Είναι 1977 και στην καρδιά του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος έχουν ήδη αρχίσει να φυτρώνουν λουλούδια.
Η περίοδος είναι προεκλογική και το καλοκαίρι καυτό από πολλές απόψεις. Το ημερολόγιο δείχνει 26 Ιουνίου 1977. Ο ήλιος αντανακλά στα μαρμάρινα σκαλιά του Δημαρχείου του Σαν Φανσίσκο. Ένας άνδρας με χωρίστρα στο πλάι και παντελόνι με τσάκιση ανεβαίνει τα σκαλιά. Εκεί έχει στηθεί μια εξέδρα. Γύρω του χιλιάδες κόσμου. Βρισκόμαστε λίγα λεπτά πριν την έναρξη μιας εκ των ιστορικότερων δημόσιων ομιλιών. Είναι ο Χάρβεϊ Μίλκ και ετοιμάζεται να ξεκινήσει τη δημοφιλή ομιλία του… για την Ελπίδα (Give them Hope).
«Δεν μπορώ να ξεχάσω τα βλέμματα στα πρόσωπα των ανθρώπων που έχουν χάσει την ελπίδα. Είτε πρόκειται για ομοφυλόφιλους είτε για ηλικιωμένους είτε για μαύρους που πασχίζουν να βρουν δουλειά είτε για Λατίνους που προσπαθούν να εξηγήσουν τα προβλήματά τους και τις προσδοκίες τους σε μια γλώσσα ξένη. (…) Μετά την κομητεία Ντέιντ, περπατούσα ανάμεσα στους θυμωμένους και τους απογοητευμένους νύχτα με τη νύχτα και κοίταζα τα πρόσωπά τους. Και στο Σαν Φρανσίσκο, τρεις ημέρες πριν από την Ημέρα Υπερηφάνειας των Γκέι, ένα άτομο σκοτώθηκε επειδή ήταν γκέι. Και εκείνο το βράδυ, περπάτησα ανάμεσα στους θλιμμένους και απογοητευμένους στο Δημαρχείο του Σαν Φρανσίσκο και αργότερα εκείνο το βράδυ, καθώς άναβαν κεριά στην οδό Castro και στέκονταν σιωπηλοί, απλώνοντας το χέρι τους για κάποιο συμβολικό πράγμα που θα τους έδινε ελπίδα. Αυτοί ήταν δυνατοί άνθρωποι, τα πρόσωπα των οποίων γνώριζα από το μαγαζί, τους δρόμους, τις συναντήσεις. Είδα ανθρώπους που δεν είχα ξαναδεί αλλά τους ήξερα. Ήταν δυνατοί, αλλά ακόμα και αυτοί χρειάζονταν ελπίδα. (….) Έτσι, αν υπάρχει ένα μήνυμα που έχω να δώσω, είναι ότι έχω βρει ένα κυρίαρχο πράγμα σχετικά με την προσωπική μου εκλογή, είναι το γεγονός ότι αν ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να εκλεγεί, είναι ένα πράσινο φως. Και εσύ και εσύ και εσύ και εσύ, πρέπει να δώσεις στους ανθρώπους ελπίδα. Σας ευχαριστώ πολύ».
Ο Χάρβεϊ Μιλκ είναι ο πρώτος ανοιχτά γκέι άνδρας που εκλέχθηκε σε δημόσιο αξίωμα στο Σαν Φρανσίσκο το 1977, κάτι που αποτέλεσε τεράστιο επίτευγμα για την αντιπροσώπευση της κοινότητας.
Η προσωπική και πολιτική του πορεία είναι στενά συνδεδεμένη με τον Σκοτ Σμιθ, τον σύντροφο που τον στήριξε από την αρχή. Οι δυο τους γνωρίστηκαν το 1972 και σύντομα αποφάσισαν να ανοίξουν το CastroCamera, ένα κατάστημα φωτογραφικών ειδών που γρήγορα έγινε το κέντρο συζητήσεων και προβληματισμών της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στο Σαν Φρανσίσκο .
Το Castro Camera δεν ήταν απλώς μια επιχείρηση. Δεν άργησε να μετατραπεί σε ένα safe place, όπου τα μέλη της queer κοινότητας μπορούσαν να νιώσουν ασφάλεια και αποδοχή. Εκεί, ο Μιλκ, μαζί με τον Σκοτ, άρχισε να χαράζει το πολιτικό του μονοπάτι, αφουγκραζόμενος τις ανησυχίες των ανθρώπων που ήταν αποκλεισμένοι από την κυρίαρχη εξουσία.
Το κατάστημα μετατράπηκε σε άτυπο πολιτικό κέντρο, όπου ο Μιλκ μοιραζόταν το όραμά του για μια κοινωνία ανοιχτή και ισότιμη. Η δυναμική του Μιλκ τον οδήγησε στην εκλογή του στο Δημοτικό Συμβούλιο του Σαν Φρανσίσκο, ενώ ο Σκοτ τον στήριξε με κάθε τρόπο. Αυτή η εκλογή αποτέλεσε ορόσημο, όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για όλους όσους τον ακολουθούσαν. Στη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας, ο Μιλκ αντιτάχθηκε ανοιχτά στον Πρόταση 6, ένα προτεινόμενο νομοσχέδιο που απειλούσε τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων εκπαιδευτικών στην Καλιφόρνια.
Παρά τις δυσκολίες, ο Μιλκ παρέμεινε δυνατός, έχοντας τον Σκοτ στο πλευρό του ως στήριγμα. Αν και οι δρόμοι τους χώρισαν πριν από τη δολοφονία του Μιλκ το 1978, ο Σκοτ παρέμεινε πιστός στη μνήμη και το έργο του συντρόφου του.
Συνέχισε να εργάζεται για να κρατήσει ζωντανή την κληρονομιά του, τιμώντας τον Χάρβεϊ και τη δέσμευσή του για δικαιοσύνη. Όταν κυκλοφόρησε η ταινία Milk το 2008, ο Σκοτ μίλησε για τη ζωή του Χάρβεϊ, συμβάλλοντας στη μεταφορά της ιστορίας του σε μια νέα γενιά.
