Ο Γουόλτ Γουίτμαν υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς και ποιητές των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής του 19ου αιώνα. Το έργο του άσκησε τεράστια επιρροή σε πολλούς μεταγενέστερους ποιητές και θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές της σύγχρονης ποίησης. Ακόμη ένας λόγος που έμεινε στην ιστορία όμως είναι το ότι υπήρξε η μοναδική φιγούρα της εποχής του που δήλωσε ότι η ομοφυλοφιλική αγάπη είναι φυσιολογική.
Ο Γουίτμαν γεννήθηκε το 1819 και καταγόταν από το Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης. Ήταν το δεύτερο στη σειρά παιδί από τα εννέα παιδιά της οικογένειάς του και από μικρή ηλικία άρχισε να έχει επαφή με την τυπογραφία, δουλεύοντας ως μαθητευόμενος, ενώ παράλληλα εγγράφηκε σε αναγνωστήριο βιβλιοθήκης, όπου ξεκίνησε να ανακαλύπτει κλασικούς αλλά και νεότερους συγγραφείς.
Παρά τους σχεδόν δύο αιώνες προσπάθειας των μελετητών να τον ετεροσεξουαλικοποιήσουν, είτε δημιουργώντας απογόνους είτε μετατρέποντας τις φιλίες του με γυναίκες σε ερωτικές σχέσεις, στην πραγματικότητα ο Γουίτμαν ήταν ο πρώτος ανοιχτά queer εκπρόσωπος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Ένα από τα πιο γνωστά έργα του είναι το Leaves of Grass, και η ενότητα με τίτλο Calamus θεωρείται από πολλούς ως μία από τις πρώτες λογοτεχνικές καταγραφές της ομοφυλοφιλικής σεξουαλικότητας στην αμερικανική ποίηση. Στο ποίημά του με τίτλο Live Oak with Moss 8, γράφει, «Ντρέπομαι, αλλά είναι μάταιο. Είμαι αυτό που είμαι» , «Αναρωτιέμαι αν άλλοι άνδρες έχουν ποτέ τα ίδια, από τα ίδια αισθήματα;» , όπου στην ουσία ο ποιητής αναλογίζεται αν υπάρχουν άλλοι άνδρες που νιώθουν τα ίδια συναισθήματα που νιώθει και ο ίδιος προς άλλους άνδρες και εκφράζει τη μοναξιά και την ανάγκη του να βρει κι άλλους που νιώθουν όπως εκείνος.
Η πιο βαθιά συναισθηματική, στενή και μακροχρόνια σχέση του Γουίτμαν για την οποία υπάρχουν αρκετά στοιχεία φαίνεται να ήταν αυτή με τον Ιρλανδό σιδηροδρομικό υπάλληλο, Πιτ Ντόιλ, με τον οποίο γνωρίστηκαν το 1865 στην Ουάσιγκτον κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Οι δύο άνδρες ήταν στενά δεμένοι, συναντιόντουσαν καθημερινά για σχεδόν οκτώ χρόνια, έκαναν βόλτες με τα τραμ, σύχναζαν στο Union Hotel στο Georgetown, έτρωγαν φρέσκα φρούτα στο Center Market και απολάμβαναν βόλτες υπό το φως του φεγγαριού κατά μήκος του ποταμού Ποτόμακ. Όποτε βρίσκονταν μακριά ο ένας από τον άλλον, συνήθως γιατί ο Γουίτμαν επισκεπτόταν τη μητέρα του στο Μπρούκλιν, έγραφαν ο ένας στον άλλο επιστολές.
Μάλιστα, μετά τον θάνατο του συγγραφέα, ο Πιτ έδωσε τη συγκατάθεσή του να δημοσιευθούν τα ερωτικά γράμματα του προς αυτόν, σε έναν τόμο με τίτλο Calamus: A Series of Letters Written During the Years 1868–1880. Σε μία από τις επιστολές του προς τον Πιτ, ο Γουίτμαν έγραφε: «Σε σκέφτομαι πολύ συχνά, πολυαγαπημένε σύντροφε, και με περισσότερη ηρεμία απ’ όταν ήμουν εκεί, βρίσκω υπέροχο να σε σκέφτομαι, Πιτ, και να ξέρω ότι είσαι εκεί, καλά, και ότι θα επιστρέψω, και θα είμαστε ευτυχισμένοι μαζί.»
Ο Γουίτμαν ήθελε να ζήσουν μαζί με τον Ντόιλ, αλλά ο Ντόιλ είχε την υποχρέωση να ζει με και να συντηρεί τη χήρα μητέρα του και τα αδέλφια του. Παρ’ όλα αυτά, περνούσαν σχεδόν κάθε βράδυ μαζί, είτε σε κάποιο ξενοδοχείο είτε στο δωμάτιο που νοίκιαζε ο Γουίτμαν.
Αν και ο Ντόιλ τον επισκεπτόταν συχνά, με τα χρόνια η επικοινωνία τους περιορίστηκε κυρίως σε επιστολές. Η οικειότητα του ζευγαριού αποτυπώθηκε από τον Moses P. Rice σε μια φωτογραφία ανάμεσα στο 1865–69.
Παρότι οι δύο τους διέφεραν πολύ, ο Πιτ ήταν στοιχειωδώς εγγράμματος, εργάτης και είκοσι χρόνια νεότερος από τον Γουίτμαν, από την πρώτη στιγμή υπήρξε ένας ιδιαίτερος δεσμός ανάμεσά τους. Ο Πιτ μάλιστα περιέγραψε την πρώτη τους συνάντηση, η οποία συνέβη μια βροχερή μέρα, όπου ο Γουίτμαν μόνος, μουσκεμένος και κουρασμένος κάθισε σε ένα κάθισμα του τραμ όπου δούλευε ο Ντόιλ, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Κάτι μέσα μου με έκανε να το κάνω και κάτι μέσα του με τραβούσε προς εκείνον. Τέλος πάντων, μπήκα στο βαγόνι. Νιώσαμε αμέσως οικειότητα, έβαλα το χέρι μου στο γόνατό του, καταλάβαμε. Δεν κατέβηκε στο τέλος της διαδρομής, στην πραγματικότητα έκανε όλη τη διαδρομή πίσω μαζί μου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι.»
Μετά από τρία εγκεφαλικά με το τελευταίο 1889 , λίγα χρόνια αργότερα, το 1892 ο Γουόλτ Γουίτμαν πέθανε από φυματίωση. Ο Ντόιλ παρευρέθηκε στην αγρυπνία και την κηδεία, παραμένοντας κοντά στον κύκλο φίλων του Γουίτμαν μέχρι τον θάνατό του το 1907. Η σχέση τους αποτελεί μία από τις πρώτες ιστορίες queer αγάπης στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
