Ο Τάσος Πυργιέρης ανέλαβε το δύσκολο εγχείρημα να σκηνοθετήσει ένα από τα πιο εμβληματικά έργα του Χάρολντ Πίντερ, την Κολεξιόν. Και το έκανε αποφεύγοντας την όποια σοβαροφάνεια, διατηρώντας, ωστόσο, το βάρος και το σασπένς του έργου. Τόσο ο ίδιος όσο και δύο από τους πρωταγωνιστές του έργου – Θάνος Λέκκας & Χρήστος Σταθούσης – μας μιλούν γι΄αυτό τους το εγχείρημα.
Πώς δημιουργήθηκε αυτή η παράσταση;
Τάσος: Θυμάμαι να συζητάω με τον συνθέτη Δημήτρη Μαραμή και να με παροτρύνει να κάνουμε κάποιο έργο του Πίντερ. Εγώ ήμουν κάπως διστακτικός. Δεν είχα καλή ανάμνηση για τα έργα του Πίντερ από τα χρόνια που πέρασα στο Θέατρο Τέχνης ως φοιτητής. Μου πρότεινε να διαβάσω την «Κολεξιόν». Αφού τη διάβασα, άλλαξα γνώμη και είπα ότι θα το κάνω. Μίλησα με την συνεργάτιδά μου τη μεταφράστρια τη Χριστίνα Παγκουρέλη και της ζήτησα να κάνει μία καινούργια μετάφραση. Σκεπτόμενος πως θα πραγματοποιήσω αυτή την νέα μου παράσταση και επειδή μεσολάβησε η περίοδος του εγκλεισμού αποφάσισα να ανεβάσω το έργο με συνεργάτες–ηθοποιούς που είχα δουλέψει στο πρόσφατο παρελθόν . Ήθελα να υπάρχει ένας γρήγορος κώδικας επικοινωνίας . Με το Θάνο Λέκκα και την Παναγιώτα Βιτετζάκη είχαμε δουλέψει πολύ όμορφα στο” Blink “2019 πάλι στο faust. Και είμαι πολύ ικανοποιημένος για αυτή την επιλογή μου. Είμαι τυχερός που έχοντας κοντάμου τον Αλέξανδρο Βάρθη την Παναγιώτα Βιτετζάκη και τους Χρήστο Σταθούση και Θάνο Λέκκα, πραγματοποίησα την “κολεξιόν” έτσι όπως το είχα αρχικά φανταστεί. Τους ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη.
Και τι είναι αυτό που θα δει κάποιος, όταν έρθει να παρακολουθήσει την παράσταση;
Θάνος: Θα δει ένα έργο δομημένο, στο οποίο δεν πάμε να ανακαλύψουμε την πυρίτιδα, ούτε πάμε να αλλάξουμε το θέατρο. Κι αυτό ακριβώς είναι το ωραίο εδώ. Εμείς, απλώς, θέλουμε να πούμε μια ιστορία. Κατά γενική ομολογία, ο Πίντερ είναι δύσκολος, με το έργο να είναι αρκετά ελλειπτικό και με πολύ συγκεκριμένο κείμενο. Αλλά μαζί με τον Τάσο και τα υπόλοιπο παιδιά, κάπως το είδαμε σαν πρόκληση. Το αντιμετωπίσαμε με μια απλότητα. Από τη μία, υπάρχει η σοβαρότητα και το σασπένς αλλά υπάρχει και μια ελαφρότητα. Αυτό ανεβάζει την παράσταση. Κάνεις τους χαρακτήρες λίγο πιο προσβάσιμους. Φυσικά και ο θεατής θα συνεχίζει να παρακολουθεί ένα έργο του Πίντερ.
Ποια θα λέγαμε πως είναι τα θέματα που θέλει να αναδείξει το έργο;
Χρήστος: Κάθε φορά που διαβάζω αυτό το έργο και κάπως εμπλέκομαι στη διαδικασία, πάντα μου δημιουργείται μια απορία, σχετικά με το αν μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς. Πρωτίστως με τον εαυτό μας, δευτερευόντως με τους γύρω μας. Το έργο σου δημιουργεί αυτή την απορία. Σε βάζει να σκεφτείς για τις σχέσεις σου – τις ερωτικές κατά βάση – και να αναρωτηθείς αν έχεις βρεθεί ή βρίσκεσαι σε μια συνθήκη σαν κι αυτή που περιγράφεται στην παράσταση. Έτσι πολύ απλοποιημένα θα έλεγα πως το θέμα που πραγματεύεταιτο έργο είναι το κατά πόσο είμαστε καλά με τις σχέσεις που χτίζουμε.
Μιλήστε μου λίγο για τους ρόλους σας;
Θάνος: Οι ρόλοι μας συνυπάρχουν στο έργο είναι συγκάτοικοι. Είναι τόσο οικεία η σχέση τους, που καλύπτει και τη σχέση ενός μέντορα με έναν προστατευόμενο. Εγώ κάνω τον μεγαλύτερο σε ηλικία ρόλο, τον Χάρη, ο οποίος είναι ένας ευκατάστατος μόδιστρος που ανακάλυψε τον Μπιλ σε μια φτωχογειτονιά λόγω του ταλέντου του. Η σχέση τους μπορεί να είναι και ερωτική. Όλα είναι ανοιχτά και τίποτα δεν αποκλείεται. Πολλοί μεγάλοι άνδρες στην ιστορία – της τέχνης κυρίως– είχαν προστατευόμενους κατά καιρούς. Θα λέγαμε πως είναι μια σχέση δημιουργίας.
Χρήστος: Εγώ κάνω τον Μπιλ, τον συγκάτοικο – σύντροφο – γκόμενο του Χάρη. Ο Μπιλ είναι ένα παιδί που μεγάλωσε σε μια φτωχογειτονιά και τον περιμάζεψε αυτός ο ευκατάστατος και επιτυχημένος άνδρας. Όπως είπε και ο Θάνος, όλα είναι ανοιχτά ως προς τη σχέση τους. Από εκεί και πέρα είναι επιλογή του καθενός το πως θα χτίσει αυτόν τον χαρακτήρα και τι θα πιστέψει.
Τάσος: Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι μιλάμε για ιστορίες που είναι οικείες στον περισσότερο κόσμο. Τους ξέρουμε αυτούς τους ανθρώπους, τους έχουμε δει στην καθημερινότητά μας. Μπορεί να βρίσκονται στη διπλανή πόρτα στο επόμενο τετράγωνο…
Πώς, όμως, η παράσταση αποτυπώνει – αν αποτυπώνει – το κομμάτι της ομόφυλης συντροφικότητας;
Τάσος: Στο κείμενο του Πίντερ, δεν αποτυπώνεται με σαφήνεια. Προσωπικά έχω επιλέξει να το τονίσω πολύ περισσότερο. Έχω τονίσεισε όλα τα δυνητικά ζευγάρια της παράστασης μια ερωτική διάθεση μία ερωτική επιθυμία πού είναι ανεκπλήρωτη
Θάνος: Από μόνο του το έργο θα έλεγα πως θέτει ένα όριο. Δε χρειάζεται να ξέρουμε κάτι παραπέρα, δε μας αφορά το παραπέρα. Είναι όλα και τίποτα. Ο ρόλος μου φαίνεται φυσικά να ζηλεύει, να εκφράζει μια κτητικότητα. Το θέμα όμως εδώ δεν είναι η ομοφυλοφιλία, αλλά οι σχέσεις, η ζήλια και ο σεβασμός.
Χρήστος: Είναι, πάντως, σημαντικό αν σκεφτείς πως πρόκειται για ένα κείμενο που γράφτηκε το ’60 και στο οποίο δεν υπάρχει κανένα φοβικό σχόλιo. Όλα τα ζευγάρια του έργου –ετερόφυλα, ομόφυλα – είναι ισότιμα. Δεν είναι το ζητούμενο οι σεξουαλικές ταυτότητες των ηρώων, αλλά η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν. Και νομίζω πως αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Ίσως εδώ στην Ελλάδα έχουμε την ανάγκη να χαρακτηρίζουμε μια παράσταση straight ή gay. Προσωπικά πιστεύω πως αυτό είναι ξεπερασμένο. Σα να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι είμαστε ή δεν είμαστε ελέφαντες. Δε χρειάζεται πια να συστηθούμε στον κόσμο με κάποιον τρόπο. Το θέμα είναι να μιλήσουμε για τις ανθρώπινες σχέσεις. Και είναι ισότιμες όλες οι ανθρώπινες σχέσεις είτε gay ή straight ή ό,τι.
Θεωρείτε ότι υπάρχει ακόμα κομπλεξισμός, στον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνεται η ομόφυλη συντροφικότητα στην Ελλάδα.
Τάσος: Ξεκαθαρα ναι νομίζω, ότι δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμη αυτην την κομπλεξική νοοτροπία που μας διακατέχει.Κάνουμε ότι το έχουμε ξεπεράσει αλλά κατά βάθος παραμένουμε αρκετά συντηρητικοί. Οι νεότερες γενιές ίσως έχουν ξεφύγει λίγο απ ́αυτό.
Θάνος: Εγώ δε συμφωνώ με το ότι οι νεότερες γενιές είναι πιο προοδευτικές. Έχω δεχτεί τεράστια αγάπη από ανθρώπους, άνω των 50 – 60 και ουσιαστική αγάπη. Φυσικά και από νέους ανθρώπους, που δεν τους αφορά στο ελάχιστο τι είμαι και με παίρνουν αγκαλιά. Νομίζω, πάντως, πως πηγαίνουμε προς τη λεγόμενη συμπεριληπτικότητα. Έκανα έναν ρόλο ως μεταγλωττιστής στη σειρά ΚΙPO AND THΕ WONDΕRBEASTS για το Netflix και ο ρόλος μου τα είχε με ένα άλλο αγόρι και έκανε coming out μέσα στη σειρά. Επίσης, παίζω σε μια σειρά (Η Τούρτα της Μαμάς) στην οποία ο αδερφός μου είναι ένας γκέι στρατιωτικός, σπάζοντας εκείνο το στερεότυπο της καρικατούρας. Μ’ αρέσει από τη μία όλο αυτό αλλά από την άλλη καταλαβαίνω και πόσο στοχευμένο είναι πολιτικά, για να δείξουμε ότι όλα είναι καλά και όμορφα. Με τρομάζει λίγο.
Υπάρχουν κάποια άλλα σχέδια, για τα οποία θα θέλατε να μας μιλήσετε;
Θα αρκεστούμε στο ότι είμαστε θετικοί απέναντι στο τι μας επιφυλάσσει το μέλλον.
Θέλετε να προσθέσετε κάτι άλλο;
Χρήστος: Ότι περνάμε πολύ καλά στην παράσταση αυτή. Δεν υπάρχει σοβαροφάνεια και αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί αυτή τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε χρειάζεται να είμαστε όσο περισσότερο ειλικρινείς γίνεται.
Θάνος: Θα συμφωνήσω κι εγώ με τον Χρήστο. Χαίρομαι κάθε στιγμή της παράστασης και νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι ισορροπημένο ανάμεσα στο πόσο καλό είναι το κείμενο, στο πόσο παρούσα είναι η σκηνοθεσία και στο πόσο εμείς πρέπει να το υπηρετήσουμε.
Τάσος: Υπάρχουν διάφορα σχέδια που δεν ξέρω αν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Προς το παρόν αρκούμαι στο να κατασκευάζω ένα ιδανικό περιβάλλον με τους συνεργάτες μου. Εχω υπάρξει κι εγώ ηθοποιός και έχω κάνει δουλειές, στις οποίες δεν ήμουν ευχαριστημένος δεν περνούσα καθόλου καλά. Γι ́αυτό και έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα προσπαθώ στις δικές μου παραστάσεις να δημιουργώ ένα κλίμα ευφορίας και χαράς. Ένα περιβάλλον γεμάτο ευγένεια και καλοσύνη!
INFO
Τοποθεσία: Θέατρο Faust – Καλαμιώτου 11 & Αθηναΐδος 12, Αθήνα
Ημερομηνία: Από 30 Οκτωβρίου έως 19 Δεκεμβρίου 2021
Κάθε Σάββατο 21:00 και Κυριακή 20:00
Διάρκεια παράστασης: 70΄
Τιμές εισιτηρίων: 15 € γενική είσοδος | 10 € φοιτητικό / άνω των 65 / ΑΜΕΑ | 5 € ατέλειες
Προπώληση VIVA.GR και στο ταμείο του Θεάτρου
Τηλέφωνο: 210 3234095
