Ο Φίλιππος Ζαρφειάδης γράφει και σκηνοθετεί την παράσταση «Ο ΑΓΩΝας ΤΟΥΣ», έχοντας ως υλικό του ντοκουμέντα και άγνωστες μαρτυρίες των επιζώντων του ολοκαυτώματος, των ομοφυλόφιλων ανδρών και των τσιγγάνων, δύο ομάδων ανθρώπων που παραγκωνίστηκαν από την «πολιτική ορθότητα» της Ιστορίας. Ο ίδιος μας μιλά για το έργο του και την απόφασή να καταπιαστεί με το θέμα αυτό.
Μίλα μας λίγο για την παράσταση. Πώς προέκυψε το έργο αυτό;
Ο «ΑΓΩΝας τους» είναι ένα θεατρικό δίπτυχο, το οποίο αποτελείται από δύο ξεχωριστές παραστάσεις, κάθε Τετάρτη «οι Κούκλοι» στις 9:15 και κάθε Πέμπτη «οι Τσιγγάνοι» στις 9:15. Κάθε Τετάρτη ο θεατής θα έρθει να δει το ολοκαύτωμα των ομοφυλόφιλων και κάθε Πέμπτη το ολοκαύτωμα των τσιγγάνων κατά τη διάρκεια του δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου. Όλη η ιδέα ξεκίνησε, όταν βρισκόμασταν με τους συνεργάτες μου στα καμαρίνια της προηγούμενης μας παράστασης, «Το αγκάθι της ακακίας». Και όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, το ένα φέρνει το άλλο. Ξεκινώντας την έρευνα για το ολοκαύτωμα εντυπωσιάστηκα με τα πόσα λίγα γνώριζα για την περίπτωση των τσιγγάνων, οι οποίοι σχεδόν για τους ίδιους λόγους με τους Εβραίους εκδιώχτηκαν και βρήκαν τον θάνατο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τέλος, κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου έπεσε στα χέρια μου η ταινία «Bent» του Σον Μαθίας, η οποία βασίζεται σε ένα θεατρικό του Μάρτιν Σέρμαν. Όπως φαίνεται μέχρι στιγμής, το concept αυτό των δύο ξεχωριστών παραστάσεων με το ίδιο ιστορικό γεγονός ως κεντρικό θέμα έχει ενδιαφέρον για το κοινό.
Ποιο είναι το μήνυμα της παράστασης;
Το πόσο λίγο εκτιμάμε τη δύναμη και την επικινδυνότητα που έχουν τα ολοκληρωτικά φασιστικά καθεστώτα. Η χιτλερική Γερμανία που ήρθε στην εξουσία από το 1933 μέχρι και το τέλος του δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου είναι, πιστεύω, το αποκορύφωμα της σκληρότητας που μπορεί να δείξει ο ναζισμός απέναντι στον άνθρωπο. Όταν λέω στον άνθρωπο, εννοώ σε κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από τη φυλή του, το χρώμα του, το θρήσκευμά του, τη σεξουαλικότητά του. Όταν ένα ολοκληρωτικό καθεστώς έρθει στην εξουσία, είμαστε όλοι μας χαμένοι. Είναι ήδη αργά για όλους μας.
https://avmag.gr/114269/o-agonas-toys-mia-parastasi-toy-filippoy-zarfeiadi/
Πόσο διαχρονικό θεωρείς ότι είναι το θέμα που διαπραγματεύεται;
Δυστυχώς, η άνοδος της ακροδεξιάς είναι μία πραγματικότητα. Είναι μία σκληρή πραγματικότητα όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη, για ολόκληρο τον κόσμο. Με στεναχωρεί πάρα πολύ που ακόμα και σήμερα υπάρχουν υμνητές της χούντας, που δεν έμαθαν τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί στη Χιλή, στο Χονγκ Κονγκ, ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πάρει χαμπάρι το ποσό επικίνδυνο είναι να μην σε απασχολούν οι πρόσφυγες, Δεν είναι απλώς ανήθικο ή κακό. Είναι επικίνδυνο… Γιατί μέσα στο “έλα μωρέ” και στο “εμένα δεν με νοιάζει” ή στο “εγώ έχω τα δικά μου προσωπικά προβλήματα να ασχοληθώ”, εκεί είναι που κάποιοι άνθρωποι θα έρθουν να το εκμεταλλευτούν, λέγοντάς σου ότι για όλα φταίνε οι άλλοι. Εκεί είναι που θα σου πουν το πόσο περήφανος πρέπει να νιώθεις για τους προγόνους σου, αδιαφορώντας για το οτιδήποτε άλλο. Κι εγώ νιώθω περήφανος για την ελληνική κληρονομιά, αναγνωρίζοντας όμως πως γεννήθηκα κατά τύχη στη χώρα αυτή. Δεν κόπιασα εγώ προσωπικά για τα επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων, απλώς έτυχε να γεννηθώ στο ίδιο μέρος με τους ανθρώπους αυτούς. Δεν νιώθω ανώτερος από έναν Αυστραλό ή έναν Σύριο. Με το ίδιο δέος μαζί με έναν Κινέζο στεκόμαστε μπροστά στον Παρθενώνα ή μπροστά στις πυραμίδες της Αιγύπτου. Τόσο απλά. Δεν έχτισα εγώ την Ακρόπολη, γιατί να αισθανθώ ανώτερος από έναν Πακιστανό;
Πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο «διαφορετικότητα»;
Τον διαφορετικό σε μια κοινωνία τον ορίζει κάθε φορά η κυρίαρχη ομάδα. Οπότε, ο καθένας που παρεκκλίνει από αυτό που οι πολλοί θεωρούν ως φυσιολογικό είναι διαφορετικός. Ο διαφορετικός είναι αναγκασμένος να ζει στα σκοτάδια και στον φόβο. Όταν ένα παιδί θα πάει στο δημοτικό σχολείο και θα μάθει πως υπάρχουν οικογένειες με γονείς δύο άτομα του ίδιου φύλου, τότε μόνο η κοινωνία μας θα έχει προχωρήσει κάπως. Τα πάντα ξεκινάνε από την παιδεία. Τον διαφορετικό σού τον υποδεικνύουν οι γονείς σου, το σχολείο σου, το περιβάλλον σου. Δεν αρκεί να ανέχεσαι τη διαφορετικότητα. Με ενοχλεί η έκφραση ανεκτικότητα σε σχέση με τη διαφορετικότητα. Πρέπει να τη θεωρείς νόμιμη, ισάξιά σου και να λαμβάνεις μέτρα έτσι ώστε ο “διαφορετικός” να μη νιώσει ποτέ ξένος. Οφείλουμε ως κοινωνία να θεωρούμε δεδομένο ότι ανά πάσα στιγμή μπορούμε να βρεθούμε σε κάποια κοινωνική ομάδα ως οι διαφορετικοί.
Τι άλλο πρέπει να ξέρουμε για εσένα;
Ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις. Πάντα σε κάθε δουλειά μου υπάρχει κάτι το προσωπικό. Αυτό που θέλω να ξέρει ο κόσμος για μένα το καταθέτω σε κάθε μου έργο, σε κάθε μου δουλειά.
