‘’ Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω δημοσιογράφος ‘’ απαντούσα γεμάτος καμάρι για την σοφή μου επιλογή , στο ξεκίνημα κάθε νέας σχολικής χρονιάς, σε σχετική ερώτηση καθηγητών. Η μαγεία της ενημέρωσης, της μετάδοσης μιας πληροφορίας από ένα διαμέρισμα στην χαοτική πρωτεύουσα μέχρι μια μεζονέτα στην συντηρητική επαρχία , η ιδιότητα να διαμορφώνεις συνειδήσεις μέσα από ένα απλό κείμενο, αγγίζοντας την ψυχή ενός αγνώστου με έκανε να νιώθω δέος . Δέος στην ιδέα πως κάποια μέρα θα μπορέσω ο ίδιος να προκαλέσω το χαμόγελο , το δάκρυ , τον ενθουσιασμό ή την πηγή έμπνευσης ενός νεαρού ομοφυλόφιλου και μη , όπως κάποιος άλλος το έκανε αυτό για εμένα στο παρελθόν .
Περιμένοντας να αρχίσει η θερινή σεζόν, ώστε να πιάσω δουλειά σε μια παραλιακή καφετέρια ως σερβιτόρος αναρωτήθηκα…. ‘’Τι στο διάολο κάνω εδώ;’’. Θα έπρεπε στα 22 μου χρόνια να έχω ήδη τελειώσει την σχολή ΜΜΕ, έτοιμος για το ξεκίνημα της επαγγελματικής σταδιοδρομίας μου και όχι να αναλώνομαι σε δουλειές του ποδαριού χωρίς να υπάρχει κάποια επαγγελματική ασφάλεια ή έστω η υπόνοια αυτής , όπου ένα τέτοιο πτυχίο θα μου πρόσφερε . Όλα γύρω, μου θυμίζουν πως έχω μείνει στάσιμος στην αφετηρία ενώ παρακολουθώ τους συνομήλικους μου ναφτάνουν το τέρμα με το κοινό κατάμεστο από συγγενείς και φίλους στις κερκίδες να τους επευφημεί . Από τα ‘’έμβρυα’’ που παρατηρώ στα περιπολικά με ύφος αμανέ, επειδή έπιασαν το – όχι πλέον- πολυπόθητο στανταράκι του δημοσίου μέχρι τους αναρίθμητους 20άρηδες που έχουν εισβάλει στην παγκόσμια showbiz έχοντας ήδη μια καριέρα στα σκαριά . Όλα μοιάζουν να παραμονεύουν στην γωνία με απώτερο σκοπό τους να με γεμίσουν τύψεις που επέτρεψα στον εαυτό μου να πιαστεί θύμα των συγκυριών και των αβάσιμων ανασφαλειών μου.
Ενώ σκεφτόμουν τα λάθη του παρελθόντος και τις επιλογές του μέλλοντος, μια κλήση από την Κωνσταντίνα – κολλητή μου απ’ το
δημοτικό- ήρθε να ταράξει τα νερά .Ζήτησε να μάθει τα νεότερα των παλιών συμμαθητών μας . Αναλύοντας τις εξελίξεις στην ζωή τους, συνειδητοποίησα πως κανένας από αυτούς δεν αποτελούσε την μεγάλη αλλαγή ή έκπληξη . Αντιθέτως θα μπορούσες από το δημοτικό, με σχετική άνεση να προβλέψεις το μέλλον όλων, βασιζόμενος στην τότε ζωή και στον τότε χαρακτήρα τους ! Η τσαχπίνα Κατερίνα έχει ήδη ένα παιδί με κάποιον κατά πολύ μεγαλύτερο της , ο γλυκανάλατος Στέλιος συνέχισε την δουλειά του πατέρα του στο ξυλουργείο όσο κάθε Κυριακή βοηθάει στην ενορία του , ο ισορροπημένος Κώστας εξακολουθούσε να κινείται με σύνεση σε όλα , σπουδάζοντας πλέον στην Θεσσαλονίκη οδοντίατρος και ο Νίκος μπαινοβγαίνει απότην φυλακή από το 2001 για τον ίδιο λόγο , τις ληστείες . Για μερικά δευτερόλεπτα αποσυντονίστηκα . ‘’Ξέρεις τι σκέφτομαι;’’ ρώτησα την Κωνσταντίνα. ‘’Μήπως όσα ακούμε για τον έλεγχο που η μοίρα έχει στην ζωή μας να μην είναι τελικά μόνο παραμύθια ;Μήπως είμαστε δέσμιοι της , αδύναμοι να ξεφύγουμε ;’’ … ‘’Δεν συμφωνώ ,απλά πιστεύω πως η ανατροφή που έχει πάρει ο καθένας από τους δικούς του είναι υπεύθυνη για την διαμόρφωσή του χαρακτήρα και συνάμα της ορθότητας των επιλογών του ‘’ απάντησε αποστομωτικά.
Σε μια χώρα όπου οι επαγγελματικές ανησυχίες έχουν ως απάντηση το κλασσικό ‘’Κανένας δεν κάνει αυτό που θέλει, οπότε συμβιβάσου ‘’, πόσο μπορεί κάποιος να σταθεί με πυγμή δίπλα στα όνειρά του, χωρίς να νιώθει πως ξοδεύει αλόγιστα τον χρόνο του ; Και αν ρισκάρει , πόσο μακριά μπορεί να φτάσει χωρίς την στήριξη τρίτων ,παρά μόνο με την θέληση και το ταλέντο του ;
Πιθανότατα αν δεν αναζητούσα κάποιο επάγγελμα που να τρέφει την δημιουργικότητα και την καλλιτεχνική μου πλευρά στο σημείο που η ευαισθησία μου το είχε ανάγκη , θα είχα ένα γεμάτο πορτοφόλι και μια σταθερή δουλειά ως λιμενικός ή αστυνομικός όπως πολλοί με προέτρεπαν , -σχεδόν με πίεζαν- βασιζόμενοι στους εξαιρετικούς βαθμούς που θα μου επέτρεπαν την είσοδο μου στις συγκεκριμένες σχολές. Εγώ τους απαντούσα ‘’Δεν μπορώ να λιώσω μέσα σε μια στολή , θέλω μια δουλειά που να με γεμίζει’’ εξοργισμένος από την πεζότητα των σκέψεων τους . Από τότε δεν έχω σταματήσει να αναρωτιέμαι δυο πράγματα . Πόσο σωστές ήταν οι κινήσεις μου τότε (ιδίως με τα σημερινά οικονομικά δεδομένα ) ;Άραγε είναι περισσότερο ευτυχισμένοι αυτοί που βγάζουν μικρές περιουσίες από δουλειές που μισούν ή αυτοί με τις πενταροδεκάρες που έκαναν το μεράκι τους επάγγελμα ;
Όλο αυτό ακούγεται στα αυτιά μου όπως η ατάκα/συμβουλή που απεύθυνε μια μητέρα στην μονάκριβη κόρη της σε μια ταινία, ‘’Αν θέλεις να έχεις έναν ευτυχισμένο γάμο , παντρέψου κάποιον που θα σε αγαπά περισσότερο από ότι εσύ ‘’ . Είναι εξωφρενικό ! Ποιος έχει εκδώσει αυτόν τον δημοφιλή οδηγό ζωής , αυτή την δυσβάσταχτη κληρονομιά στερεοτύπων που ακόμα και αυτοί που την σιχαίνονται την έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ως ‘’το σωστό που πρέπει να αφεντέψει ‘’ ; Γιατί για να θεωρείται κάποιος επιτυχημένος πρέπει να έχει σταθερή δουλειά , ακριβό αυτοκίνητο , ακίνητη περιουσία, τραπεζικό λογαριασμό με πολλά μηδενικά και να είναι παντρεμένος με παιδιά, κάνοντας τους απανταχού 30ρηδες -και όχι μόνο- να νιώθουν μια κινούμενη αποτυχία με πόδια, αν κάτι από την ‘’λίστα’’ απουσιάζει ; Πρέπει να ‘’λιθοβολείται’’ όποιος δεν κυνηγά μαζοποιημένα όνειρα ,θεωρώντας τον στην χειρότερη των περιπτώσεων τρελό και στην καλύτερη ονειροπόλο ; Τόσοι κανόνες και ‘’πρέπει’’ για καταστάσεις που ο αυθορμητισμός στον χειρισμό τους είναι ικανός να σου προσφέρει μια απέραντη αίσθηση ελευθερίας , αγαθό τόσο ποθητό και περιζήτητο .
Χρόνια τώρα υμνούμε τα όνειρα άλλων . Την φιλοδοξία της Madonna να γίνει πιο διάσημη από τον θεό , τον Thomas Edison για τον ηλεκτρισμό , το πάθος του Christian Louboutin για τα παπούτσια που τον οδήγησε στα 13 του να παρατήσει το σχολείο , τον καινοτόμο ιδρυτή της Apple, Steven Jobs κτλ . Εσύ δεν είναι απαραίτητο να ανακαλύψεις τίποτα πέρα από μια πλευρά του εαυτού σου πιο ολοκληρωμένη και ευτυχισμένη .
’’ Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες , παρά για κάτι πουδεν έκανες ‘’ λέει μια γνωστή παροιμία που λίγο- πολύ όλοι έχουμε βιώσει, ώστε να είμαστε σε θέση να αποδείξουμε με παραδείγματα την αλήθεια που κρύβει μέσα της . Συμφωνώ πως η οικονομική σταθερότητα και η ανεξαρτησία είναι μια πολυτέλεια που πρέπει να είναι η βασική προτεραιότητα όσων αναζητούν την άνεση στην καθημερινότητα, αλλά από ένα σημείο και μετά και καθώς τα χρόνια περνούν, όλοι ψάχνουν να βρουν μέσα τους που πήγε εκείνο το γεμάτο όνειρα αγόρι που τα θυσίασε στον βωμό μιας ‘’αιώνιας απάτης’’. Και μετά αναρωτιόνται ‘’Τι μου λείπει ; Έχω τα πάντα ! ‘’…. Έλα ντε …
Η προσμονή για το καλύτερο είναι μια γλυκιά ‘’ιεροτελεστία’’ που ο καθένας πρέπει να επιβάλλει στον εαυτό του, είτε είναι 20, 30,40 . Εκτός αν στα 40+ αποφάσισες να γίνεις μοντέλο του Giorgio Armani . Εκεί ‘’ταξιδεύουμε’’ σε άλλου είδους όνειρα οπότε ξύπνα …
Κώστας Πάρης
