Τσάριτι Μπράιαντ & Σίλβια Ντρέικ, δύο γυναίκες μεσαίας τάξης που έζησαν μαζί ως ζευγάρι για περισσότερα από 40 χρόνια στην αγροτική πολιτεία του Βερμόντ των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Η κοινή τους πορεία, η αγάπη τους και η δια βίου συντροφικότητα τους έμεινε στην ιστορία και αποτελεί ένα παράθυρο για την κατανόηση των ιστορικών αντιλήψεων περί γάμου, φύλου και σεξουαλικότητας στα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αιώνα.
Γεννήθηκαν και οι δύο στη Μασαχουσέτη, αλλά σε διαφορετικές πόλεις. Η Τσάριτι γεννήθηκε στο North Bridgewater το 1777. Από παιδί προτιμούσε να γράφει και να μελετά, παρά να ασχολείται με τις δουλειές του σπιτιού, και συχνά πήγαινε κόντρα στους κανόνες που όριζαν τη συμπεριφορά των γυναικών εκείνης της εποχής. Η σεξουαλικότητά της και η έλξη της προς τις γυναίκες ήταν αρκετά ευδιάκριτες· οι άνθρωποι που την γνώριζαν παρατηρούσαν στερεοτυπικά ότι μιλούσε και περπατούσε «σαν άνδρας», ενώ μάλιστα αρνιόταν να παντρευτεί.
Όταν έγινε 20 ετών, ο πατέρας της την έδιωξε από το σπίτι και τότε ξεκίνησε να εργάζεται ως δασκάλα σε διάφορες πόλεις της Μασαχουσέτης. Μέσα από τη διδασκαλία της δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσει κι άλλες νέες γυναίκες με παρόμοια ενδιαφέροντα και δημιούργησε πολύ στενές σχέσεις με πολλές συναδέλφους της.
Καθ’ όλη τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, αναγκαζόταν να εγκαταλείπει δουλειές εξαιτίας των κουτσομπολιών για τις σχέσεις της με γυναίκες, ενώ για δέκα χρόνια μετακινούνταν από πόλη σε πόλη. Συχνά την χαρακτήριζαν «διαφθορέα», επειδή δεν είχε σκοπό να παντρευτεί, και όσες γυναίκες γίνονταν «φίλες» της υιοθετούσαν την ίδια στάση. Η ντροπή που βίωνε την έκανε να νιώθει άρρωστη. Στην προσπάθειά της να ξεφύγει από όλη αυτή την πίεση, το 1807 αποδέχτηκε την πρόσκληση δύο φίλων της, των Πόλι και Άσαφ Χέιγουορντ, να τους επισκεφθεί στον νέο οικισμό Weybridge του Βερμόντ. Εκεί γνώρισε και τη Σίλβια, τη μικρή αδελφή της Πόλι, η οποία της άλλαξε τη ζωή.
Η Σίλβια γεννήθηκε στο Easton το 1784 και ήταν το μικρότερο από τα οκτώ παιδιά της οικογένειάς της. Λόγω οικονομικών προβλημάτων, όπως η χρεοκοπία του πατέρα της, η μητέρα της και η ίδια αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στο Weybridge. Αν και ήθελε να πάει σχολείο, η οικογένειά της δεν μπορούσε να τη στηρίξει οικονομικά και έτσι ξεκίνησε να δουλεύει από το σπίτι. Μεγαλώνοντας, είχε δεχτεί πολλές προτάσεις γάμου πριν γνωρίσει την Τσάριτι, αλλά τις είχε απορρίψει, κάτι που στενοχωρούσε και προβλημάτιζε την οικογένειά της.
Μετά τη γνωριμία τους, η Τσάριτι αποφάσισε να μετακομίσει μόνιμα στο Weybridge και ξεκίνησε να εργάζεται ως ράφτρα. Λόγω της μεγάλης ζήτησης, η δουλειά πήγαινε πολύ καλά, έτσι αρκετά σύντομα κατάφερε να νοικιάσει το δικό της σπίτι και ζήτησε από τη Σίλβια να ζήσουν μαζί. Για την οικογένεια της Σίλβια, ο λόγος που θα έμεναν μαζί ήταν για να βοηθάει την Τσάριτι στην δουλεια. Η Σίλβια μετακόμισε με την Τσάριτι στις 3 Ιουλίου 1807, και για το υπόλοιπο της ζωής τους γιόρταζαν την 3η Ιουλίου ως επέτειο της ζωής τους μαζί. Από τότε και για τα επόμενα 44 χρόνια δεν πέρασαν ούτε ένα βράδυ χώρια και θεωρούσαν τον εαυτό τους παντρεμένο ζευγάρι.
Στην αρχή, όταν έγινε αντιληπτό από την οικογένεια της Σίλβια ότι η σχέση τους δεν ήταν μόνο επαγγελματική, δεν τις αποδέχονταν και για αρκετά χρόνια δεν τις επισκέπτονταν στο σπίτι τους. Με τον καιρό, όμως, αυτό άλλαξε. Χάρη στην αγάπη τους και την επιμονή τους, κατάφεραν να λάβουν την αποδοχή τόσο από την οικογένειά τους όσο και από την κοινότητα του Weybridge, της οποίας υπήρξαν αναπόσπαστο μέρος, καθώς πήγαιναν στην εκκλησία, διατηρούσαν το ραφείο τους και συμμετείχαν σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες.
Παρά το γεγονός ότι ζούσαν σε μία εποχή που οι κουήρ σχέσεις θεωρούνταν κοινωνικά απαγορευμένες, εκείνες παρέμειναν παθιασμένα αφοσιωμένες η μία στην άλλη και αρνήθηκαν να κρύψουν τη σχέση τους. Τιμήθηκαν ως πρότυπα δια βίου συντροφικότητας από την κοινότητα του Weybridge ενώ επίσης υπήρξαν σεβαστές μέντορες και εργοδότριες για τις γυναίκες που ήθελαν να ασχοληθούν με τη ραπτική.
Η Τσάριτι έφυγε πρώτη από την ζωή το 1851 με την κοινότητα να θρηνεί τον χαμό της όχι μόνο επειδή ήταν στήριγμά της, αλλά και επειδή ήξεραν τι σήμαινε η απώλειά της για τη Σίλβια. Η Σίλβια πέθανε 17 χρόνια αργότερα, οι ανιψιοί και ανιψιές της φρόντισαν να ταφεί δίπλα στην Τσάριτι τιμώντας τις με μια κοινή ταφόπλακα. Έτσι, μπορούσαν να περάσουν την αιωνιότητα ενωμένες, όπως ήταν και στη ζωή.
Η ιστορία της Τσάριτι και της Σίλβια ανατρέπει την τρέχουσα ομοφοβική αντίληψη ότι οι γάμοι μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου είναι μια «σύγχρονη επινόηση», ενώ αποκαλύπτει ότι η πρώιμη Αμερική ήταν πολύ πιο ποικιλόμορφη και ανεκτική απ’ όσο πιστεύουμε. Το 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο με τίτλοCharity and Sylvia : A Same-sex Marriage in early America βασισμένο σε ημερολόγια, επιστολές, ποιήματα και άλλα πρωτογενή τεκμήρια που καταγράφει με λεπτομέρεια τις ζωές τους.
