Την γνωρίσαμε μέσα από το πρώτο της σινγκλ “Love on your own terms” ενώ την αγαπήσαμε μέσα από το ραδιοφωνικό χιτ “Beautiful Love“. Τώρα, ήρθε η στιγμή να τη μάθουμε πολύ καλύτερα, αφού η ίδια υπέκυψε στους αθώους εκβιασμούς μας. Καλωσορίζουμε, λοιπόν, την Angelika Dusk στο Antivirus.
Τι σε περιγράφει καλλιτεχνικά;
Όταν με είχαν ξαναρωτήσει είχα απαντήσει ότι η μουσική μου μοιάζει με μαύρο πάνθηρα που έχει μελαγχολικά μάτια. Είναι δυναμική, έντονη και ταυτόχρονα ευαίσθητη και μελαγχολική.
Αλήθεια, πόσο εύκολο είναι να τραγουδάς αγγλικά τραγούδια στην Ελλάδα;
Καθόλου εύκολο. Πολλές φορές νιώθω ότι έχω εναποθέσει όλη μου την ψυχή στους στίχους μου κι ότι αυτό πάει χαμένο, επειδή ο κόσμος δεν προσέχει το στίχο. Είναι λογικό βέβαια, τα ελληνικά είναι η γλώσσα μας και πιστεύω πως ένας καλλιτέχνης που τραγουδάει στην μητρική του γλώσσα, στον τόπο του, καταφέρνει πιο αποτελεσματικά να αγγίξει το κοινό του από κάποιον άλλο που τραγουδάει αγγλικά. Κι εγώ ας πούμε ακούω Άννα Βίσση και ασπάζομαι το «ό,τι έχω ζήσει το’ χει πει η Βίσση!». Προς το παρόν όμως με εκφράζει πολύ ο αγγλικός στίχος, λόγω του ήχου και του είδους της μουσικής μου. Μελλοντικά σίγουρα θα γράψω και στα ελληνικά.
Πώς ερμηνεύεις τον όρο σεξουαλικότητα και πόσο σημαντική είναι αυτή (η σεξουαλικότητα) στη ζωή σου;
Η σεξουαλικότητα είναι αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου και βρίσκεται παντού: στις σκέψεις και φαντασιώσεις μας, στις επιθυμίες και πεποιθήσεις μας, στον τρόπο που ντυνόμαστε, που μιλάμε, που κινούμαστε, που συναναστρεφόμαστε με τους γύρω μας. Για μένα ήταν ανέκαθεν σημαντική και πιστεύω ότι όσο πιο απελευθερωμένος και ανοιχτόμυαλος είναι κανείς, τόσο πιο ευτυχισμένος είναι.
Ποια είναι η σχέση σου με τον ρατσισμό; Έχεις πέσει ποτέ θύμα του;
Μου φαίνεται ακατανόητο το 2017 να υπάρχει ακόμα ρατσισμός, μετά από τόσους αγώνες που έχουν γίνει για την απάλειψή του. Έχω φίλους απ’ όλο τον κόσμο, τους γνώρισα στην Αμερική όταν σπούδαζα και προφανώς θεωρώ ηλίθια και στενόμυαλη οποιαδήποτε διάκριση. Τώρα για το αν έχω πέσει θύμα ρατσισμού… θυμάμαι ένα συμβάν: ήμουν πριν δέκα χρονιά στο Harlem της Νέας Υόρκης και περίμενα όρθια σε ένα πεζοδρόμιο τον πατέρα μου που ήταν σε μια γκαλερί τέχνης. Ξαφνικά πέρασε ένα αυτοκίνητο που έπαιζε στη διαπασών ραπ μουσική. Ασυναίσθητα εγώ άρχισα να κουνιέμαι στον ρυθμό κι άκουσα να μου φωνάζει ένας άντρας από το αμάξι «What the fuck are you moving at, whitie?» (ασπρούλα). Σκέφτηκα ότι «σιγά ρε φίλε, δεν μπορώ να χορεύω στη ραπ επειδή είναι «μαύρη» μουσική ή μήπως επειδή σου ανήκει;». Δεν ξεστόμισα τίποτα, βεβαία, γιατί ήταν πέντε άντρες, 2 μέτρα ο καθένας.
Ποιο είναι το μήνυμα που μεταφέρει η ΑngelikaDusk στην LGBT+ κοινότητα;
Γιατί την ονομάζουμε «κοινότητα»; Αυτό και μόνο είναι διάκριση, σαν να γίνεται υποσύνολο ενός συνόλου. Ζούμε στο 2017, δεν σπαταλάω χρόνο με κάποιον που κάνει το διαχωρισμό για έναν άνθρωπο, αν είναι gay ή straight.
Θα τραγούδαγες στη σκηνή του AthensPride, αν σου το ζητούσαν;
Με τα χίλια!!! Μάλιστα το είχα επιδιώξει τα τελευταία δυο χρόνια αλλά δυστυχώς δεν έτυχε. Οπότε πήγα ως θεατής με τους φίλους μου. Όμως μου ζητήθηκε το τραγούδι μου “TellingStories” για το τρέιλερ του OutviewFestival πριν δυο χρόνια και το θεώρησα μεγάλη τιμή. Πήγα στην πρεμιέρα του φεστιβάλ και μίλησα, λέγοντας αυτά που σας είπα και σήμερα: είμαστε όλοι ίσοι, σε μια εποχή που θα έπρεπε πια να μην υπάρχουν διακρίσεις, οποιασδήποτε μορφής.
Πού σε βρίσκουμε αυτό τον καιρό;
Βρίσκομαι στην Ελλάδα, εδώ είναι η βάση μου, αγαπώ την Αθήνα όσο καμιά άλλη πόλη. Δουλεύω, κάνω πρόβες, συμμετέχω στις παραστάσεις του Μπάμπη Στόκα στο Hotel Ερμού, κάνω τα δικά μου live σε μικρότερους χώρους στο κέντρο (στις 19/3 θα είμαι στο Troubar στον Πειραιά), είμαι διαρκώς σε κίνηση. Παράλληλα, προωθώ δύο καινούρια μου τραγούδια ενώ μέχρι πρόσφατα ταξίδευα συνεχώς στο Λονδίνο για τα γυρίσματα των videoclips που συνοδεύουν τα νέα αυτά κομμάτια.
Μίλα μας λίγο για τη συνεργασία σου με τον Μπάμπη Στόκα.
Χάρηκα πολύ όταν μου τηλεφώνησε να μου ζητήσει να τραγουδήσω μαζί του στο HotelErmou. Είχαμε γνωριστεί στο MusicProject του JumpingFish όπου είχα διασκευάσει το «Λένε για Μένα». Το είχα κάνει ‘καινούργιο’ γιατί είχα αλλάξει τελείως το ρυθμό και τις μελωδίες σε πιο ροκ και του άρεσε. Ο Μπάμπης είναι ένας άνθρωπος «έξω καρδιά» και πολύ ντόμπρος, χαρακτηριστικά που εκτιμώ. Δίπλα του μαθαίνω πολλά. Σε μια πρόβα ας πούμε, που έλεγα το “Yougetinlove” των Πυξ Λαξ άρχισε να μου τα «χώνει» και να μου λέει «πάρ΄το αλλιώς, πιο μάγκικα, όχι τόσο τραγουδιστά». Νομίζω ότι όλη αυτή η εμπειρία θα με βοηθήσει πολύ και στη σκηνή και στην επαφή μου με το κοινό.
Δισκογραφικά τι κάνεις;
Τον τελευταίο χρόνο γράφω το δεύτερο άλμπουμ μου το οποίο ηχογράφησα στο Λονδίνο και στα BlackRockStudios της Σαντορίνης. Πειραματίστηκα με νέους ήχους και στίχους, και βρίσκω ότι με εκφράζει πολύ περισσότερο από το πρώτο μου άλμπουμ. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει δυο singles, το «Scream» και το «DrownouttheLight» και φαίνεται ότι η αποδοχή από το κοινό είναι θερμή.
