Τρία πράγματα οφείλει να κρατήσει κάποιος από το φρικτό συμβάν της Κυριακής στο γκέι κλαμπ Pulse στο Ορλάντο των ΗΠΑ, το πιο πολύνεκρο περιστατικό με πυροβολισμούς στην ιστορία των ΗΠΑ.
Το πρώτο είναι η διάθεση των όπλων. Οσες καμπάνιες και αν γίνουν για τη διαφορετικότητα, όσες φορές κι αν ο πρόεδρος Ομπάμα εκφωνήσει μια αυθεντικά συγκινητική ομιλία για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το γεγονός παραμένει: σε κάθε 100 κατοίκους των ΗΠΑ αντιστοιχούν 88,8 όπλα. Ο δράστης, Ομάρ Ματίν, μπήκε μέσα στο Pulse κρατώντας ένα ημιαυτόματο τυφέκιο SIG Sauer MCX και ένα πιστόλι 9 χιλιοστών Glock 17. Δεν δυσκολεύτηκε να τα βρει, δεν ήρθαν στα χέρια του διανύοντας μια μακρά, λαθραία διαδρομή. Βρίσκονται σχεδόν σε κάθε σπίτι. Οπότε, ώσπου να μη μείνει ούτε ένας Αμερικανός ο οποίος δεν θα σέβεται τα δικαιώματα όλων των κοινωνικών ομάδων, θα ήταν θαυμάσιο να μην υπάρχει τόσο εύκολη πρόσβαση σε μηχανές θανάτου.
Θέμα δεύτερο: τρομοκρατική επίθεση ή έγκλημα μίσους; Καθώς ολοένα και περισσότερα στοιχεία για την ταυτότητα του Ματίν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, συμβαίνουν και τα δύο ταυτοχρόνως.
Η πολιτική βία δεν παύει να είναι βία και τα δεκάδες θύματα του Ματίν δολοφονήθηκαν εξαιτίας της συμμετοχής τους σε μια κοινότητα με πολιτικά χαρακτηριστικά. Η ομοφοβία, ακόμη και στις ΗΠΑ, μια χώρα που έχει εντάξει στη διπλωματία της ειδικό απεσταλμένο για τα δικαιώματα της LGBTQI κοινότητας, έχει κάθε άλλο παρά εξαντληθεί. Μάλιστα, ακόμη κάποιοι προσπαθούν κουτοπόνηρα να κρύψουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί εντάσσοντας το περιστατικό στο πλαίσιο του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» ή προσπαθώντας να το συνδέσουν με τις εξίσου φοβερές, αλλά ελάχιστα παρόμοιες επιθέσεις στο Παρίσι και στο Βέλγιο.
Τρίτον, κάθε ενέργεια πιάνει τόπο. Δεν έχει καταγραφεί άλλη εποχή που η αλληλεγγύη προς το πένθος της LGBTQI κοινότητας έχει υπάρξει μεγαλύτερη. Επειτα από διεκδικήσεις κάθε είδους, ενέργεια, πόνο και αίμα αθώων, έχουμε φτάσει παγκοσμίως στο καλύτερο σημείο για τα γκέι δικαιώματα, με περισσότερες από ποτέ χώρες να τα αναγνωρίζουν επισήμως σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Υπάρχει ακόμη μεγάλη απόσταση να διανυθεί. Πρέπει, όμως, να είναι σαφές ότι κάθε παρέλαση Pride, κάθε άρθρο για συναφή θέματα, κάθε εκδήλωση, ακόμη και κάθε συζήτηση απέναντι σε ομοφοβικές απόψεις η οποία δεν εγκαταλείπεται με επιχείρημα το «ας μη χαλαστούμε» έχουν αποτέλεσμα. Και μάλιστα πολλαπλασιαστικό.
Το κείμενο ανήκει στον Νικολαΐδη Ηλία και δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 18 Ιουνίου 2016
