, μ΄ενα μήνυμα τόσο σημαντικό. Ξέρεις, κι επειδή είμαι ακόμη ένα παιδί που θέλει ν΄αλλάξει τον κόσμο, πάντα πίστευα ότι για να το κάνεις πρέπει να ξεκινήσεις απ΄την παιδεία. Γιατί, για παράδειγμα, η σεξουαλικότητα, παρόλο που είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, δεν είναι επιλογή. Να το πούμε κι αυτό. Δεν είναι επιλογή. Επιλογή είναι αν θα το εξωτερικεύσεις στους άλλους. Αλλά το τι νιώθεις, είναι έμφυτο. Το πώς τ΄αντιμετωπίζουμε και ζούμε μέσα σ΄αυτά είναι, λοιπόν, θέμα παιδείας. Η μη εξοικείωση μ΄αυτά μας κάνουν να τα φοβόμαστε. Γι΄αυτό και εκδηλώσεις, όπως το Pride είναι τόσο σημαντικές.
Ένας καλλιτέχνης μπορεί να συμβάλλει στη διαμόρφωση αυτής της παιδείας;
Οποιοσδήποτε έχει δημόσιο λόγο μπορεί να το κάνει. Πόσο μάλλον ένας καλλιτέχνης που απευθύνεται στα συναισθήματα των ανθρώπων. Φυσικά και μπορεί. Αρκεί να γίνεται με τον σωστό τρόπο. Γιατί δε γίνεται μόνο μέσω της -όποιας- τέχνης του. Γίνεται και μέσα απ΄τις δηλώσεις του, της στάσης ζωής του, γενικότερα.
Εσύ θα παρουσίαζες ένα μουσικό σου κομμάτι χρησιμοποιώντας ένα ομόφυλο ζευγάρι;
Φυσικά, απλά να γινόταν με το σωστό τρόπο. Και με τη σωστή αισθητική. Γιατί θα μπορούσε να παρερμηνευθεί κι όχι για το ουσιαστικό κομμάτι του. Αλλά να θεωρηθεί ότι απλά είναι προκλητικό για να τραβήξει το ενδιαφέρον.
Τι θα ήθελες να πεις σ΄όσους διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη;
Το σπουδαιότερο πράγμα που μπορούμε να κατακτήσουμε και να καλλιεργήσουμε είναι η πίστη στον εαυτό μας. Μ΄αυτή μπορούμε να φέρουμε τη γη ανάποδα, ανεξάρτητα απ΄το οτιδήποτε. Να δημιουργήσουμε τη ζωή που θέλουμε. Γιατί αυτή είναι η δική μου ιστορία ζωής. Μου έλεγαν συνεχώς ότι δεν μπορώ να πετύχω πράγματα και τα κατάφερνα. Όλοι μπορούμε.
