Χριστίνα Μαργιώτη
Ποιος είπε πως οι άθεοι δεν φαντάζονται τον δικό τους παράδεισο; Σ’ αυτόν τον παράδεισο τα χερουβίμ φορoύν λάτεξ, βινίλ, πούλιες και στρας. Αντί για ψαλμωδίες τραγουδούν το Kick it up, το Mud, το My pussy wears a mask, το Talk to me και το The great gig in the sky. Σ’ αυτόν τον συμπεριληπτικό παράδεισο τα κλειδιά θα κρατούσε η Peaches.
Στη μουσική της Εδέμ οι νότες γίνονται queer αφήγημα και οι στίχοι μετατρέπονται σε κραυγή αντίστασης. Η Peaches αναδύεται ως queeroμάνα. Μοιάζει να έχει πιάσει την εποχή μας από το χέρι καθοδηγώντας την σε έναν χορό που διαφορετικά δεν θα είχε το θάρρος να χορέψει. Γνωστή για τους έντονα φορτισμένους στίχους, τον ηλεκτρονικό ήχο και την punk διάθεση, η Peaches αμφισβητεί τις παραδοσιακές έννοιες του φύλου και της σεξουαλικότητας καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της, με τον τρόπο που η Buttler επιχείρησε να αμφισβητήσει την ετεροκανονικότητα με το Gender Trouble. Η διαφορετικότητά της εντοπίζεται ακριβώς στην ευκολία της να ανατρέπει τις κοινωνικές προκαταλήψεις αποκαλύπτοντας την εκρηκτική ισχύ της τέχνης και ωθώντας μας να πιστέψουμε πως αν δεν ήταν καλλιτέχνιδα, θα μπορούσε άριστα να είναι πυροτεχνουργός.
Η τέχνη ως πολιτική πράξη
Μέσα από τη μουσική της, καλεί το κοινό της να αποδεχτεί τον εαυτό του εκπέμποντας τα πραγματικά του χρώματα ανεξάρτητα από τις κοινωνικές προσδοκίες. «Η τέχνη μου έχει να κάνει με την αποδοχή, την ένταξη και την ορατότητα. Προσπαθώ μέσα απ’ τη μουσική μου να αμβλύνω την προοπτική των ανθρώπων, να τους πω πως μπορεί το κάθε άτομο να είναι ό,τι το ίδιο έχει ανάγκη να είναι, και είναι εντάξει αυτό. Η μουσική μπορεί να σε βοηθήσει να αποδεχτείς τον εαυτό σου ή/και να θυμηθείς ποιος πραγματικά είναι. Δεν μπορούμε να αφήνουμε παράγοντες όπως η πατριαρχία και η οργανωμένη θρησκεία να μας λένε πώς θα έπρεπε να είμαστε», σημειώνει η ίδια.
H Peaches αντιλαμβάνεται τη μουσική ως εργαλείο για το άνοιγμα διαλόγου, αλλά και ως μέσο αντίστασης. Γι’ αυτόν τον λόγο νιώθει πως η τέχνη που παράγει είναι στενά συνδεδεμένη με τις ΛΟΑΤΚΙ+ διεκδικήσεις. «Γενικά πιστεύω ότι η τέχνη είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο διεκδίκησης. Μπορεί να είναι όμορφη μόνο όταν αντιπροσωπεύει ή αγωνίζεται για κάτι. Εκεί εντοπίζω την ομορφιά της», αναφέρει.
Αντιλαμβάνεται τη σκηνή ως τόπο ειλικρινούς ανοιχτότητας και τη μουσική performance ως πολιτική δήλωση που στοχεύει στην ανατροπή των προκαθορισμένων και καταπιεστικών ορίων. «Στη σκηνή παρουσιάζω αυτό που αισθάνομαι. Είναι ένας τρόπος να είμαι ανοιχτή, έτσι ώστε άλλοι άνθρωποι να μπορούν να αισθάνονται ότι είναι εντάξει να είναι αυτοί που είναι, ή να μπορούν να τραγουδήσουν τη μουσική μου και να αισθάνονται σαν σε γιορτή, σαν μέλη μιας κοινότητας, μιας μουσικής ταυτότητας, ενός άλλου τρόπου σεξουαλικής έκφρασης», υπογραμμίζει περιγράφοντας τη μουσική ως μέσο που βοηθά τους ανθρώπους να αισθάνονται άνετα με τα συναισθήματά τους και να αντιμετωπίζουν την κοινωνική πίεση.
Η μουσική ως εργαλείο για τη μετατροπή του φόβου σε γιορτή
Αν η Peaches δεν υπήρχε θα μπορούσαν να την είχαν εφεύρει οι Sex Pistols, αν έγραφαν ποτέ μουσική για την Grace Jones. Θα μπορούσε να την είχε συλλάβει ο Andy Warhol αν σε κάποιο καλλιτεχνικό σαλόνι κουβέντιαζε με την Dorothy Parker. Θα μπορούσε να την έχει εμπνευστεί η RuPaul αν καλούνταν ποτέ να γράψει στίχους για τις Runaways. Η τέχνη της αναζητά την αλήθεια μέσα από το χάος και την έμφυλη αναταραχή, επιχειρώντας να ανατρέψει τα προκαθορισμένα και καταπιεστικά όρια. Σκοπός που ταυτίζεται με εκείνον της queer απελευθέρωσης. Σχολιάζοντας τις πρόσφατες απώλειες του ελληνικού ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος, τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και την γυναικοκτονία της Άννας Ιβάνκοβα, τις χαρακτηρίζει ως ιδιαιτέρως προβληματικές κοινωνικές ενδείξεις. Παρατηρεί την αντίθεση που προκύπτει απ’ την ταυτόχρονη αύξηση της ΛΟΑΤΚΙ+ ορατότητας και εκείνης των ρατσιστικών εγκλημάτων μίσους. «Σε μια εποχή που η ορατότητα έχει αυξηθεί τοξικοί άνθρωποι, χωρίς δικιά τους ταυτότητα, καταδικάζουν τις ταυτότητες άλλων καθιστώντας τα άτομα αυτά αντικείμενα ρατσιστικού μίσους και εγκλημάτων. Είναι πραγματικά λυπηρό που οι άνθρωποι, η αστυνομία, η κυβέρνηση φοβούνται τόσο πολύ να αφήσουν τους ανθρώπους να απλώς ζήσουν τη ζωή τους όπως οι ίδιοι επιθυμούν. Είναι πολύ σημαντικό για την κοινότητα να είναι ασφαλής, να μπορεί να εκφράζεται ελέυθερα, να πενθεί και να συγκροτεί συλλογικότητες και να βρίσκει τη φωνή της», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Η μουσική για την Peaches συνιστά μέσο για την μετατροπή του φόβου σε γιορτή. Εντοπίζει την αλήθεια της τέχνης της στην ικανότητά της να απελευθερώνει, να αναδεικνύει τη διαφορετικότητα, την ποικιλομορφία, την αυθεντικότητα. Σε σχέση με την επερχόμενη εμφάνισή της στην Ελλάδα κλείνει σημειώνοντας: «Η συγκεκριμένη performance είναι πολύ ιδιαίτερη. Σκοπεύω από σκηνής να δώσω ένα γενναιόδωρο ποσό του εαυτού μου. Νομίζω ότι θα περάσουμε υπέροχα, νομίζω ότι θα γιορτάσουμε μαζί».
Πληροφορίες:
Τοποθεσία: Fuzz Live Music Club (Πατριάρχου Ιωακείμ 1, Ταύρος)
Ημερομηνίες: Σάββατο 9 Δεκεμβρίου
Τιμή Εισιτηρίων: Early Bird 27€ | Προπώληση: 30€ | Ταμείο: 32€
Προπώληση: more.com
Facebook event: facebook.com
