Σε όλους μας , έρχεται σταδιακά ή αναπάντεχα κάποια στιγμή στην ζωή μας, όπου η αίσθηση πως έχουμε ξεφύγει από τον προορισμό μας μάς οδηγεί να επιστρέψουμε με βαριά καρδιά στην ‘’αφετηρία’’. Εικάζεται από τους ψυχολόγους πως αντικειμενικός τρόπος να αφουγκραστείς την πραγματικότητα δεν υπάρχει και πως ο καθένας αντιλαμβάνεται το κάθε γεγονός με βάση την αντίληψη του, η οποία επηρεάζεται από την προϋπάρχουσα συναισθηματική διάθεση του . Έτσι αναλόγως με αυτή, δίνει την ανάλογη ερμηνεία στο κάθε συμβάν , η οποία ερμηνεία στην τελική ευθύνεται για τα όποια συναισθήματα μας κατακλύζουν.
Σύμφωνα με αυτή την θεωρία, το πλέγμα της διάθεσης μας ολοκληρώνεται από την θεώρηση του περιβάλλοντος μας , την αυτοθεώρηση μας και τις προσδοκίες που ο καθένας έχει από τον εαυτό του. Φυσικό επακόλουθο θα ήταν λοιπόν η αυτογνωσία που αποκτάτε από εκείνον που έχει εντρυφήσει σε όλα τα παραπάνω, να αποτελεί ένα μεγάλο συν στην επικράτηση της ψυχολογικής του ισορροπίας. Όμως επειδή η ψυχή μας δεν είναι σκληρός δίσκος να παραμένει μόνο στα δεδομένα που του περνάμε αγνοώντας τα διάφορα ερεθίσματα , επιτρέψτε μου να πω ότι μερικές φορές όλα αυτά είναι μια ‘’φούσκα’’ από επιστημονικές μπούρδες…
Και να εξηγήσω…
Πόσες είναι οι πιθανότητες επιστρέφοντας από μια κοσμοπολίτικη μεγαλούπολη στην οπισθοδρομική κοινωνία ενός νησιού, χωρισμένος , προδομένος από φίλους ,χωρίς δουλειά (ούτε την ελπίδα μιαςπου θα σε ‘’επαναπατρίσει’’) , μακριά από την ζωή πουλάτρεψες και τον κοινωνικό κύκλο που ‘’έκτισες’’ , συμβιώνοντας με τους μεταλλαγμένους σε ‘’τέρατα’’ απαισιοδοξίας,γονείς σου, να αντιμετωπίσεις την κατάσταση με σύνεση και γαλήνη ; Ποιος έχει το δικαίωμα να σε κατηγορήσει αν οι μισές σκέψεις που διαβαίνουν από το μυαλό σου αφορούν ερωτήματα τύπου , πόσα ηρεμιστικά είναι τελικά ικανά να σε ρίξουν στον ‘’αιώνιο λήθαργο’’ ;
Έχω έντονα την αίσθηση πως το μέρος του εαυτού μου που τρέμει στην ιδέα να μείνει σε αυτό το κατά τα άλλα μυθιστορηματικά
γραφικό νησί , οφείλεται στους γεννήτορες μου. Για είκοσι χρόνια παρατηρούσα την θλίψη στα μάτια τους για τα απραγματοποίητα όνειρα τους , για την ζωή που μόνο κύκλους μπορεί να κάνει σε έναν τόσο μικρό τόπο. Ίδιους ανθρώπους , ίδιες καλημέρες , ίδιο lifestyle , ίδια μέρη διασκέδασης. Σαν την ημέρα της μαρμίτας. Θυμάμαι την λύπη που ένιωσα για την μητέρα μου όταν έπεσε στα χέρια μου ένα γνωστό γυναικείο περιοδικό με την αίτηση για τα καλλιστεία , συμπληρωμένη από την ίδια, με τα στοιχεία της. Ονειρευόταν να γίνει κομμώτρια , ήθελε να δει τον εαυτό της στην πασαρέλα και όμως εκείνη ‘’ερωτεύτηκε’’ τυφλά το σενάριο που όφειλε να προσφέρει στον κοινωνικό περίγυρο της με το τρίπτυχο πιστή σύζυγος-καλή μάνα – νοικοκυρά . Εν κατακλείδι ο ρόλος αυτός πλακώθηκε από το βάρος των συναισθημάτων που καταπίεζε τόσο καιρό . Τώρα για όλη αυτή την μάζα που κάποτε προσπάθησε να κερδίσει τον θαυμασμό της, είναι η πουτάνα που παράτησε τα παιδιά της για έναν μικρότερο άντρα . Γιατί όπως λένε το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο. Κατά συνέπεια μέσα από αυτές τις εικόνες γεννήθηκε ο μεγαλύτερος εφιάλτης μου ,ο φόβος των απωθημένων.
Αν και επέστρεψα λοιπόν στο νησί με τη διάθεση κατάκοιτου ηλικιωμένου να παραιτηθεί από καθετί εγκόσμιο , αποφάσισα πριν παραδοθώ ολοκληρωτικά , με διάφορα γνωστά ‘’γιατροσόφια’’ , να αποτρέψω μια επικείμενη ‘’πτώση’’ μου . Αναζητώντας εργασία βρήκα κενές θέσεις ως σερβιτόρος σε δυο παραλιακές καφετέριες . Στην πρώτη αφού με πίεσαν να βιαστώ να βγάλω το απαραίτητο βιβλιάριο υγείας ,μιας και από μέρα σε μέρα θα βρισκόμουν ‘’υπό τις υπηρεσίες τους’’ , με ενημέρωσαν μετά από δικό μου τηλεφώνημα πως τελικά δεν θα προσλάβουν προσωπικό. Στην δεύτερη ενώ περίμενα σύμφωνα με τα λεγόμενα τους ,μέσα Ιουνίου να ‘’λάβω δράση’’, περνώντας τυχαία από το κατάστημα είδα μια νεοφερμένη γκόμενα που το μόνο όμορφοπου είχε πάνω της ήταν ο ‘’εσωτερικός κόσμος’’ της σε κοινή θέα, να σερβίρει .
Θα πείτε, ‘’εσύ να είσαι καλά’’. Τουλάχιστον προσπάθησε να περνάς ωραίες στιγμές με τους φίλους σου. Έλα όμως που οι μόνες ‘’φίλες’’ που έχουν απομείνει στο νησί είναι εκείνες που αποστρέφονται κάθε μορφή διασκέδασης αφού προτιμούν είτε να το ‘’παίζουν’’ νοικοκυρές είτε να χαριτωμενιάζουν με τα αγόρια τους, σχεδιάζοντας γάμους και πανηγύρια μετά από τέσσερις μήνες γνωριμίας ( tragic;). Γιατί φυσικά με το που χώρισα ,όλοι ήταν σε … δυάδες ! Είναι σαν να ζω για δεύτερη φορά την ‘’μοναξιά’’ που ένιωθα στο ξεκίνημα κάθε σχολικής χρονιάς ,παρατηρώντας όλους τους καθισμένους στα θρανία ανά ζεύγη, όσο εγώ καθόμουν σκιτσάροντας τα βιβλία, μόνος . Μόνο που τώρα αντί για ζωγραφιές, έχω την στήλη…
Για συμπαράσταση, ούτε συζήτηση ! Την μοναδική φορά που επιχείρησα να ζητήσω παρηγοριά από την τέως κολλητή μου
,Ειρήνη , αντιμετώπισα μια πρωτοφανή αδιαφορία με μοναδική απάντηση ‘’Τι να σου πω και εγώ , ρε Κώστα ;’’ ενώ ταυτόχρονα μιλούσε μέσω μηνυμάτων με τον προσφάτως στρατευμένο σύντροφό της. Τι και αν την κάλεσα δυο φορές μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα με δύσπνοια και κρίσεις άγχους , τι και αν με έχει δει να ‘’τρέχω’’ καταρρακωμένος με μπουκάλια μαρτίνι και μπύρες σε παραλίες, για να ξεχάσω την φρίκη μου μεθώντας ; Κανένα ενδιαφέρον , καμία προσφορά να μου ‘’χαρίσει’’ την παρέα της μιας και τα chatroomsφαίνεται πως της κρατούν εποικοδομητικότερη συντροφιά.
Η κατάσταση στον ‘’οίκο που ο χρόνος σταματά’’ , θυμίζει εμπόλεμη ζώνη! Ο οξύθυμος αδερφός μου να βρίζει την γραφειοκρατία που συναντά κάθε φορά που θέλει να κάνει αίτηση για προκηρύξεις , ο καταθλιπτικός πατέρας μου να καταριέται ολημερίς την μητέρα μου που πριν δυο χρόνια τον παράτησε για να συζήσει με τον εραστή της , η γιαγιά μου να εισέρχεται κάθε τρεις και λίγο στο νοσοκομείο, μιας και αντιμετωπίζει χρόνιο πρόβλημα καρδιάς και η πνιγμένη στην μελαγχολία μητέρα μου, ικανή με το σκοτεινό βλέμμα της να μετατρέψει το χαμόγελο σου σε δάκρυ, σε χρόνο dt .
‘’ Ας χαλαρώσω, όλα καλά θα πάνε’’ σκέφτομαι . ‘’Ο Μιχάλης και ο Παρασκευάς έχουν διαμερίσματα στην Αθήνα. Θα ψάξω εκεί δουλειά και αν βρεθεί κάτι ,μέχρι να πληρωθώ τον πρώτο μήνα ώστε να είμαι σε θέση να νοικιάσω, θα μείνω σε αυτούς’’. ‘’Είμαι περίεργος άνθρωπος , δεν μπορώ να συγκατοικήσω’’ και ‘’Φοβάμαι ναεμπιστευτώ το σπίτι σε άλλον, όσο δεν βρίσκομαι εγώ εκεί’’ ήταν οι αποστομωτικές απαντήσεις τους στα αιτήματα λύσης απόγνωσης μου.
Μετά από όλα αυτά αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος για να εισπράξει λίγη συμπαράσταση , υποστήριξη ή βοήθεια ενώ είναι συναισθηματικά ‘’στεγνός’’ ; Όταν άκουγα στις ειδήσεις την ιστορία αυτοκτονίας ακόμα ενός απελπισμένου νέου ,που είχε προειδοποιήσει για αυτή, μέσω κάποιου video στο youtube ή με ένα post στο Facebook , σκεφτόμουν πάντα δυο πράγματα a)πόσο ανισσόροπος μπορεί να είναι για να αφαιρεί κάτι τόσο όμορφο όπως το θεάρεστο δώρο της ανθρώπινης ζωής (ας ήταν και η δική του ) ; b) θα μπορούσε να απευθυνθεί στους γύρω του για να βοηθηθεί, αντί να υπολογίζει στο αμφιταλαντευόμενο ταλέντο τους να εισχωρούν στην σιωπή του . Τώρα, όπως και για τόσα άλλα που κορόιδευα, κατάλαβα πως αν δεν βιώσεις κάτι δεν είσαι σε θέση να έχεις άποψη.
Ξυπνάω και κοιμάμαι με την αίσθηση πως περιμένω στην αίθουσα αναμονήςοδοντιατρείου . Σαν ένα μπαλόνι που φουσκώνει μέσα στο στήθος μου με τέτοια ταχύτητα , που θα έλεγες πως το πρόβλημα δεν είναι ψυχολογικό αλλά σωματικό. . Άγχος για το μέλλον μου , απογοήτευση για την κατάρρευση όσων πίστευα πως άξιζαν γύρω μου , φόβος και ανασφάλεια πως τίποτα δεν θα βελτιωθεί λόγω συγκυριών και εποχής και στενοχώρια για τα παιδικά όνειρα που πρόδωσα είναι λίγες από τις ‘’μαχαιριές’’ που προκάλεσαν την ψυχολογική αιμορραγία μου.
Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να σας μεταδώσω την μιζέρια μου, κάτι που ζητώ συγνώμη αν έκανα . Όλοι γύρω μου άλλωστε
το πρώτο πράγμα που θα απαντούσαν ομόφωνα στην ερώτηση σας ‘’Ποιο είναι το βασικό χαρακτηριστικό του Κώστα;’’ θα ήταν ‘’Πάντα χαμογελαστός και ευδιάθετος. Η ψυχή της παρέας’’ . Σκοπός του λοιπόν είναι μια μινιόν ψυχοθεραπεία και μια προσπάθεια να περάσω το μήνυμα σε αυτούς που ζουν παρόμοιες καταστάσεις, πως δεν είναι μόνοι . Η Αθηνά κάποτε μου είπε πως όποιος στηρίζει την πίστη του στην ελπίδα , πάντα μάχεται ,μα πάντα ανίκητος μένει. Τότε την θαύμασα , τώρα την αμφισβητώ… πειράζει ;
Κώστας Πάρης
kostasp_r@yahoo.gr
