Στο θέατρο Μικρό Γκλόρια η Ελένη Γκασούκα σκηνοθετεί «Το Χελιδόνι» («La Golandrina») του Γκιλιέμ Κλούα, ένα έργο που γράφτηκε με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση της 12ης Ιουνίου 2016, στο gay bar Pulse του Ορλάντο. Σ΄αυτό, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου υποδύεται τον Ραμόν, ένα αγόρι που ενδιαφέρεται να ξεκινήσει μαθήματα ωδικής. Σήμερα, ο Βασίλης μιλά στο antivirus για αυτή την – τόσο οικεία στην LGBT+ κοινότητα και όχι μόνο – παράσταση.
Ποιο θα έλεγες είναι το μήνυμα αυτού του έργου;
Το έργο έχει πάρει το όνομά του από το χαριτωμένο πτηνό που φέρνει κάθε χρόνο την άνοιξη, υπονοώντας «κάποια» αλήθεια που έρχεται στη ζωή ενός ανθρώπου ξανά και ξανά, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μέχρι εκείνος να την αποδεχθεί. Ή αποδοχή της ταυτότητας ενός νέου από τη μητέρα του αποδεικνύεται πολύ δύσκολη υπόθεση, ειδικά όταν εκείνος δεν ζει πλέον. Το Χελιδόνι συνήθως φέρνει τη ζεστασιά, αλλά στο έργο φέρνει έντονες συγκρούσεις και εσωτερική διαμάχη πριν την κατάληξη της ιστορίας.
Μίλα μας λίγο για τον δικό σου ρόλο;
Ο Ραμόν, ξεκινάει σαν ένα αίνιγμα για το θεατή. Εμφανίζεται στο σπίτι της κυρίας Αμέλιας (την ποια ερμηνεύει η Σοφία Σεϊρλή) με σκοπό να πάρει ορισμένα μαθήματα ωδικής, αλλά όσο το έργο προχωράει τόσο πιο ύποπτη γίνεται η παρουσία του μέσα στο σπίτι. Το ποιος είναι πραγματικά αποκαλύπτεται σιγά-σιγά, αλλάζοντας τη ροή της ιστορίας με απότομες στροφές. Τελικά, έρχεται σε άμεση αντιπαράθεση με την Αμέλια, προσπαθώντας να την κάνει να αντιμετωπίσει ζητήματα που δεν είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει.
Υπήρξε κάτι που σε φόβισε/προβλημάτισε σε σχέση με τον ρόλο σου;
Είναι πάντα πολύ ενδιαφέρον να πρέπει να ερμηνεύσεις έναν άνθρωπο με διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα από τη δική σου. Χρειάζεται να στήσεις από την αρχή τον τρόπο ομιλίας, τη σωματική συμπεριφορά, αλλά κυρίως τον τρόπο που σκέφτεται, ώστε να φτιάξεις έναν πραγματικό χαρακτήρα και όχι μια καρικατούρα. Ένα από τα πιο δύσκολα ζητήματα του ρόλου ήταν το να αρθρώσω τον πολιτικό λόγο του ήρωα, ο όποιος ανήκει ενεργά στην LGBT+ κοινότητα, χωρίς να γίνομαι διδακτικός.
Πόσο δύσκολο είναι να “διηγηθείς” μια ιστορία που βασίζεται σε ένα τόσο δυσάρεστο γεγονός;
Ευτυχώς το έργο περισσότερο υπαινίσσεται πάρα χρησιμοποιεί τα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Αποφεύγει την εκβιαστική τραγικότητα της κατάστασης και φέρνει τον θεατή αντιμέτωπο με ένα πραγματικό γεγονός και όχι με κάτι φαντασιακό. Το ίδιο κάνει και η σκηνοθεσία, καθώς η Ελένη Γκασούκα με προσοχή μας καθοδήγησε στο να αφηγηθούμε την ιστορία χωρίς υπερβολές. Όταν ακούγονται στην παράσταση περιγραφές και λεπτομέρειες από το αληθινό περιστατικό, πιστεύω πως και ηθοποιοί εκείνη τη στιγμή γινόμαστε θεατές του γεγονότος.
“Το Χελιδόνι” είναι μια ιστορία αγάπης;
Είναι μία ιστορία στην οποία οι ήρωες για να αγαπήσουν πρέπει πρώτα να γκρεμίσουν, οτιδήποτε πιστεύουν ο ένας για τον άλλον. Είναι, επίσης, μια ιστορία σκληρότητας, εγωισμού και διεκδίκησης της ταυτότητας ενός ανθρώπου που είναι νεκρός.
Στην περιγραφή της παράστασης διάβασα το εξής: “Η πραγματική σημασία αυτής της επίθεσης, τα κίνητρα του τρομοκράτη και η σκιά των θυμάτων του προκαλούν αντιπαράθεση”. Μπορείς να μας το εξηγήσεις λίγο αυτό. Ποια είναι αυτή η “πραγματική σημασία”;
Στο έργο τίθεται το ζήτημα του κατά πόσο τυχαίο ήταν το συγκεκριμένο χτύπημα. Ακούμε την Αμέλια να λέει πως ένας φανατικός ισλαμιστής τρομοκράτης μπήκε σε ένα μπαρ και σκότωσε 50 ανθρώπους, γιατί πολύ απλά αυτό βρέθηκε μπροστά του, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να έχει μπει οπουδήποτε και να έχει σκοτώσει τον οποιονδήποτε, ενώ την ίδια στιγμή ο Ραμόν υποστηρίζει πως το χτύπημα δεν ήταν καθόλου τυχαίο και πως εκείνη τη νύχτα σκοτώθηκαν 50 άνθρωποι, ακριβώς επειδή ήταν ομοφυλόφιλοι. Σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή που ζούμε υπάρχει νόημα στο να αναζητάμε τους λόγους για τους οποίους πεθαίνει ένας άνθρωπος ή απλά πρέπει να αποδεχόμαστε τα πράγματα και να συνεχίζουμε;
Ποια ήταν η αντίδραση σου όταν ενημερώθηκες για την επίθεση;
Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να παρακολουθήσω βίντεο που δείχνουν την φρίκη τέτοιο γεγονότων. Πέρα από την αγριότητα της ίδιας της πράξης με τρομάζει η αποφασιστικότητα κάποιου που εκτελεί εν ψυχρώ ανθρώπους που δε γνωρίζει το παραμικρό για εκείνους. Η πίστη σε κανέναν θεό δεν δικαιολογεί τέτοιες πράξεις.
Άλλαξε κάτι στο τρόπο που σκεφτόσουν την επίθεση αυτή, η ενασχόλησή σου με το έργο;
Συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να συνεχίσει κανείς να ζει μετά από κάτι τέτοιο, είτε είναι ένα από τα θύματα που επέζησαν, είτε κάποιος από τους συγγενείς που έμεινε πίσω για να θυμάται.
Η επίθεση στο Pulse ήταν μια επίθεση με βασικό θύμα στην παγκόσμια LGBT+ κοινότητα, που εξακολουθεί να μετρά θύματα ακόμα και σε χώρους που θεωρούνται ασφαλείς. Υπάρχει κάτι που θες να πεις στην κοινότητα αυτή;
Ναι! Δυστυχώς ζούμε σε έναν δεύτερο μεσαίωνα και ένα μεγάλο μέρος της ορθόδοξης και της καθολικής εκκλησίας κάνει ό,τι μπορεί για να διατηρεί στην εποχή μας αυτό το σκοτάδι. Παρότι ο σύγχρονος τρόπος σκέψης αποδέχεται τη διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, μακριά από δεισιδαιμονίες, θεούς και δαίμονες, η σύγχρονη κοινωνία είναι ακόμα αρκετά συντηρητική. Χρειάζεται ακόμα αρκετός κόπος για να αλλάξουν οι αντιλήψεις.
Άλλα καλλιτεχνικά σχέδια;
Αυτήν την περίοδο παίζεται στο Skrow theater η παράσταση “Τα μάτια του έρωτα” βασισμένο στο Όνειρο θερινής νυκτός” του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία την Μαρίας Φιλίνη, Κατερίνας Μαυρογεώργη και δίκη μου. Επίσης, στο θέατρο Τέχνης παίζεται ο “Δρ. Τζέκιλ και κ. Χάιντ” σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη και δίκη μου.
Γκλόρια Μικρό, Ιπποκράτους 7/Τηλ.: 2103642334/Δευτέρα & Τρίτη
