Όπως όλες οι «άβολες» ταυτότητες και δραστηριότητες για το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, έτσι και το επάγγελμα της σεξεργάτριας και του σεξεργάτη παραμένουν για πολλά χρόνια στο περιθώριο, αναγκάζοντας τα άτομα αυτά να μένουν στην αφάνεια και να μην μπορούν να διεκδικήσουν μία καλύτερη θέση στην κοινωνία.
Η πανδημία του κορονοϊού και το lockdown που ακολούθησε έκανε τα πράγματα απλά χειρότερα. «Στην αρχή της πρώτης εβδομάδας με την πανδημία και τα μέτρα, όλοι φοβηθήκαμε, πάθαμε σοκ», λέει η Άννα Κουρουπού, διευθύντρια του Red Umbrella Athens, ενός φορέα υγείας, που δημιουργήθηκε το Δεκέμβριο 2015 έχοντας ως στόχο την προαγωγή της υγείας, τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων στο σεξ, την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της πολιτείας και συνολικά της κοινωνίας, αλλά και την παροχή υπηρεσιών ενδυνάμωσης συμβάλλοντας στην κοινωνική ένταξη των εργαζόμενων στο σεξ στην Ελλάδα. «Εγώ τήρησα κατά γράμμα τις εντολές, αλλά αυτό ήταν από μία προνομιακή θέση δική μου, με την έννοια ότι μπορεί να είχα κάποια χρήματα να ζήσω ή ανθρώπους να με βοηθήσουν. Δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που δεν το έχουν αυτό και έπρεπε να βγουν στη δουλειά. Την 4η μέρα πια, βλέπω τρανς στο δρόμο να βγάζει φωτογραφίες στην άδεια λεωφόρο και να μην περνάει ψυχή. Τη δεύτερη βδομάδα όμως, περνούσε… ψυχή, την τρίτη ακόμα περισσότερο».
Πριν γίνει διευθύντρια του Red Umbrella Athens, η Άννα έχει δουλέψει στον τομέα του σεξ, στον δρόμο και αργότερα στο διαμέρισμά της με ραντεβού. Έχει προσπαθήσει να λειτουργήσει και τον δικό της οίκο ανοχής, αλλά είχε πολλές καταγγελίες από τους κατοίκους της γειτονιάς, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει το εγχείρημα δύο χρόνια μετά. Δεν εργάζεται στον τομέα της παροχής σεξουαλικών υπηρεσιών, προς το παρόν. Έχει ενεργό δράση στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των σεξεργατών και των τρανς, ενώ έχει κατέβει και μία φορά υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος στην Αττική.
«Όταν εμείς βγήκαμε ως Red Umbrella τη δεύτερη βδομάδα της καραντίνας», διηγείται η Άννα, «για να δώσουμε αντισηπτικά, γάντια κ.λπ., καθώς ήταν κλειστά τα πάντα και υπήρχε έλλειψη σε αυτά τα είδη, βρήκαμε 5-6 άτομα στον δρόμο. Για μένα ήταν πολλά. Γυναίκες μόνο. Άντρες δεν βρήκαμε καθόλου, ήταν κλειστά τα σινεμά. Συνεχίσαμε το street work μία φορά τη βδομάδα».
Ο κορονοϊός δεν σταμάτησε την εργασία και για αρκετούς άνδρες σεξεργάτες, που δουλεύουν κυρίως με πελάτες από τα dating apps (Grindr, Gayromeo κλπ.). Με λιγότερους πελάτες σίγουρα αλλά και με τον κίνδυνο να τους επιβληθεί πρόστιμο για άσκοπη μετακίνηση ή και να κολλήσουν τον ιό SARS-Cov2. Γι’ αυτούς όμως ήταν σημαντικό να συνεχίσουν να εργάζονται, μιας και σε αρκετές περιπτώσεις αποτελεί τη μοναδική πηγή εσόδων.
Ο Λ. είναι 24 χρόνων και δουλεύει ως έσκορτ σχεδόν τρία χρόνια, βρίσκοντας άντρες πελάτες μέσω των dating apps. Άρχισε να το σκέφτεται όταν έμαθε ότι ο συγκάτοικός του δούλευε ως έσκορτ, γιατί χρειαζόταν χρήματα. «Ο Έλληνας πελάτης θέλει ένα απλό γαμήσι κατά βάση», μας λέει χαρακτηριστικά. «Τα περισσότερα είναι στη φαντασία. Σε ρωτάνε διάφορα στο chat, αλλά… Δεν είναι τόσο φετιχιστές οι Έλληνες. Οι Γερμανοί, από την άλλη, είναι. Είναι πρώτοι στον κόσμο».
Κάθε Τετάρτη οι εθελοντές του Red Umbrella Athens πηγαίνουν στην πιάτσα γύρω από τα στενά της πλατείας Ομονοίας και προσεγγίζουν τις σεξεργάτριες και τους σεξεργάτες, προκειμένου να τους παρέχουν υγειονομική φροντίδα και υποστήριξη. «Σε πληροφορώ ότι είχαν πέσει πρόστιμα, για άσκοπη μετακίνηση», μας λέει η Άννα. «Λογικό, θα μου πεις, αφού παρέβαιναν την απαγόρευση, αλλά ήταν τραγικό». Βεβαίως, όπως διευκρινίζει η ίδια, «τα πρόστιμα για την παράνομη εργασία στον δρόμο είναι μόνιμα, είναι καθημερινή φροντίδα της αστυνομίας».
Η Ρίτα δουλεύει 31 χρόνια σε οίκους ανοχής, έχοντας περάσει «απ΄όλες τις θέσεις». Η ίδια έχει υπάρξει σεξεργάτρια και ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής. «Είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις οίκο ανοχής. Δεν παίζουν τα λεφτά που έπαιζαν κάποτε. Η κρίση έπαιξε μεγάλο ρόλο. Οι Έλληνες πελάτες έχουν μειωθεί πάρα πολύ μετά την κρίση». Έτσι, αναγκάστηκε να το πουλήσει και πλέον δουλεύει 10 χρόνια ως υπηρετικό προσωπικό, πάλι στο ίδιο σπίτι, γιατί «μεγάλωσα, δεν μπορώ να δουλέψω όπως παλιά. Το μόνο προσόν που έχεις σε αυτή τη δουλειά είναι τα νιάτα σου. Όταν μεγαλώνεις δεν μπορείς να συνεχίσεις. Έχω ζήσει όλες τις χρήσεις των οίκων ανοχής, όταν δουλεύανε μόνο Ελληνίδες, όταν έρχονταν μετανάστριες, το trafficking».
Τα περιοριστικά μέτρα κατά της πανδημίας είχαν ως αποτέλεσμα το κλείσιμο όλων των οίκων ανοχής, από τις πρώτες μέρες και άνοιξαν λίγο πριν τα γυμναστήρια, δηλαδή στις 15 Ιουνίου. Ουσιαστικά τρεις μήνες οι εργαζόμενοι-ες στους οίκους ανοχής έμειναν χωρίς καθόλου εισόδημα, διότι η συντριπτική πλειοψηφία των οίκων ανοχής – στην Αθήνα το 100% – είναι παράνομοι, λόγω των ανέφικτων περιορισμών που επιβάλει ο ν. 2734/1999. «Υπήρχε πολύ μεγάλη ζήτηση κατά τη διάρκεια της καραντίνας», λέει η Ρίτα: «Ειδικά όταν τελείωσε το ραμαζάνι των μουσουλμάνων, τρέχανε και χτυπούσαν κλειστές πόρτες. Η μόνη διέξοδος των ανύπαντρων μεταναστών για σεξ είναι ο οίκος ανοχής. Και είναι και ο κύριος όγκος πελατών που εξυπηρετούμε εδώ στο κέντρο της Αθήνας». Όσον αφορά το επίδομα των 800 ευρώ «σχεδόν καμία μας δεν πήρε, γιατί δεν έχουμε νόμιμο μαγαζί. Είχαμε βοήθεια από τον δήμο και από την εκκλησία για τρόφιμα», μας λέει. Τη ρωτήσαμε και για το πώς θα δουλέψουν οι οίκοι ανοχής από τη μέρα που θα ανοίξουν και μας απάντησε ότι «δεν έχουμε καμία ενημέρωση, ούτε για μέτρα προστασίας, αν θα πρέπει να χρησιμοποιούμε σεντόνια μιας χρήσεως, γάντια κ.λπ.». Βεβαίως, θα υπάρχει αριθμητικός περιορισμός στα άτομα που θα μπορούν να βρίσκονται εντός του οίκου.
Για την Έλενα Χατζή τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα, μιας και από πέρυσι ξεκίνησε την παροχή υπηρεσιών σεξ μέσω κάμερας (live cam). «Στην αρχή της χρονιάς σταμάτησα τα ραντεβού, γιατί άνοιξα το web radio στο exelen.gr, με σκοπό να βοηθήσω τον κόσμο διαφορετικά. Ειδικά κατά το διάστημα του κορονοϊού ήμουν από τους τυχερούς που είχα δουλειά. Είχα ζήτηση. Ο κόσμος ήθελε και σεξ πέρα από το φαγητό, υπήρξε τρομερή άνοδος στο live cam. Η καραντίνα βοήθησε».
Κάτι τέτοιο δυστυχώς δε συνέβη και στην περίπτωση της Ήβης Καΐσερλή, μιας 39χρονης τρανς γυναίκας, που έχει μεν έδρα στα Χανιά, αλλά εργάζεται ως περιοδεύουσα sex worker και σε άλλες πόλεις και χώρες. Όπως μας λέει η δουλειά της επηρεάστηκε καθολικά από την καραντίνα, καθώς δεν μπορούσε πλέον να ταξιδεύει. «Είμαι περιοδεύουσα έσκορτ, συμμετέχω με δικό μου προφίλ σε συγκεκριμένους ιστοχώρους, όπου αναρτώ φωτογραφίες και ενημερώνω για την τοποθεσία μου, προκειμένου να έρχομαι σε επαφή με ενδιαφερόμενους πελάτες. Με επηρέασε πολύ η κρίση της πανδημίας, γιατί δεν έχω τίποτα από περιουσία. Επλήγη άμεσα οικονομικά. Ευτυχώς είχα έναν κύκλο φίλων για οικονομική συμπαράσταση, οι οποίοι δημιούργησαν ένα “ταμείο” για τους μήνες που δεν εργαζόμουν. Φάνηκα κάπως τυχερή. Δεν εμπίπτω σε κανένα από τα κριτήρια για να πάρω το επίδομα, ακόμα και οι τύποις νόμιμες σεξεργάτριες δεν μπορέσαν να μπουν. Ο νόμος σε εξωθεί να δουλεύεις παράνομα. Εγώ δεν είμαι νόμιμη, δεν δουλεύω σε οίκο, δεν έχω κάνει έναρξη επαγγέλματος».
Πηγή όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν όσοι άνθρωποι εργάζονται στον τομέα του σεξ φαίνεται να είναι ο ανεφάρμοστος νόμος 2734 του 1999, περί εκδιδόμενων προσώπων. Αν και η πολιτεία έχει θεσπίσει ένα πλαίσιο νομιμοποίησης της σεξεργασίας, μόνο εντός των οίκων ανοχής, αυτό είναι ανέφικτο να εφαρμοστεί από το 95% των ανθρώπων που τους αφορά, διαιωνίζοντας έτσι την παρανομία και στερώντας από τα άτομα αυτά δικαιώματα, όπως η πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, επιδόματα, συντάξεις, κλπ. «Ως Red Umbrella θα προχωρήσουμε σε προτάσεις βελτίωσης του νόμου του 1999, εφόσον κληθούμε από τα συναρμόδια υπουργεία», μας λέει η Άννα.
Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, το πιστοποιητικό (άδεια) άσκησης επαγγέλματος επ’ αμοιβή εκδιδόμενων προσώπων, χορηγείται από την Περιφερειακή Ενότητα του τόπου κατοικίας του προσώπου και εφόσον ισχύουν ορισμένες προϋποθέσεις, όπως: ιατρικές εξετάσεις ανά 15 μέρες, άδεια εγκατάστασης προσώπων εκδιδόμενων με αμοιβή και χρήσης του οικήματος (απαιτεί 13 δικαιολογητικά και χορηγείται με απόφαση δημάρχου). Από την άλλη για να λάβει ένας οίκος ανοχής άδεια εγκατάστασης δεν πρέπει να είναι διατηρητέο ή παραδοσιακό κτήριο και δεν μπορεί να απέχει λιγότερο από 200 μέτρα από ναούς, σχολεία, φροντιστήρια, παιδικούς σταθμούς, νοσηλευτικά ιδρύματα, κέντρα νεότητας, αθλητικά κέντρα, οικοτροφεία, ξενοδοχεία 3-5 αστέρων, βιβλιοθήκες και ευαγή ιδρύματα καθώς και από πλατείες και παιδικές χαρές. Τέλος, δεν επιτρέπεται η εργασία στον δρόμο.
Για την Άννα η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος χρειάζεται απλοποίηση και μείωση του χρόνου έκδοσης ενώ αναγνωρίζει τις εξετάσεις που προβλέπει ο νόμος ως στιγματιστικές και αποτρεπτικές. «Θέλουμε να αρθούν οι περιορισμοί των αποστάσεων, να απαλειφθεί το μέτρο της απόστασης. Θέλουμε να απλοποιηθεί η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και να ισχύει για όλη την Ελλάδα, όχι να βγάζεις άδεια κάθε φορά που αλλάζεις πόλη», τονίζει η ίδια. «Τέλος, θέλουμε να υπάρχει παρουσία του ίδιου προσώπου για την άδεια εργασίας. Αν είσαι πληρεξούσιος δικηγόρος και παίρνεις άδεια εργασίας για 5-10 γυναίκες, χωρίς να φανεί το φυσικό πρόσωπο, αυτό τι σημαίνει; Γιατί δεν έρχεται το ίδιο το πρόσωπο; Τις εκμεταλλεύεται. Ενισχύουν την παρανομία με νομιμότητα. Το trafficking υπάρχει, παγκοσμίως είναι η τρίτη οικονομική “μαύρη” δύναμη, μετά τα όπλα και τα ναρκωτικά. Trafficking δεν είναι μόνο η σεξουαλική εκμετάλλευση, είναι και τα παιδιά, είναι η εμπορία οργάνων. Στη Γαλλία που ψηφίστηκε το σκανδιναβικό μοντέλο για τη νομιμοποίηση της σεξεργασίας το 2016, δυστυχώς, ποινικοποιήθηκε η πορνεία. Μιλάμε ότι το trafficking αυξήθηκε κατά 18-22% σύμφωνα με τις οργανώσεις. Και κατά 58% αυξήθηκαν τα περιστατικά βίας και κακοποίησης. Το τελευταίο εξάμηνο πριν τον κορονοϊό, 10 τρανς σεξεργάτριες δολοφονήθηκαν στο δάσος της Βουλώνης».
Απαραίτητη σ΄αυτό το σημείο καθίσταται η διάκριση ανάμεσα στην σεξεργασία (sex wοrking) και την εμπορία ανθρώπων (trafficking). Ω σεξουαλική εργασία ή σεξεργασία εννοείται η ελεύθερη άσκηση του επαγγέλματος του σεξ. Η σεξεργασία εντάσσεται στα ελεύθερα επαγγέλματα παροχής υπηρεσιών. Το σεξ εννοείται με την ευρεία έννοια του όρου, δηλαδή μπορεί παραδείγματος χάρη να περιλαμβάνει παιχνίδι υποταγής, αισθησιακό μασάζ μαζί με ερωτικές υπηρεσίες ή το άτομο να είναι απλά συνοδός (με ή χωρίς ερωτικές υπηρεσίες). Το άτομο που συνοδεύει, προσφέρει το χρόνο του στην υπηρεσία των πελατών, χρόνος που μπορεί να αξιοποιηθεί ποικιλοτρόπως. Η πληρωμή σε όλες τις περιπτώσεις αφορά στη διάθεση του χρόνου, καθώς και στις οποιεσδήποτε υπηρεσίες προσφέρθηκαν. Από την άλλη το Human trafficking αναφέρεται στο δουλεμπόριο ανθρώπων με απώτερο σκοπό την ακούσια παροχή των σωμάτων τους προς σεξουαλικές και άλλες υπηρεσίες και αποτέλεσμα τον πλουτισμό των δουλεμπόρων τους, δηλαδή αυτών που τους/τις αγόρασαν.
Όλα τα άτομα με τα οποία μιλήσαμε ουσιαστικά δουλεύουν παράνομα είτε στο διαμέρισμά τους, είτε σε ξενοδοχεία, είτε σε οίκους ανοχής (χωρίς άδεια) είτε μέσω live cam. H Ήβη, όπως και όλοι, συμφωνεί στο θέμα της κατάργησης των αποστάσεων: «Να καταργηθούν κάποια πράγματα που δεν μπορούν να ισχύουν. Επίσης, ο νόμος πρέπει να καλύπτει τα άτομα που εργάζονται ανεξάρτητα, να μην χρειάζεται για να είμαι νόμιμη να δουλεύω σε κάποιο οίκημα, να μπορεί να το ασκήσει κάποιος σε οποιονδήποτε χώρο, ελεύθερα, να φορολογείται βεβαίως, να προβλέπονται υποχρεώσεις και δικαιώματα για τους επαγγελματίες του κλάδου μας».
H Ρίτα προσθέτει ότι «πρόκειται για έναν νόμο ανεφάρμοστο σε οποιοδήποτε σημείο της Αθήνας», αφού οι αποστάσεις περιμετρικά των οίκων ανοχής που ζητάει από νοσοκομεία, βιβλιοθήκες, σχολεία, εκκλησίες, τα 200 μ., δεν επιτρέπουν σε κανένα οίκο ανοχής να πάρει άδεια, κανένα κτίριο στην Αθήνα δεν πληροί αυτό το κριτήριο. «Από τη στιγμή λοιπόν, που δεν υπάρχει χώρος να ασκήσεις αυτό το επάγγελμα, γιατί να βγάλεις άδεια άσκησης; Από τη στιγμή που ψηφίστηκε ο νόμος, το κύριο ζήτημά μας ήταν ότι ευνοεί την παραπορνεία, γιατί από τη στιγμή που οι οίκοι είναι παράνομοι και τα άτομα είναι παράνομα, δουλεύουν παράνομα. Είχαμε καταθέσει προτάσεις, που δεν έγιναν αποδεκτές ποτέ. Και με τους δημάρχους που κάναμε συναντήσεις και τα πέντε συναρμόδια υπουργεία, δεν βρέθηκε 20 χρόνια λύση. Είμαστε υπό καθεστώς παρανομίας. Με αυτό το νόμο αυξήθηκε η πορνεία στον δρόμο. Ζητάμε να αλλάξει ο νόμος έτσι ώστε να επιτρέπεται η εγκατάσταση οίκων ανοχής σε απόσταση άνω των 100 μ. στην ευθεία από σχολεία κι εκκλησίες και να μπορούν να στεγαστούν και σε διατηρητέα. Επίσης, ζητάμε να μπορούν οι κοπέλες που έρχονται για 3-6 μήνες με βίζα, να δηλώνουν στο αστυνομικό τμήμα πού θα δουλεύουν και να μπορούν να πηγαίνουν να εξετάζονται».
Η Έλενα ζητά να συμπεριληφθεί η υπηρεσία του live cam στο νόμο του 1999, καθώς και να μπορεί μία/ένας επαγγελματίας να προσφέρει τις υπηρεσίες της και σε άλλους χώρους πέραν του οίκου ανοχής. «Δεν θέλω να δουλέψω σε σπίτι σταθερά, δεν με καλύπτει», μας λέει και προσθέτει: «Θέλω να μπορώ να βγάλω άδεια έναρξης, να μπορώ να κόβω απόδειξη παροχής υπηρεσιών και να είμαι ανεξάρτητη».
Σύμφωνα με το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών, το ισχύον νομικό πλαίσιο, πρέπει να αντικατασταθεί με ένα άλλο, που να έχει τα εξής χαρακτηριστικά: α) αποστιγματισμός των προσώπων που ασκούν σεξουαλική εργασία, β) αποφυγή κάθε παρέμβασης στην ιδιωτική ή οικογενειακή ζωή του προσώπου, γ) αποποινικοποίηση της σεξουαλικής εργασίας και αντιμετώπισή της όπως κάθε άλλη εργασία, όταν αυτή επιλέγεται ελεύθερα και δεν είναι προϊόν καταναγκασμών, απειλών, βίας και τράφικινγκ, δ) εγκατάλειψη των παρωχημένων πρακτικών των υποχρεωτικών υγειονομικών εξετάσεων που αφενός επιτείνουν το στίγμα καθώς η εκτροφή αυτών των πρακτικών σχηματοποιούν τη ρατσιστική υπόθεση πως οι εργαζόμενες ή εργαζόμενοι στο σεξ είναι «ύποπτοι» μετάδοσης ασθενειών, ε) προστασία από τις διακρίσεις και τη βία, στ) πλήρης ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη των εργαζομένων του σεξ.
Όλοι οι συνομιλητές μας πάντως έχουν συμφωνήσει ότι δύο είναι τα θετικά που έχουν έρθει στη δουλειά τους από το 1999 και μετά: Το ένα είναι το γεγονός ότι υπάρχει μεγαλύτερος σεβασμός από τον πελάτη προς το άτομο που εργάζεται στο σεξ και το άλλο είναι ότι η παράνομη πορνεία έχει μετατραπεί από πλημμέλημα, που σήμαινε αυτόφωρο και φυλάκιση σε ορισμένες περιπτώσεις, σε πταίσμα με πρόστιμο έως 3.000 ευρώ. «Πάντα ήταν ενημερωμένες οι κυβερνήσεις για τα αιτήματά μας», μας λέει η Άννα και εξηγεί ότι «πάντα ενοχλούσαμε και προ Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ), υπήρχε ένα Σωματείο Εκδιδομένων Γυναικών, που τώρα έχει αδρανήσει. Στην αρχή πηγαίναμε στα υπουργεία, μπορεί να περνούσε ο υπουργός μπροστά μας και μας έλεγε η γραμματέας ότι ‘’λείπει σε ταξίδι για δουλειές”. Πηγαίναμε ξανά και ξανά, τελικά μας έβλεπε κάποια στιγμή. Κάτι βγήκε από αυτό, τουλάχιστον δεν κατεβαίναν κάθε βράδυ στη Συγγρού με τις κλούβες».
Ούτως ή άλλως, πλέον το επάγγελμα έχει διαφοροποιηθεί από το παρελθόν. Δεν υπάρχει μόνο η «πιάτσα» της Συγγρού, δεν υπάρχουν μόνο η Φυλής, η Λιοσίων και το Μεταξουργείο. Περιοχές με οίκους ανοχής ή μικρότερα «στούντιο» που έχουν εδραιωθεί υπάρχουν σε Αμπελόκηπους, Πολύγωνο, Κατεχάκη και Καλλιθέα. Η συντριπτική πλειοψηφία των ραντεβού σε σπίτια και ξενοδοχεία κλείνεται πλέον από το ίντερνετ, από εξειδικευμένους ιστοχώρους με αγγελίες και από dating apps. Το live cam μετά την έλευση του κορονοϊού έχει εκτοξευτεί σε ζήτηση. Ακόμα κι αν είχε εφαρμοστεί εξ ολοκλήρου ο νόμος του 1999, η εξέλιξη της τεχνολογίας τον έχει ξεπεράσει. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι τα άτομα αυτά δε φέρουν ένα έντονο στίγμα, λόγω των στερεοτυπικών αντιλήψεων που εξακολουθούν να υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία.
Όταν ο Λ. λέει ότι είναι έσκορτ οι αντιδράσεις ποικίλλουν: «Είχα και καλή αντιμετώπιση, αλλά υπήρχε και ένα άτομο που σταμάτησε εντελώς να μου μιλάει. Πολύ καλός μου φίλος, αλλά είχε τεράστιο θέμα. Έπαθα σοκ, δεν το περίμενα με τίποτα από το συγκεκριμένο άτομο. Γενικά, άτομα με τα οποία παιζόταν φάση και δεν ήταν πελάτες, με άφησαν μόλις τους είπα ότι είμαι έσκορτ. Εξαφανίστηκαν. Πήγαινε να παιχτεί σχέση και μόλις το έλεγα έφευγαν. Ως εκ τούτου, δεν έχω βρει άτομο να δεχτεί το ότι είμαι έσκορτ και να κάνει σχέση μαζί μου». Όπως τονίζει τον περισσότερο ρατσισμό τον έχει συναντήσει στα dating apps λόγω του σώματός του: «Μετράνε τα εκατοστά σου. Βλέπεις, δεν είμαι ούτε fit, ούτε muscled, έχουν ξεπεραστεί αυτά. Άλλος προτιμάει τους bear, άλλος κάτι διαφορετικό. Υπάρχει όλο το φάσμα των γούστων. Έχω αντιμετωπίσει ρατσιστική συμπεριφορά, πώς είσαι έτσι; Και λες ότι είσαι έσκορτ κ.λπ. Το λέω και στο Grindr, αλλά εκεί δεν επιτρέπεται επαγγελματικό προφίλ, οπότε πρέπει να το πω στην κουβέντα. Είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσω αρνητικά σχόλια εκεί. Δεν μπορώ να πω ότι με επηρεάζουν ιδιαίτερα».
«Η λέξη πορνεία σαφώς και δεν μου αρέσει, επειδή έχει στίγμα», μας λέει η Άννα τονίζει όμως πως οι λέξεις οι ίδιες δεν είναι κακές. «Έχει σημασία το πώς το λέει ο άλλος και τι έχει η λέξη σαν ιστορία από πίσω. Όπως η λέξη “παστρικές”. Τώρα το λέμε συνήθως με την καλή έννοια, μία πολύ καθαρή γυναίκα. Ή πολύ καπάτσα. Οι παστρικές σαν λέξη βγήκε για τις sex workers, τις πουτάνες της εποχής, γιατί τότε δεν υπήρχε προφύλαξη, προφυλακτικό, είχε πολύ κατώτερη θέση αυτή η γυναίκα σεξεργάτρια, ήταν όντως υπηρέτρια του πελάτη. Και τώρα προσφέρει υπηρεσία, αλλά μπορεί να αρνηθεί αν θέλει. Τότε τον πλένανε τον πελάτη από πάνω μέχρι κάτω κι ήταν μονίμως με νερά, πλένανε σεντόνια, αλλάζανε ρούχα, εξού και η “παστρικιά”».
Για το συγκεκριμένο θέμα η Ήβη ξεκαθαρίζει πως δεν την ενοχλεί που κάνει σεξ για χρήματα, μιας και πρόκειται για μία δίκαιη συναλλαγή. «Δεν εκμεταλλεύομαι κανέναν ούτε με εκμεταλλεύεται κανείς. Με ενοχλεί όμως που είναι ένα επάγγελμα κοινωνικά στιγματισμένο, δεν είναι νομικά καλυμμένο. Με ενοχλεί επίσης ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι με σεξουαλικοποιούν, δεν σέβονται ότι για μένα όλο αυτό αποτελεί εργασία».
Του Πέτρου Αλεξανδρή
