Η Λοΐ Φούλερ υπήρξε Αμερικανίδα ηθοποιός και χορεύτρια, καθώς και εμπνεύστρια του μοντέρνου χορού και των θεατρικών τεχνικών φωτισμού. Ανοιχτά κουήρ, αποτέλεσε εμβληματικό πρόσωπο της Art Nouveau και του συμβολισμού, αλλά και μούσα της Γκαμπριέλ Μπλοκ, της γυναίκας με την οποία μοιράστηκε τριάντα χρόνια ζωής.
Η Λοΐ Φούλερ γεννήθηκε το 1862 σε μια απομακρυσμένη φάρμα στο Φούλερσμπεργκ του Ιλινόις, στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Δύο χρόνια αργότερα, η οικογένειά της μετακόμισε στο Σικάγο. Μεγάλωσε σε καλλιτεχνικό περιβάλλον, καθώς ο πατέρας της ήταν βιολιστής και χορευτής, ενώ η μητέρα της φιλοδοξούσε να γίνει οπερατική τραγουδίστρια πριν παντρευτεί. Η Λοΐ ήρθε σε επαφή με την τέχνη αρκετά νωρίς· μόλις στα τέσσερά της χρόνια εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή, ερμηνεύοντας διάφορους δραματικούς και χορευτικούς ρόλους στο Σικάγο, ενώ το επίσημο θεατρικό της ντεμπούτο έγινε στην Ακαδημία Μουσικής του Σικάγο, όπου υποδύθηκε ένα νεαρό αγόρι στο έργο Was He Right?.
Ως παιδί-ηθοποιός η καριέρα της εξελίχθηκε με μεγάλη επιτυχία, χωρίς όμως κάποια ιδιαίτερη ή επίσημη εκπαίδευση. Μέχρι την ενηλικίωσή της μάλιστα είχε δοκιμάσει τα πάντα από θεατρικά έργα, χορό, αναγνώσεις αλλά και τραγούδι. Στα 19 της χρόνια συμμετείχε επίσης στο θρυλικό σόου του Μπάφαλο Μπιλ, σηματοδοτώντας ένα ακόμη βήμα στην ανερχόμενη καριέρα της.
Η Φούλερ υπήρξε μία από τις πρώτες χορεύτριες που πειραματίστηκαν με τον ελεύθερο και μοντέρνο χορό, αναπτύσσοντας τεχνικές φυσικής κίνησης και αυτοσχεδιασμού και εξερευνώντας πώς οι χορευτές θα μπορούσαν να αλληλεπιδρούν με το φως. Η επίσκεψή της στην Έκθεση Universelle του Παρισιού το 1889, ιδιαίτερα το Palais d’Électricité και τα φωταγωγημένα σιντριβάνια στο Champs de Mars, την ενέπνευσε βαθιά και ενίσχυσε τη χρήση φωτισμού στις μετέπειτα παραστάσεις της.
Πειραματίστηκε πολύ με μακριές φούστες, χορογραφώντας τις κινήσεις της, ώστε να αντανακλούν το φως με έναν εντυπωσιακό τρόπο και μέχρι το 1891, συνδύαζε τη χορογραφία της με μεταξωτές στολές φωτισμένες από πολύχρωμα φώτα που η ίδια είχε σχεδιάσει, δημιουργώντας τον περίφημο Χορό του Φιδιού (Serpentine Dance).
Μετά από αρκετές αποτυχιμένες προσπάθειες να βρει παραγωγό για το έργο της Serpentine Dance , καθώς η φήμη της ως ηθοποιός δυσκόλευε το κοινό να τη δει ως χορεύτρια, τελικά προσλήφθηκε απο τον Ρούντολφ Αρόνσον για να το παρουσιάσει στα διαλείμματα της κωμωδίας με τίτλο Ο Θείος Σελεστέν στο Casino Theatre της Νέας Υόρκης. Η παράσταση, απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και καθιέρωσε τη Λοΐ Φούλερ ως μία από τις πιο καινοτόμες χορεύτριες της εποχής της.
Οι επαναστατικές κινήσεις του The Serpentine εκτόξευσαν τη φήμη της Λοΐ τόσο στην Αμερική όσο και στη Γαλλία, όπου και αποφάσισε να μετακομίσει το 1892. Στο Παρίσι μάλιστα γνώρισε θρίαμβο. Οι καλλιτέχνες της Art Nouveau εμπνεύστηκαν από την κίνησή της, ενώ οι αφίσες με τη μορφή της πλημμύρισαν την πόλη. Απέκτησε πολλές θαυμάστριες ανάμεσα τους και η μελλοντική σύντροφος και συνεργάτιδά της Γκαμπριέλ Μπλοκ.
Η Γκαμπριέλ Μπλοκ γεννήθηκε το 1870 στη Γαλλία, σε μια εύπορη αστική εβραϊκή οικογένεια. Υπήρξε γνωστή σκηνογράφος, δημιουργός μηχανικών σκηνικών και επιμελήτρια φωτισμού, κυρίως για τις παραστάσεις της Φούλερ. Η Γκαμπριέλ είδε για πρώτη φορά τη Λοΐ να χορεύει στο Παρίσι το 1892 και αμέσως την ερωτεύτηκε. Οι δύο τους, ωστόσο, γνώρισαν η μια την άλλη σε ένα απο τα περίφημα σαλόνια της Ναταλί Μπάρνι και της Γερτρούδης Στάιν (δύο εξέχουσες προσωπικότητες της λογοτεχνικής σκηνής του Παρισιού στις αρχές του 20ού αιώνα, γνωστές για τα σαλόνια τους, τη συμβολή τους στη μοντέρνα λογοτεχνία και το ανοιχτά λεσβιακό τους περιβάλλον). Το 1898 οι δύο γυνάικες αποφάσισαν να ζήσουν μαζί, κάτι που προκάλεσε πολλές αντιδράσεις όχι μόνο επειδή ήταν ανοιχτά λεσβίες στη συγκεκριμένη εποχή, αλλά και γιατί η Φούλερ ήταν οκτώ χρόνια μεγαλύτερη και η Μπλοκ ντυνόταν συστηματικά σαν άνδρας. Καμία όμως από αυτές δεν τις εμπόδισαν να συνεχίσουν και να δημιουργήσουν μαζί τις επόμενες δεκαετίες, ώσπου και ο τύπος τις άφησε ήσυχες, επιστρέφοντας ανα περιόδους μόνο για λίγα κουτσομπολιά.
Γύρω στο 1920 η Μπλοκ υιοθέτησε το επαγγελματικό όνομα Γκαμπ Σορέρ και συνεργάστηκε με τη Φούλερ η οποία έγινε η μουσα της, ενώ παράλληλα προωθούσε και άλλους καλλιτέχνες. Ανέπτυξαν μαζί πολυάριθμες τεχνικές φωτισμού, και η Μπλοκ έκανε τρεις ταινίες με τη Λοΐ, οι οποίες όμως δυστυχώς χάθηκαν. Για κάποιο διάστημα η Λοΐ υπήρξε η πιο διάσημη χορεύτρια στον κόσμο. Καλλιτέχνες, ιδιαίτερα οι γλύπτες, ήταν εμμονικοί μαζί της και αν και πολλοι ήθελαν να συνεργαστούν με εκείνη, αυτή προτιμούσε τη Γκαμπ της.
Μέσα στα σχέδιά τους εκείνη την δεκαετία (1920), ανάμεσα σε άλλα, ήταν να κάνουν και μια μεγάλη ταινία. Όμως, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων το 1927, η Λοΐ έπαθε πνευμονία. Η Γκαμπ σταμάτησε αμέσως την παραγωγή και αφοσιώθηκε στη σύντροφό της. Δυστυχώς, όμως, η Φούλερ δεν τα κατάφερε και πέθανε μερικούς μήνες αργότερα. Η Σορέρ παρά τη μεγάλη απώλεια της αγαπημένης της, συνέχισε να δουλεύει πάνω στις εφευρέσεις τους και έζησε μέχρι το 1961. Όλες εκείνες τις δεκαετίες δεν έπαψε ποτέ να σκέφτεται τη Λοΐ και προστάτευσε πιστά την κληρονομιά της.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η ζωή και το έργο της Λοΐ Φούλερ αποτέλεσαν αντικείμενο κινηματογραφικού ενδιαφέροντος. Το 2016 κυκλοφόρησε η βιογραφική ταινία La Danseuse της Στεφανί ντι Τζούστο. Η ταινία παρουσιάζει μια πιο ρομαντικοποιημένη εκδοχή της ζωής της Λοΐ και δυστυχώς παραποιεί αρκετά τη σχέση της με τη Γκαμπριέλ. Μάλιστα, η Λοΐ Φούλερ εμφανίζεται διχασμένη ανάμεσα σε έναν άντρα, τον Λουί, και τη Γκαμπριέλ, κάτι που ξεκάθαρα αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας.
Στη δεύτερη ταινία, ντοκιμαντέρ αυτή τη φορά, του 2023 με τίτλο Obsessed With Light, των Σαμπίνε Κράγενμπιλ και Ζέβα Όελμπαουμ, αποκαθίσταται η ιστορία της ως εφευρέτρια, queer icon και σύμβολο γυναικείας χειραφέτησης. Επίσης το συγκεκριμενο ντοκιμαντερ αναγνωρίζει τη Γκαμπ Σορέρ όχι μόνο ως ερωτική σύντροφο αλλά και ως καλλιτεχνική συνεργάτιδα, που δούλεψε μαζί της σε σκηνικά, φωτισμούς και κινηματογραφικά πειράματα, ενώ η σχέση τους αναδεικνύεται ως θεμέλιο της δημιουργικής πορείας της Φούλερ, χωρίς να «αραιώνεται» από ετεροκανονικές αφηγήσεις.
Η Λοΐ Φούλερ δεν υπήρξε απλώς μια χορεύτρια του 20υ αιώνα. Υπήρξε εφευρέτρια, πρωτοπόρος, queer μούσα και φεμινιστικό σύμβολο, ενώ μαζί με τη Γκαμπ Σορέρ έγραψαν μια ιστορία δημιουργικότητας, έρωτα, αγάπης και αφοσίωσης.
